Obiekt deweloperski: Application

Wprowadzenie

Aplikacja Obiekty deweloperskie pozwala na rejestrowanie i przeglądanie obiektów deweloperskich różnych typów. W niniejszym artykule opisany został obiekt o typie Application.

Opis

Obiekt deweloperski definiuje właściwości aplikacji.

Zakładka Edytor podzakładka Podstawowe

Na zakładce Edytor podzakładka Podstawowe dostępne są poniższe pola:

Oznaczenie – nazwa aplikacji, która pojawia się między innymi w lewym górnym rogu, gdy aplikacja jest otwarta, lub w panelu nawigacji w obszarze Aplikacje w powiązanym środowisku. Nazwa może mieć maksymalnie 80 znaków i można ją przetłumaczyć. Nazwa aplikacji jest unikalna w systemie.

Typ – pole definiuje typ aplikacji:

• Dialog – aplikacja działająca w interfejsie graficznym. Można to np. B. otworzyć poprzez obszar nawigacji. Aplikacje dialogowe można tworzyć wyłącznie w przestrzeni nazw .ui.
• W tle – aplikacja działająca w procesie w tle (kolejka przetwarzania). Aplikacje działające w tle można tworzyć wyłącznie w przestrzeni nazw .log lub .print.
• Tool – aplikacja działająca w powłoce narzędzi. Aplikacje narzędziowe można tworzyć wyłącznie w przestrzeni nazw .tools.

Ustawienia wyświetlania i edycji – w tym polu należy określić, czy aplikacja ma być utrzymywana i wyświetlana.

Możesz wybrać następujące ustawienia:

• Widok, opracowanie – aplikacja pojawi się w menu użytkownika. W pomocy narzędzia Toolshell pojawi się narzędzie. Aplikacja jest utrzymywana i gotowa do użycia.
• Bez wyświetlenia, opracowanie – aplikacja nie pojawia się w menu użytkownika. Narzędzie nie pojawia się w pomocy narzędzia Toolshell. Aplikacja jest utrzymywana i gotowa do użycia.
• Bez wyświetlenia, brak opracowania – aplikacja nie pojawia się w menu użytkownika. Narzędzie nie pojawia się w pomocy narzędzia Toolshell. Aplikacja nie jest utrzymywana i można z niej korzystać wyłącznie po uzyskaniu wyraźnych instrukcji od wsparcia.
• Urządzenia przenośnie – aplikacja wyświetla się wyłącznie na urządzeniach mobilnych takich jak smartfony czy tablety.
• Wszystkie urządzenia – aplikacja wyświetlana jest zarówno w menu użytkownika, jak i na urządzeniach mobilnych takich jak smartfony czy tablety. Aplikacja jest utrzymywana i gotowa do użycia.

Szczególne zastosowanie – określa użycie i zachowanie aplikacji. Możliwe wartości tego pola zależą od typu aplikacji.

• Aktualizacja danych przeprowadzana interaktywnie przez użytkownika w formie aplikacji dialogowej. Jeśli to specjalne zastosowanie zostanie określone dla aplikacji działającej w tle, zostanie ona automatycznie uruchomiona po zainstalowaniu aktualizacji oprogramowania zawierającej nową wersję aplikacji.
• Aktualizacja danych w tle – zdefiniowana jako aplikacja działająca w tle i ­może być uruchamiana jako zadanie przetwarzania za pomocą aplikacji Zapytanie o aktualizacje danych.­
• Powtarzalna aktualizacja danych – proszę nie używać.
• Lista – aplikacja dialogowa, za pomocą której można odpytywać i dalej przetwarzać dane. Interfejs aplikacji listy można dostosować. Nazwa aplikacji Lista musi zawierać słowo Cockpit. 
• Aplikacja możliwa do dostosowania – aplikacja dialogowa, której interfejs można dostosować.
• Dokument raportu – aplikacja dialogowa, która może wygenerować raport. Nazwa aplikacji o tym specjalnym przeznaczeniu musi kończyć się na ReportOutput.
• Usługa– proszę nie używać.
• Reorganizacja – aplikacja działająca w tle do reorganizacji danych. Aplikację o tym specjalnym przeznaczeniu można wykorzystać w aplikacji Zlecenia reorganizacji. Nazwa wniosków o reorganizację musi kończyć się na Reorganization. 
• Aplikacja do ponownego uruchomienia –  aplikacja działająca w tle, która jest kontynuowana po ponownym uruchomieniu serwera aplikacji po nieoczekiwanym zakończeniu. 
• Usługa SOAP – usługa RPC definiująca interfejs do systemów innych firm korzystających z protokołu SOAP jako protokołu komunikacyjnego.
• Usługa REST– usługa RPC definiująca interfejs do systemów innych firm korzystających z protokołu REST jako protokołu komunikacyjnego.

Tryb uprawnień – w tym polu można zdefiniować kontrolę autoryzacji aplikacji.

• Wykonaj kontrolę – w tej aplikacji przeprowadzana jest kontrola autoryzacji.
• Bez kontroli – w tej aplikacji nie jest przeprowadzana kontrola autoryzacji.

Nazwa zasobu – w tym polu zapisywana jest nazwa narzędzia dla aplikacji. Aplikację można wywołać w powłoce narzędziowej pod tą nazwą. Przechwytywanie jest możliwe tylko dla typu Tool. Wpis jest ograniczony do 40 znaków.

Definicja procesu

Framework – tematyczne przypisanie aplikacji. Aplikacja jest widoczna w określonych obszarach w menu użytkownika. Aplikacja jest uwzględniana w historii użytkowania framework’a.

Klasa Java, w której zaimplementowana jest aplikacja. Używana klasa Java nie może być używana w żadnej innej aplikacji. Namespace oraz  i nazwa obiektu deweloperskiego klasy Java powinny być identyczne z nazwą aplikacji. Aplikacja znajduje się na liście miejsc użycia klasy Java.

Główna jednostka biznesowa – określa jednostkę biznesową, na którą największy wpływ ma dana aplikacja. Podczas aktualizacji danych informacja ta jest wymagana do określenia baz danych, w których przeprowadzana jest aktualizacja danych. Aplikacja znajduje się na liście wykazów zastosowania obiektu biznesowego.

Funkcja – funkcja konfiguracyjna, która musi być aktywna, aby uruchomić aplikację. Funkcję konfiguracyjną można zmienić tylko w oryginalnym repozytorium. Aplikacja jest zawarta w na liście wykazów zastosowania funkcji konfiguracyjnej.

Odpowiedzialny –  osoba odpowiedzialna za daną aplikację.

Szukanie – w przypadku aplikacji dialogowych ze specjalnym zastosowaniem „Cockpit” wyszukiwanie wyświetlane jest w tym polu (obiekt programistyczny typu Search), w którym zapytanie opiera się na Liście.

Sekcja Wymagane aktywne bazy danych

Bazy danych potrzebne do uruchomienia aplikacji. W przypadku aplikacji dialogowych jest to baza danych, w której aplikacja zmienia dane. Podczas aktualizacji danych aktywne parametry dla baz danych OLTP/OLAP mają specjalne znaczenie. Jeśli zaznaczone są odpowiednie pola wyboru, aktualizacja danych zostanie przeprowadzona tylko na bazie danych OLTP/OLAP aktywnej w sesji.

Jeżeli aktualizacja danych ma zostać przeprowadzona we wszystkich bazach OLTP/OLAP należy zaznaczyć parametr Repozytorium.

Dostępne parametry:

• Baza danych OLTP – jeśli parametr jest zaznaczony, aplikacje wymagają co najmniej jednej bazy danych OLTP.
• Baza danych OLAP– jeśli parametr jest zaznaczony, aplikacje wymagają co najmniej jednej bazy danych OLAP.
• Repozytorium – jeśli parametr jest zaznaczony, aplikacje wymagają co najmniej jednej bazy danych repozytorium.
• Baza konfiguracyjna – jeśli parametr jest zaznaczony, aplikacje wymagają co najmniej jednej bazy konfiguracyjnej.

Sekcja Odn. organizacja

Wskazanie, do jakiego typu organizacji musi być przypisany pracownik, aby móc korzystać z aplikacji. Aplikacja przeznaczona do sprzedaży musi mieć referencje organizacyjne Firma i Sprzedaż.

W celu dodania powiązanej organizacji należy wybrać przycisk [Dodaj].

Zakładka Edytor podzakładka Akcje

Akcje reprezentują interfejs z systemu do aplikacji (zwrot nie jest jeszcze w pełni zaimplementowany). Interfejs jest zdefiniowany w metodzie run.

Dostępne kolumny w tabeli:

Akcja -kolumna zawiera unikalną nazwę akcji. Jeśli nowa akcja jest dodawana do aplikacji, która nie znajduje się we własnej przestrzeni nazw, nazwa musi zaczynać się od prefiksu rozwoju bieżącego systemu. W takim przypadku prefiks jest automatycznie wyświetlany podczas tworzenia nowej akcji.

ID – identyfikator jest przekazywany do metody uruchamiania aplikacji. Jest to następnie odpowiednio interpretowane w kodzie. Pierwsze 100 stałych jest zarezerwowanych dla interfejsu systemu. Własne definicje muszą być większe niż 100. Wartości są już zdefiniowane dla aplikacji dialogowych:

Opis akcji– szczegółowy opis akcji.

Nazwa parametru – nazwa ograniczona do 30 znaków. Jeśli do akcji dodawany jest nowy parametr, a aplikacja nie znajduje się we własnej przestrzeni nazw deweloperskich, nazwa musi zaczynać się od prefiksu deweloperskiego bieżącego systemu. W takim przypadku prefiks jest automatycznie wyświetlany podczas tworzenia nowego parametru. Jeśli np. nazwa Widok i identyfikator = 1, to jest to wartość kontrolki widoku. Ta wartość określa widok, w jakim otwiera się aplikacja.

Dla aplikacji o specjalnym zastosowaniu „Dokument raportu” nazwy parametrów: JobAttributes, SystemVariables, SystemValues, TextConstants, TextValues, OutputOptions i wszystkie nazwy rozpoczynające się od Report są zarezerwowane.

Typ – kolumna określa, czy można przekazać logiczny typ danych, czy obiekt biznesowy.

• Logiczny typ danych: określa, jakiego typu może być parametr.
• Obiekt biznesowy: określa, który obiekt biznesowy jest akceptowany przez aplikację. Nie wyklucza to wywołań z innych programów lub z adresów URL.

Logiczny typ danych/obiekty biznesowe – kolekcja logicznego typu danych lub obiektu biznesowego parametru. Jeśli wybrany logiczny typ danych lub obiekt biznesowy jest zdefiniowany jako parametr przesyłania, wówczas jest on przekazywany do aplikacji za pomocą metody run na liście parametrów. Dostęp do parametru przesyłania można uzyskać poprzez nazwę parametru. Aplikacja znajduje się na liście wykazów zastosowania logicznych typów danych lub obiektów biznesowych.

Opis parametru– szczegółowy opis parametru

Pod przyciskiem [Nowy parametr] w obszarze roboczym dostępne są poniższe możliwości:

• [Nowy] – pozwala na dodanie nowej akcji. Określane są następujące wartości:
  • Identyfikator: 0 (INIT_DEFAULT)
• [Załaduj] – pozwala na dodanie nowej akcji. Określane są następujące wartości:
  • Akcja: Załaduj
  • Identyfikator: 1 (INIT_LOAD)
• [Przepływ pracy] – pozwala na dodanie nowej akcji. Określane są następujące wartości:
  • Akcja: Workflow
  • Identyfikator: 2 (WORKFLOW_RESULT)
• [Batch (w tle)]  – pozwala na dodanie nowej akcji. Określane są następujące wartości:
  • Akcja: Import danych
  • Identyfikator: 3 (DATAIMPORT_PROCESSING)

Dodatkowo przycisk [Parametr] pozwala na utworzenie parametru akcji. Parametry akcji można zapisać za pomocą przycisku [Parametry]. Parametry przekazywane są do aplikacji w parach (nazwa – wartość).

Jeśli identyfikator akcji = 1 (INIT_LOAD), a typem parametru jest obiekt biznesowy, zastosowanie mają następujące mechanizmy ogólne:

• Dowolny określony typ obiektu można przekazać do aplikacji poprzez upuszczenie go w obszarze identyfikacji.
• Aplikację można dodać do menu kontekstowego obiektu biznesowego poprzez okno właściwości obiektu biznesowego (zakładka Systemowe menu kontekstowe).

Domyślną aplikację określa się w menu kontekstowym (pogrubioną czcionką) przy pomocy poniższego mechanizmu. Aplikacje podzielone są na 4 grupy:

• Grupa 1 – podstawowa jednostka aplikacji i obiekt biznesowy przechwycony w akcji są identyczne, a nazwa parametru akcji odpowiada nazwie obiektu biznesowego akcji.

• Grupa 2 – podstawowa jednostka aplikacji i obiekt biznesowy przechwycony w akcji są identyczne.

• Grupa 3 – nazwa parametru akcji i nazwa obiektu biznesowego akcji są identyczne.

• Grupa 4 – obiekt biznesowy używany w akcji.

Po tym grupowaniu nazwy aplikacji są zapisywane alfabetycznie na odpowiednich listach. Pierwsza aplikacja w podanej powyżej kolejności staje się aplikacją domyślną w menu kontekstowym.

Zakładka Edytor podzakładka Test

Jeśli aplikacja ma zaimplementowany test, który można wykonać, należy ho zdefiniować.

Nazwa testowa – nazwa testu, w ramach którego uruchamiany jest test, wysyłający zapytanie do aplikacji. Nazwa jest ograniczona do 30 znaków.

Oznaczenie – opis testu. Długość tekstu jest ograniczona do 256 znaków i można ją przetłumaczyć.

Nazwa parametru – Nazwa, ograniczona do 100 znaków.

Typ danych – pozyskanie logicznego typu danych. Służy do konfigurowania testu w przebiegach testowych. Aplikacja znajduje się na liście logicznych typów danych, gdzie są używane.

Dodatkowo dostępny jest przycisk [Nowy parametr testowy], który wstawia nowy parametr testowy. Parametry badania można zapisać za pomocą przycisku [Parametry]. Parametry przekazywane są do testu parami (nazwa – wartość).