Funkcja: Comarch Financials Enterprise

W tym artykule znajdują się opisy głównej funkcji Comarch Financials Enterprise oraz jej podrzędnych funkcji, przykładowo Środki trwałe, Księgowość finansowa i Controlling.

Główna funkcja Comarch Financials Enterprise jest aktywowana automatycznie podczas instalacji, jeśli dostępna jest licencja. Dzięki temu podrzędne funkcje Środki trwałe, Księgowość finansowa i Controlling stają się dostępne i również mogą zostać aktywowane, jeśli mają być używane i dostępna jest odpowiednia licencja.

Aby uzyskać ogólne informacje o funkcjach biznesowych w aplikacji Konfiguracja oraz listę funkcji dodatkowych, należy zapoznać się z artykułem Konfiguracja: Funkcje biznesowe.

Funkcja Comarch Financials Enterprise

• Nazwa — Comarch Financials Enterprise
• Nazwa techniczna — com.sem.ext.app.fin.Customizing.general.General
• Wymagana licencja — com.sem.ext.app.fin.Finance
• Możliwość dezaktywacji — tak

Funkcja Comarch Financials Enterprise jest główną funkcją dla księgowości finansowej. Funkcja ta jest aktywowana automatycznie podczas instalacji, jeśli dostępna jest licencja. Ustawienia tej głównej funkcji obowiązują w całej organizacji, dlatego mogą być edytowane wyłącznie w organizacji głównej. Przy aktywnej głównej funkcji podrzędne funkcje Środki trwałe, Księgowość finansowa i Controlling stają się dostępne i również mogą zostać aktywowane, jeśli mają być używane.

Zakładka Ustawienia

Na tej zakładce konfiguruje się ustawienia w sekcjach Schematy numeracji oraz Wpisy na listach transferowych.

Sekcja Schematy numeracji

Schematy numeracji w tej funkcji są wykorzystywane np. do automatycznego nadawania numerów dla definicji interfejsu i są generowane przez instalację. W razie potrzeby schematy numeracji można wprowadzić ręcznie lub je nadpisać.

• Schemat numeracji dla definicji interfejsu — w tym polu należy przypisać istniejący w systemie schemat numeracji na potrzeby wewnętrznego nadawania rosnącego numeru rekordu w skrzynce odbiorczej. Numer rekordu służy do jednoznacznej identyfikacji księgowań przetwarzanych za pośrednictwem skrzynki odbiorczej.
• Schemat numeracji nagłówka raportu — w tym polu należy przypisać istniejący w systemie schemat numeracji na potrzeby wewnętrznego nadawania rosnącego numeru rekordu podczas tworzenia raportów. Numer rekordu służy do jednoznacznej identyfikacji zdefiniowanych raportów.
• Schemat numeracji grup tekstów — w tym polu należy przypisać istniejący w systemie schemat numeracji na potrzeby wewnętrznego nadawania rosnącego numeru rekordu grupie tekstów. Numer rekordu jest wykorzystywany np. do jednoznacznej identyfikacji notatek.

Sekcja Wpisy na listach transferowych

Za pomocą aplikacji w tle Import danych wymiarów nowo wprowadzone lub zmienione dane podstawowe z obszaru biznesowego są automatycznie przenoszone do przypisanych opcjonalnych wymiarów controllingu. Podczas tworzenia lub zmiany obiektów Comarch ERP Enterprise (np. artykuł, zamówienie sprzedaży, zlecenie produkcyjne) powstają liczne wpisy listy transferu, które mogą nie być wymagane.

W tej sekcji można określić za pomocą parametrów, czy wpisy listy transferu mają być tworzone.

• Wpisy na listach transferowych Dane wymiarów — ten parametr służy do sterowania tym, czy i w jaki sposób mają być tworzone wpisy listy transferu dla danych wymiarów. Można wybrać jedno z następujących ustawień:
  • Pełny transfer — to ustawienie powoduje utworzenie wpisu listy transferu dla każdego obiektu Comarch, nawet jeśli ten automatyczny transfer nie jest używany
  • Nie przenoś — nie są tworzone żadne wpisy listy transferu. Oznacza to, że przetwarzanie w tle Import danych wymiarów nie może zostać użyte.
  • Zgodnie z przyporządkowaniem wymiaru — wpisy listy transferu są tworzone tylko dla źródeł wpisanych w aplikacji Mapowanie wymiarów

Funkcja Środki trwałe

Ta funkcja służy do definiowania ustawień dla obszaru Środki trwałe. Funkcja ma funkcje podrzędne, w których można zdefiniować np. rodzaje dowodów księgowych dla amortyzacji oraz księgowań przyjęć i rozchodów.

• Nazwa — Środki trwałe
• Nazwa techniczna — com.sem.ext.app.fin.Customizing.AssetAccounting
• Wymagana licencja — com.sem.ext.app.fin.Finance
• Możliwość dezaktywacji — tak

Funkcja Środki trwałe umożliwia aktywację lub dezaktywację tego obszaru. W polu Rodzaj wartości przekazu można określić, które wartości mają być przekazywane przy rozchodzie do interfejsu księgowości finansowej lub controllingu. Dodatkowo za pomocą pola wyboru Automatyczne przeniesienia salda środków trwałych można określić, czy salda mają być aktualizowane automatycznie podczas otwierania roku obrotowego w obszarze księgowości środków trwałych. Można również zdefiniować domyślny typ danych, a także rodzaje dowodów księgowych dla księgowań przyjęć, księgowań rozchodów, amortyzacji, odsetek, salda otwarcia oraz redukcji.

Zakładka Ustawienia

Dla funkcji Środki trwałe dostępne są następujące pola:

• Domyślny rodzaj danych — w tym polu należy wprowadzić typ danych, który ma być używany jako domyślny w obszarze środków trwałych
• Automatyczne przeniesienia salda środków trwałych — po aktywowaniu tego pola wyboru salda przeniesione zostaną automatycznie zaktualizowane podczas otwierania roku obrotowego w obszarze środków trwałych
• Obszar amortyzacji — obszar środków trwałych umożliwia zdefiniowanie dowolnej liczby obszarów amortyzacji. Dla każdego obszaru amortyzacji można stosować indywidualne wyceny oraz metody amortyzacji. Dzięki temu środki trwałe mogą być wyceniane z uwzględnieniem różnych wymogów prawnych i biznesowych. W tym miejscu można wprowadzić obszar amortyzacji jako wartość wstępnie uzupełnianą.
• Opcjonalne wymiary obowiązkowe — po aktywowaniu tego pola wyboru wpisy wymiarów są wymagane w kartotece środka trwałego
• Rodzaj wartości przekazu — w tym miejscu można określić, które wartości mają być przekazywane przy likwidacji środka trwałego do interfejsu księgowości finansowej lub controllingu. W przypadku amortyzacji pośredniej (na konta wyceny) należy użyć rodzaju przekazywania dla kosztów nabycia i skumulowanej amortyzacji. W przypadku amortyzacji bezpośredniej można dowolnie wybrać typ transferu. Jeśli pole pozostanie puste, stosowane będzie księgowanie bezpośrednie. Dostępne są następujące opcje:
  • Bezpośrednie zaksięgowanie (wartość księgowa) — w przypadku likwidacji przekazywana i księgowana jest tylko pozostała wartość księgowa
  • Zaksięgowanie pośrednie (AK/HK i narosła amortyzacja) — w przypadku likwidacji przekazywane i księgowane są historyczne koszty nabycia oraz skumulowana amortyzacja

• Folder do wydania GDPdU — za pomocą pomocy wprowadzania należy wybrać katalog (kstore), do którego ma trafić eksport danych dla transferu danych GDPdU. Oprócz kstore można wskazać również obszary robocze (ścieżki sieciowe). Informacje w tym polu są wykorzystywane jako wartość domyślna dla aplikacji w tle GDPdU środków trwałych.

• Zasada czterech oczu — jeśli parametr jest aktywny, do przetworzenia księgowania środka trwałego wymagane są dwie osoby. Jedna osoba wprowadza/przetwarza księgowanie środka trwałego, a druga osoba uruchamia księgowanie. Dwie osoby są również wymagane w przypadku anulowania.
• Amortyzacja przedterminowa/Ulga inwestycyjna — za pomocą tego parametru określa się, która organizacja pracuje z wczesną amortyzacją

• Przyporządkowania kont dla korekty wartości — to pole służy do określenia, która organizacja pracuje z oddzielnymi przypisaniami kont oraz przypisaniami rodzajów kosztów dla zwiększenia wartości
• Podsumowanie transferu dokum. wychodzących Fibu — to pole umożliwia określenie, czy dokumenty wychodzące mają być przekazywane do księgowości finansowej łącznie. Pole to stanowi wartość domyślną dla pola Zbiorczo w ramach akcji transferu do księgowości finansowej w aplikacji Lista: Dokumenty wyjściowe.
• Podsumowanie transferu dokumentów wychodzących Ctl — można użyć tego pola do określenia, czy dokumenty wychodzące mają być przekazywane zbiorczo do Controllingu (jednym przebiegiem). Pole to stanowi wartość domyślną dla pola Zbiorczo w ramach akcji transferu do księgowości finansowej w aplikacji Lista: Dokumenty wyjściowe.

Sekcja Kody transakcji

• Nowe nabycie — w tym polu należy wprowadzić kod transakcji dla alokacji nowych nabyć. Ten kod transakcji jest używany jako wartość wstępnie uzupełniana podczas wprowadzania dokumentu.
• Nowe nabycie bez skrzynki pocztowej — w tym polu należy wprowadzić kod transakcji dla alokacji nowych nabyć bez potwierdzenia odbioru. Ten kod transakcji jest używany jako wartość wstępnie uzupełniana podczas wprowadzania dokumentu.
• Księgowanie przyjęcia — w tym polu należy wprowadzić kod transakcji dla księgowań przyjęć. Ten kod transakcji jest używany jako wartość wstępnie uzupełniana podczas tworzenia dokumentu.
• Księgowanie likwidacji — w tym polu należy wprowadzić kod transakcji dla księgowań wydań. Ten kod transakcji jest używany jako wartość wstępnie uzupełniana podczas tworzenia dokumentu.
• Amortyzacja — w tym polu należy wprowadzić kod transakcji, który ma być używany dla amortyzacji
• Odsetki — w tym polu należy wprowadzić kod transakcji, który ma być używany dla odsetek
• Bilans otwarcia — w tym polu należy wprowadzić kod transakcji dla księgowań salda otwarcia. Ten kod transakcji jest używany jako wartość wstępnie uzupełniana podczas tworzenia księgowań dla zapisów otwarcia.
• Zmniejszenie — w tym polu należy wprowadzić kod transakcji, który ma być używany dla zmniejszeń (np. dla faktur korygujących do środków trwałych)
• Przyjęcie z migracji danych — w tym polu należy wprowadzić kod transakcji, który ma być używany dla księgowań dopisań podczas migracji danych
• Koszty napraw — w tym polu należy określić kod transakcji, który ma być używany do księgowania kosztów napraw
• Wstrzymanie amortyzacji — aktywowaniu tego wskaźnika istnieje możliwość wstrzymania amortyzacji dla środków trwałych, które nie są używane przez jeden lub więcej okresów. Jeśli amortyzacja została wstrzymana, środek trwały może być amortyzowany w późniejszych okresach.

Sekcja Okresy przechowywania

W ramach tego grupowania można zdefiniować okresy retencji (w latach) dla każdego typu danych transakcyjnych. Okresy te są brane pod uwagę podczas reorganizacji dokumentów. Wartość 0 oznacza, że nie jest wymagany żaden okres retencji.

• Dokumenty przychodzące (w latach) — w tym polu należy wprowadzić liczbę lat, przez które dokumenty przychodzące mają pozostawać w systemie po ich zakończeniu, zanim będą mogły zostać zreorganizowane
• Dokumenty środków trwałych (w latach) — w tym polu należy wprowadzić liczbę lat, przez które księgowania mają pozostawać w systemie po ich zakończeniu, zanim będą mogły zostać zreorganizowane
• Dane transakcyjne (w latach) — w tym polu należy wprowadzić liczbę lat, przez które dane transakcyjne (transakcje środków trwałych oraz salda środków trwałych) mają pozostawać w systemie po ich zakończeniu, zanim będą mogły zostać zreorganizowane
• Dokumenty wychodzące (w latach) — tym polu należy wprowadzić liczbę lat, przez które dokumenty wychodzące mają pozostawać w systemie po ich zakończeniu, zanim będą mogły zostać zreorganizowane

Funkcja Ogólne

• Nazwa — Ogólne
• Nazwa techniczna — com.sem.ext.app.fin.Customizing.assetaccounting.General
• Wymagana licencja — brak
• Możliwość dezaktywacji — nie

Z funkcji Ogólne można korzystać do definiowania ogólnych ustawień dla księgowości środków trwałych. Ustawienia te obowiązują we wszystkich organizacjach, dlatego można je edytować wyłącznie w organizacji 00000. Schematy numeracji w tej funkcji są wykorzystywane m.in. do automatycznego nadawania numerów transakcjom środków trwałych i są tworzone podczas konfiguracji systemu. W razie potrzeby schematy numeracji można wprowadzić ręcznie lub nadpisać.

Zakładka Ustawienia

Sekcja Ogólne

• Numerowanie środków trwałych — to ustawienie umożliwia określenie, czy numer będzie przypisywany ręcznie, czy automatycznie poprzez schemat numeracji podczas tworzenia nowego środka trwałego. Dostępne są następujące wartości:
  • Manualna numeracja
  • Numeracja automatyczna

Sekcja Sekwencje numerów

•  Dane podstawowe środków trwałych — w tym polu należy przypisać schemat numeracji dla kategorii Środki trwałe: dane podstawowe środków trwałych dostępnej w systemie, jeśli ma zostać włączona automatyczna alokacja numerów dla kartoteki środka trwałego. Zdefiniowany tutaj schemat numeracji jest używany przez system do automatycznego wyznaczenia numeru środka trwałego dla wszystkich nowych środków trwałych i ustawienia go jako domyślnego. Numer środka trwałego służy do jednoznacznej identyfikacji środka trwałego.
• Operacje na środkach trwałych — w tym polu należy przypisać schemat numeracji dla kategorii Środki trwałe: numer rekordu ruchu środków trwałych dostępnej w systemie, jeśli ma zostać włączona automatyczna alokacja numeru zapisu transakcji środka trwałego. Zdefiniowany tutaj schemat numeracji jest używany przez system do automatycznego wyznaczenia numeru zapisu dla wszystkich nowych transakcji środków trwałych i ustawienia go jako domyślnego. Numer zapisu służy do jednoznacznej identyfikacji każdej transakcji środka trwałego.
• Rozliczenie okresowe — w tym polu należy przypisać schemat numeracji dla kategorii Środki trwałe: nr. rek. rozliczenia okresowego dostępnej w systemie, jeśli ma zostać włączona automatyczna alokacja numeru zapisu rozliczenia okresowego (amortyzacja i odsetki). Zdefiniowany tutaj schemat numeracji jest używany przez system do automatycznego wyznaczenia numeru zapisu dla wszystkich nowych rozliczeń okresowych i ustawienia go jako domyślnego. Numer zapisu służy do jednoznacznej identyfikacji rozliczenia okresowego.
• Księgowanie — w tym polu należy przypisać schemat numeracji dla kategorii Środki trwałe: dokument środków trwałych dostępnej w systemie, jeśli ma zostać włączona automatyczna alokacja numerów dla dokumentów środków trwałych. Zdefiniowany tutaj schemat numeracji jest używany przez system do automatycznego wyznaczenia numeru dokumentu dla wszystkich nowych dokumentów środków trwałych i ustawienia go jako domyślnego. Numer dokumentu służy do jednoznacznej identyfikacji dokumentów środków trwałych.
• Dokument przyjęcia — w tym polu należy przypisać schemat numeracji dla kategorii Środki trwałe: nr rekordu interfejsu wejściowego dostępnej w systemie, jeśli ma zostać włączona automatyczna alokacja numeru zapisu dla dokumentów przychodzących. Zdefiniowany tutaj schemat numeracji jest używany przez system do automatycznego wyznaczenia numeru zapisu dla wszystkich nowych transakcji środków trwałych i ustawienia go jako domyślnego. Numer zapisu służy do jednoznacznej identyfikacji dokumentów przychodzących.
• Księgowanie środków trwałych — w tym polu należy przypisać schemat numeracji dla kategorii Środki trwałe: nr rekordu księgowania środków tr. dostępnej w systemie, jeśli ma zostać włączona automatyczna alokacja numeru zapisu księgowania środka trwałego. Zdefiniowany tutaj schemat numeracji jest używany przez system do automatycznego wyznaczenia numeru zapisu dla wszystkich nowych księgowań środków trwałych i ustawienia go jako domyślnego. Numer zapisu służy do jednoznacznej identyfikacji każdego księgowania środka trwałego.
• Ponowne nabycie/Historia ubezpieczenia — w tym polu należy przypisać schemat numeracji dla kategorii Środki trwałe: nr rekordu przebiegu wyceny dostępnej w systemie, jeśli ma zostać włączona automatyczna alokacja numeru zapisu przebiegów wyceny. Zdefiniowany tutaj schemat numeracji jest używany przez system do automatycznego wyznaczenia numeru zapisu dla wszystkich nowych przebiegów wyceny i ustawienia go jako domyślnego. Numer zapisu służy do jednoznacznej identyfikacji przebiegów wyceny.
• Zbiorcza zmiana danych — w tym polu należy przypisać schemat numeracji dla kategorii Numer zbiorczej zmiany danych dostępnej w systemie, jeśli ma zostać włączona automatyczna alokacja numeru zapisu masowych zmian danych. Zdefiniowany tutaj schemat numeracji jest używany przez system do automatycznego wyznaczenia numeru dla wszystkich masowych zmian danych i ustawienia go jako domyślnego. Numer służy do jednoznacznej identyfikacji masowych zmian danych.
• Alokacja nowych nabyć — w tym polu należy przypisać schemat numeracji dla kategorii Środki trwałe: rozdział nowych nabyć dostępnej w systemie, jeśli ma zostać włączona automatyczna alokacja numeru zapisu alokacji nabyć. Zdefiniowany tutaj schemat numeracji jest używany przez system do automatycznego wyznaczenia numeru dla wszystkich alokacji nabyć i ustawienia go jako domyślnego. Numer służy do jednoznacznej identyfikacji alokacji nabyć.

Funkcja Uprawnienia

W tym artykule znajdują się opisy głównej funkcji Comarch Financials Enterprise oraz jej podrzędnych funkcji, przykładowo Środki trwałe, Księgowość finansowa i Controlling.

Główna funkcja Comarch Financials Enterprise jest aktywowana automatycznie podczas instalacji, jeśli dostępna jest licencja. Dzięki temu podrzędne funkcje Środki trwałe, Księgowość finansowa i Controlling stają się dostępne i również mogą zostać aktywowane, jeśli mają być używane i dostępna jest odpowiednia licencja.

Aby uzyskać ogólne informacje o funkcjach biznesowych w aplikacji Konfiguracja oraz listę funkcji dodatkowych, należy zapoznać się z artykułem Konfiguracja: Funkcje biznesowe.

Funkcja Comarch Financials Enterprise

• Nazwa — Comarch Financials Enterprise
• Nazwa techniczna — com.sem.ext.app.fin.Customizing.general.General
• Wymagana licencja — com.sem.ext.app.fin.Finance
• Możliwość dezaktywacji — tak

Funkcja Comarch Financials Enterprise jest główną funkcją dla księgowości finansowej. Funkcja ta jest aktywowana automatycznie podczas instalacji, jeśli dostępna jest licencja. Ustawienia tej głównej funkcji obowiązują w całej organizacji, dlatego mogą być edytowane wyłącznie w organizacji głównej. Przy aktywnej głównej funkcji podrzędne funkcje Środki trwałe, Księgowość finansowa i Controlling stają się dostępne i również mogą zostać aktywowane, jeśli mają być używane.

Zakładka Ustawienia

Na tej zakładce konfiguruje się ustawienia w sekcjach Schematy numeracji oraz Wpisy na listach transferowych.

Sekcja Schematy numeracji

Schematy numeracji w tej funkcji są wykorzystywane np. do automatycznego nadawania numerów dla definicji interfejsu i są generowane przez instalację. W razie potrzeby schematy numeracji można wprowadzić ręcznie lub je nadpisać.

• Schemat numeracji dla definicji interfejsu — w tym polu należy przypisać istniejący w systemie schemat numeracji na potrzeby wewnętrznego nadawania rosnącego numeru rekordu w skrzynce odbiorczej. Numer rekordu służy do jednoznacznej identyfikacji księgowań przetwarzanych za pośrednictwem skrzynki odbiorczej.
• Schemat numeracji nagłówka raportu — w tym polu należy przypisać istniejący w systemie schemat numeracji na potrzeby wewnętrznego nadawania rosnącego numeru rekordu podczas tworzenia raportów. Numer rekordu służy do jednoznacznej identyfikacji zdefiniowanych raportów.
• Schemat numeracji grup tekstów — w tym polu należy przypisać istniejący w systemie schemat numeracji na potrzeby wewnętrznego nadawania rosnącego numeru rekordu grupie tekstów. Numer rekordu jest wykorzystywany np. do jednoznacznej identyfikacji notatek.

Sekcja Wpisy na listach transferowych

Za pomocą aplikacji w tle Import danych wymiarów nowo wprowadzone lub zmienione dane podstawowe z obszaru biznesowego są automatycznie przenoszone do przypisanych opcjonalnych wymiarów controllingu. Podczas tworzenia lub zmiany obiektów Comarch ERP Enterprise (np. artykuł, zamówienie sprzedaży, zlecenie produkcyjne) powstają liczne wpisy listy transferu, które mogą nie być wymagane.

W tej sekcji można określić za pomocą parametrów, czy wpisy listy transferu mają być tworzone.

• Wpisy na listach transferowych Dane wymiarów — ten parametr służy do sterowania tym, czy i w jaki sposób mają być tworzone wpisy listy transferu dla danych wymiarów. Można wybrać jedno z następujących ustawień:
  • Pełny transfer — to ustawienie powoduje utworzenie wpisu listy transferu dla każdego obiektu Comarch, nawet jeśli ten automatyczny transfer nie jest używany
  • Nie przenoś — nie są tworzone żadne wpisy listy transferu. Oznacza to, że przetwarzanie w tle Import danych wymiarów nie może zostać użyte.
  • Zgodnie z przyporządkowaniem wymiaru — wpisy listy transferu są tworzone tylko dla źródeł wpisanych w aplikacji Mapowanie wymiarów

Funkcja Środki trwałe

Ta funkcja służy do definiowania ustawień dla obszaru Środki trwałe. Funkcja ma funkcje podrzędne, w których można zdefiniować np. rodzaje dowodów księgowych dla amortyzacji oraz księgowań przyjęć i rozchodów.

• Nazwa — Środki trwałe
• Nazwa techniczna — com.sem.ext.app.fin.Customizing.AssetAccounting
• Wymagana licencja — com.sem.ext.app.fin.Finance
• Możliwość dezaktywacji — tak

Funkcja Środki trwałe umożliwia aktywację lub dezaktywację tego obszaru. W polu Rodzaj wartości przekazu można określić, które wartości mają być przekazywane przy rozchodzie do interfejsu księgowości finansowej lub controllingu. Dodatkowo za pomocą pola wyboru Automatyczne przeniesienia salda środków trwałych można określić, czy salda mają być aktualizowane automatycznie podczas otwierania roku obrotowego w obszarze księgowości środków trwałych. Można również zdefiniować domyślny typ danych, a także rodzaje dowodów księgowych dla księgowań przyjęć, księgowań rozchodów, amortyzacji, odsetek, salda otwarcia oraz redukcji.

Zakładka Ustawienia

Dla funkcji Środki trwałe dostępne są następujące pola:

• Domyślny rodzaj danych — w tym polu należy wprowadzić typ danych, który ma być używany jako domyślny w obszarze środków trwałych
• Automatyczne przeniesienia salda środków trwałych — po aktywowaniu tego pola wyboru salda przeniesione zostaną automatycznie zaktualizowane podczas otwierania roku obrotowego w obszarze środków trwałych
• Obszar amortyzacji — obszar środków trwałych umożliwia zdefiniowanie dowolnej liczby obszarów amortyzacji. Dla każdego obszaru amortyzacji można stosować indywidualne wyceny oraz metody amortyzacji. Dzięki temu środki trwałe mogą być wyceniane z uwzględnieniem różnych wymogów prawnych i biznesowych. W tym miejscu można wprowadzić obszar amortyzacji jako wartość wstępnie uzupełnianą.
• Opcjonalne wymiary obowiązkowe — po aktywowaniu tego pola wyboru wpisy wymiarów są wymagane w kartotece środka trwałego
• Rodzaj wartości przekazu — w tym miejscu można określić, które wartości mają być przekazywane przy likwidacji środka trwałego do interfejsu księgowości finansowej lub controllingu. W przypadku amortyzacji pośredniej (na konta wyceny) należy użyć rodzaju przekazywania dla kosztów nabycia i skumulowanej amortyzacji. W przypadku amortyzacji bezpośredniej można dowolnie wybrać typ transferu. Jeśli pole pozostanie puste, stosowane będzie księgowanie bezpośrednie. Dostępne są następujące opcje:
  • Bezpośrednie zaksięgowanie (wartość księgowa) — w przypadku likwidacji przekazywana i księgowana jest tylko pozostała wartość księgowa
  • Zaksięgowanie pośrednie (AK/HK i narosła amortyzacja) — w przypadku likwidacji przekazywane i księgowane są historyczne koszty nabycia oraz skumulowana amortyzacja

• Folder do wydania GDPdU — za pomocą pomocy wprowadzania należy wybrać katalog (kstore), do którego ma trafić eksport danych dla transferu danych GDPdU. Oprócz kstore można wskazać również obszary robocze (ścieżki sieciowe). Informacje w tym polu są wykorzystywane jako wartość domyślna dla aplikacji w tle GDPdU środków trwałych.

• Zasada czterech oczu — jeśli parametr jest aktywny, do przetworzenia księgowania środka trwałego wymagane są dwie osoby. Jedna osoba wprowadza/przetwarza księgowanie środka trwałego, a druga osoba uruchamia księgowanie. Dwie osoby są również wymagane w przypadku anulowania.
• Amortyzacja przedterminowa/Ulga inwestycyjna — za pomocą tego parametru określa się, która organizacja pracuje z wczesną amortyzacją

• Przyporządkowania kont dla korekty wartości — to pole służy do określenia, która organizacja pracuje z oddzielnymi przypisaniami kont oraz przypisaniami rodzajów kosztów dla zwiększenia wartości
• Podsumowanie transferu dokum. wychodzących Fibu — to pole umożliwia określenie, czy dokumenty wychodzące mają być przekazywane do księgowości finansowej łącznie. Pole to stanowi wartość domyślną dla pola Zbiorczo w ramach akcji transferu do księgowości finansowej w aplikacji Lista: Dokumenty wyjściowe.
• Podsumowanie transferu dokumentów wychodzących Ctl — można użyć tego pola do określenia, czy dokumenty wychodzące mają być przekazywane zbiorczo do Controllingu (jednym przebiegiem). Pole to stanowi wartość domyślną dla pola Zbiorczo w ramach akcji transferu do księgowości finansowej w aplikacji Lista: Dokumenty wyjściowe.

Sekcja Kody transakcji

• Nowe nabycie — w tym polu należy wprowadzić kod transakcji dla alokacji nowych nabyć. Ten kod transakcji jest używany jako wartość wstępnie uzupełniana podczas wprowadzania dokumentu.
• Nowe nabycie bez skrzynki pocztowej — w tym polu należy wprowadzić kod transakcji dla alokacji nowych nabyć bez potwierdzenia odbioru. Ten kod transakcji jest używany jako wartość wstępnie uzupełniana podczas wprowadzania dokumentu.
• Księgowanie przyjęcia — w tym polu należy wprowadzić kod transakcji dla księgowań przyjęć. Ten kod transakcji jest używany jako wartość wstępnie uzupełniana podczas tworzenia dokumentu.
• Księgowanie likwidacji — w tym polu należy wprowadzić kod transakcji dla księgowań wydań. Ten kod transakcji jest używany jako wartość wstępnie uzupełniana podczas tworzenia dokumentu.
• Amortyzacja — w tym polu należy wprowadzić kod transakcji, który ma być używany dla amortyzacji
• Odsetki — w tym polu należy wprowadzić kod transakcji, który ma być używany dla odsetek
• Bilans otwarcia — w tym polu należy wprowadzić kod transakcji dla księgowań salda otwarcia. Ten kod transakcji jest używany jako wartość wstępnie uzupełniana podczas tworzenia księgowań dla zapisów otwarcia.
• Zmniejszenie — w tym polu należy wprowadzić kod transakcji, który ma być używany dla zmniejszeń (np. dla faktur korygujących do środków trwałych)
• Przyjęcie z migracji danych — w tym polu należy wprowadzić kod transakcji, który ma być używany dla księgowań dopisań podczas migracji danych
• Koszty napraw — w tym polu należy określić kod transakcji, który ma być używany do księgowania kosztów napraw
• Wstrzymanie amortyzacji — aktywowaniu tego wskaźnika istnieje możliwość wstrzymania amortyzacji dla środków trwałych, które nie są używane przez jeden lub więcej okresów. Jeśli amortyzacja została wstrzymana, środek trwały może być amortyzowany w późniejszych okresach.

Sekcja Okresy przechowywania

W ramach tego grupowania można zdefiniować okresy retencji (w latach) dla każdego typu danych transakcyjnych. Okresy te są brane pod uwagę podczas reorganizacji dokumentów. Wartość 0 oznacza, że nie jest wymagany żaden okres retencji.

• Dokumenty przychodzące (w latach) — w tym polu należy wprowadzić liczbę lat, przez które dokumenty przychodzące mają pozostawać w systemie po ich zakończeniu, zanim będą mogły zostać zreorganizowane
• Dokumenty środków trwałych (w latach) — w tym polu należy wprowadzić liczbę lat, przez które księgowania mają pozostawać w systemie po ich zakończeniu, zanim będą mogły zostać zreorganizowane
• Dane transakcyjne (w latach) — w tym polu należy wprowadzić liczbę lat, przez które dane transakcyjne (transakcje środków trwałych oraz salda środków trwałych) mają pozostawać w systemie po ich zakończeniu, zanim będą mogły zostać zreorganizowane
• Dokumenty wychodzące (w latach) — tym polu należy wprowadzić liczbę lat, przez które dokumenty wychodzące mają pozostawać w systemie po ich zakończeniu, zanim będą mogły zostać zreorganizowane

Funkcja Ogólne

• Nazwa — Ogólne
• Nazwa techniczna — com.sem.ext.app.fin.Customizing.assetaccounting.General
• Wymagana licencja — brak
• Możliwość dezaktywacji — nie

Z funkcji Ogólne można korzystać do definiowania ogólnych ustawień dla księgowości środków trwałych. Ustawienia te obowiązują we wszystkich organizacjach, dlatego można je edytować wyłącznie w organizacji 00000. Schematy numeracji w tej funkcji są wykorzystywane m.in. do automatycznego nadawania numerów transakcjom środków trwałych i są tworzone podczas konfiguracji systemu. W razie potrzeby schematy numeracji można wprowadzić ręcznie lub nadpisać.

Zakładka Ustawienia

Sekcja Ogólne

• Numerowanie środków trwałych — to ustawienie umożliwia określenie, czy numer będzie przypisywany ręcznie, czy automatycznie poprzez schemat numeracji podczas tworzenia nowego środka trwałego. Dostępne są następujące wartości:
  • Manualna numeracja
  • Numeracja automatyczna

Sekcja Sekwencje numerów

•  Dane podstawowe środków trwałych — w tym polu należy przypisać schemat numeracji dla kategorii Środki trwałe: dane podstawowe środków trwałych dostępnej w systemie, jeśli ma zostać włączona automatyczna alokacja numerów dla kartoteki środka trwałego. Zdefiniowany tutaj schemat numeracji jest używany przez system do automatycznego wyznaczenia numeru środka trwałego dla wszystkich nowych środków trwałych i ustawienia go jako domyślnego. Numer środka trwałego służy do jednoznacznej identyfikacji środka trwałego.
• Operacje na środkach trwałych — w tym polu należy przypisać schemat numeracji dla kategorii Środki trwałe: numer rekordu ruchu środków trwałych dostępnej w systemie, jeśli ma zostać włączona automatyczna alokacja numeru zapisu transakcji środka trwałego. Zdefiniowany tutaj schemat numeracji jest używany przez system do automatycznego wyznaczenia numeru zapisu dla wszystkich nowych transakcji środków trwałych i ustawienia go jako domyślnego. Numer zapisu służy do jednoznacznej identyfikacji każdej transakcji środka trwałego.
• Rozliczenie okresowe — w tym polu należy przypisać schemat numeracji dla kategorii Środki trwałe: nr. rek. rozliczenia okresowego dostępnej w systemie, jeśli ma zostać włączona automatyczna alokacja numeru zapisu rozliczenia okresowego (amortyzacja i odsetki). Zdefiniowany tutaj schemat numeracji jest używany przez system do automatycznego wyznaczenia numeru zapisu dla wszystkich nowych rozliczeń okresowych i ustawienia go jako domyślnego. Numer zapisu służy do jednoznacznej identyfikacji rozliczenia okresowego.
• Księgowanie — w tym polu należy przypisać schemat numeracji dla kategorii Środki trwałe: dokument środków trwałych dostępnej w systemie, jeśli ma zostać włączona automatyczna alokacja numerów dla dokumentów środków trwałych. Zdefiniowany tutaj schemat numeracji jest używany przez system do automatycznego wyznaczenia numeru dokumentu dla wszystkich nowych dokumentów środków trwałych i ustawienia go jako domyślnego. Numer dokumentu służy do jednoznacznej identyfikacji dokumentów środków trwałych.
• Dokument przyjęcia — w tym polu należy przypisać schemat numeracji dla kategorii Środki trwałe: nr rekordu interfejsu wejściowego dostępnej w systemie, jeśli ma zostać włączona automatyczna alokacja numeru zapisu dla dokumentów przychodzących. Zdefiniowany tutaj schemat numeracji jest używany przez system do automatycznego wyznaczenia numeru zapisu dla wszystkich nowych transakcji środków trwałych i ustawienia go jako domyślnego. Numer zapisu służy do jednoznacznej identyfikacji dokumentów przychodzących.
• Księgowanie środków trwałych — w tym polu należy przypisać schemat numeracji dla kategorii Środki trwałe: nr rekordu księgowania środków tr. dostępnej w systemie, jeśli ma zostać włączona automatyczna alokacja numeru zapisu księgowania środka trwałego. Zdefiniowany tutaj schemat numeracji jest używany przez system do automatycznego wyznaczenia numeru zapisu dla wszystkich nowych księgowań środków trwałych i ustawienia go jako domyślnego. Numer zapisu służy do jednoznacznej identyfikacji każdego księgowania środka trwałego.
• Ponowne nabycie/Historia ubezpieczenia — w tym polu należy przypisać schemat numeracji dla kategorii Środki trwałe: nr rekordu przebiegu wyceny dostępnej w systemie, jeśli ma zostać włączona automatyczna alokacja numeru zapisu przebiegów wyceny. Zdefiniowany tutaj schemat numeracji jest używany przez system do automatycznego wyznaczenia numeru zapisu dla wszystkich nowych przebiegów wyceny i ustawienia go jako domyślnego. Numer zapisu służy do jednoznacznej identyfikacji przebiegów wyceny.
• Zbiorcza zmiana danych — w tym polu należy przypisać schemat numeracji dla kategorii Numer zbiorczej zmiany danych dostępnej w systemie, jeśli ma zostać włączona automatyczna alokacja numeru zapisu masowych zmian danych. Zdefiniowany tutaj schemat numeracji jest używany przez system do automatycznego wyznaczenia numeru dla wszystkich masowych zmian danych i ustawienia go jako domyślnego. Numer służy do jednoznacznej identyfikacji masowych zmian danych.
• Alokacja nowych nabyć — w tym polu należy przypisać schemat numeracji dla kategorii Środki trwałe: rozdział nowych nabyć dostępnej w systemie, jeśli ma zostać włączona automatyczna alokacja numeru zapisu alokacji nabyć. Zdefiniowany tutaj schemat numeracji jest używany przez system do automatycznego wyznaczenia numeru dla wszystkich alokacji nabyć i ustawienia go jako domyślnego. Numer służy do jednoznacznej identyfikacji alokacji nabyć.

Funkcja Uprawnienia

Za pomocą tej funkcji można przypisywać uprawnienia w Comarch Financials Enterprise dla określonych (selektywnych) danych (tzw. obiektów uprawnień). Dzięki uprawnieniom do danych można nadawać lub odbierać użytkownikom roli uprawnień prawa do analiz oraz księgowania na poziomie pojedynczych danych.

• Nazwa — Uprawnienia
• Nazwa techniczna — com.sem.ext.app.fin.Customizing.general.Authorization
• Wymagana licencja — brak
• Możliwość dezaktywacji — tak

Po aktywowaniu tej funkcji w Comarch Financials Enterprise dostępna jest możliwość przypisywania uprawnień na poziomie pojedynczych danych. Na zakładce Ustawienia należy aktywować, które uprawnienia mają być przypisywane do poszczególnych obiektów uprawnień.

Zakładka Ustawienia

Na zakładce Ustawienia można zdefiniować uprawnienia, które mają być przypisywane w module finansowym. Dostępne są następujące ustawienia:

• Uprawnienia dla księgowania dla kont księgowych — za pomocą tego wskaźnika można zdecydować, czy w księgowości mają być przypisywane uprawnienia do księgowania dla kont księgowych
• Uprawnienia do analizy dla kont księgowych — za pomocą tego wskaźnika można zdecydować, czy w księgowości mają być przypisywane uprawnienia do analizy dla kont księgowych
• Uprawnienia do modyfikacji dla schematu wierszy — ten parametr służy do sterowania tym, czy w księgowości mają być przypisywane uprawnienia do modyfikacji dla schematu wierszy
• Uprawnienia do zestawienia dla schematu wierszy — ten parametr służy do sterowania tym, czy w księgowości mają być przypisywane uprawnienia do analizy dla schematu wierszy
• Uprawnienia do modyfikacji dla schematu kolumn — ten parametr służy do sterowania tym, czy w księgowości mają być przypisywane uprawnienia do modyfikacji dla schematu kolumn
• Uprawnienia do zestawienia dla schematu kolumn — ten parametr służy do sterowania tym, czy w księgowości finansowej mają być przypisywane uprawnienia do analizy dla schematu kolumn

Funkcja Business Intelligence dla rachunkowości

Business Intelligence (BI) wspiera zarządzanie, umożliwiając zorientowane na sukces sterowanie przedsiębiorstwem w oparciu o informacje. Kryteria analizy oraz istotne operacje biznesowe można tu elastycznie definiować. Dzięki funkcji Business Intelligence dla rachunkowości dane controllingowe mogą zostać udostępnione w formie odpowiedniej dla Business Intelligence.

• Nazwa — Business Intelligence dla rachunkowości
• Nazwa techniczna — com.sem.ext.app.fin.bi.Customizing.BusinessIntelligence
• Wymagana licencja — com.sem.ext.app.fin.BI
• Możliwość dezaktywacji — tak

Po aktywowaniu tej funkcji dostępne są aplikacje do transferu danych controllingowych do BI. W aplikacjach Wymiary BI oraz Wymiary BI – Rachunkowość można np. określić, które wymiary opcjonalne będą transferowane i z jakimi klasyfikacjami. Dodatkowo w aplikacji Użycie typu informacji należy określić typy informacji używane w obszarze Business Intelligence.

Zakładka Ustawienia

Dla tej funkcji nie są wymagane żadne ustawienia.

Funkcja Controlling

Z tej funkcji można korzystać, aby zastosować ustawienia dla obszaru Controlling. Funkcja ta ma funkcje podrzędne, w których można określić np. kolejność podziału kosztów oraz typy kosztów błędów.

• Nazwa — Controlling
• Nazwa techniczna — com.sem.ext.app.fin.Customizing.controlling.ControllingISAR
• Wymagana licencja — com.sem.ext.app.fin.Finance
• Możliwość dezaktywacji — tak

Funkcja Controlling umożliwia aktywację lub dezaktywację rachunku kosztów. W polu Kolejność podziału kosztów można określić sposób dzielenia kosztów. Dodatkowo, za pomocą pola wyboru Automatyczne salda z przeniesienia kontrolingu można zdecydować, czy salda mają być automatycznie aktualizowane podczas otwierania roku obrotowego w Controllingu. Ponadto można zdefiniować domyślny typ danych oraz typy kosztów błędów dla kosztów wtórnych, np. dla cen, ilości i wskaźników (proporcji).

Zakładka Ustawienia

Dostępne są następujące pola dla funkcji Controlling:

• Domyślny rodzaj danych — w tym polu należy wprowadzić typ danych, który ma być domyślnie używany w Controllingu
• Domyślny standard księgowania — standardy rachunkowości służą do oceny i prezentacji finansów zgodnie z różnymi regulacjami (np. zasady amortyzacji wg niemieckiego kodeksu handlowego różnią się od IAS, co skutkuje innymi wycenami w bilansie i innym wynikiem PL). Domyślny standard rachunkowości zdefiniowany tutaj jest używany jako domyślny w Controllingu.
• Aktywne zespoły kont — wybór w tym polu umożliwia określenie, czy będą używane klasy kosztów. Po zdefiniowaniu wartości nie można jej później zmienić (ze względu na kolejne księgowania). Dostępne wartości to:
  • Bez klasy kosztów
  • Z kosztami zmiennymi (pojedynczymi i ogólnymi)
  • Z kosztami ogólnymi (zmiennymi/stałymi)
  • Ze wszystkimi KKI, bez stałych kosztów pojedynczych
  • Ze wszystkimi KKI, łącznie ze stałymi kosztami pojedynczymi
• Automatyczne salda z przeniesienia kontrolingu — po zaznaczeniu tego pola salda przeniesione będą automatycznie aktualizowane podczas otwierania roku obrotowego w Controllingu
• Generowanie zadań z błędnych księgowań — określa, czy mają być tworzone zadania na podstawie błędnych księgowań
• Generowanie zadań z odroczonych księgowań — określa, czy mają być tworzone zadania na podstawie odroczonych księgowań
• Kolejność podziału kosztów — ustawienie z tego pola jest brane pod uwagę wyłącznie podczas księgowań w Controllingu (także przez interfejsy). Warunkiem jest to, że organizacja pracuje z klasami kosztów oraz że w księgowaniu wychodzącym dla księgowania wartości używany jest typ kosztów bez klasy kosztów. Podczas księgowania podejmowana jest próba podziału kosztów na część stałą i zmienną. Wymagany procent alokacji można zdefiniować zarówno dla typów kosztów bez klasy kosztów w aplikacji Rodzaje kosztów, jak i dla centrów kosztów w aplikacji Opcjonalne wymiary na zakładce Controlling. Tam również w polu Typ oprocentowania określa się, czy procent dotyczy części stałej czy zmiennej. Wybór w tym polu steruje kolejnością wyszukiwania procentu na potrzeby alokacji. Dostępna kolejność:
  • Rodzaj kosztów I Centrum kosztów
  • Rodzaj kosztów I Centrum kosztów
• Ustal możliwy do zaksięgowania okres kontrolingu — gdy okres księgowania jest automatycznie wyznaczany w Controllingu, może się zdarzyć, że data wykonania wskazuje na zamknięty okres księgowania. Parametr ten steruje tym, czy w takim przypadku ma zostać wyznaczony następny otwarty lub tymczasowo zamknięty okres księgowania w tym samym roku obrotowym. Parametr nie ma zastosowania, jeśli okres został wpisany ręcznie lub już istnieje w interfejsie.

Sekcja Koszty wtórne

• Błąd rodzaj kosztów — wymagane są dwa wpisy. W pierwszym polu należy wprowadzić typ kosztów, który ma być używany dla księgowań, które np. nie zawierają żadnego prawidłowego typu kosztów. W drugim polu należy wybrać klasę kosztów dla typu kosztów. Dostępne opcje:
  • Bez klasy kosztów
  • Zmienne koszty ogólne
  • Stałe koszty ogólne
  • Zmienne koszty bezpośrednie
  • Stałe koszty bezpośrednie
• Rodzaj kosztów błędów do ilości — wymagane są dwa wpisy. W pierwszym polu należy wprowadzić typ kosztów dla księgowań ilości, które np. nie zawierają żadnego prawidłowego typu kosztów. W drugim polu należy wybrać klasę kosztów. Dostępne są te same wartości, co w polu Błąd rodzaj kosztów.
• Rodzaj kosztów błędów do cen — wymagane są dwa wpisy. W pierwszym polu należy wprowadzić typ kosztów dla księgowań cen, które np. nie zawierają żadnego prawidłowego typu kosztów. W drugim polu należy wybrać klasę kosztów. Dostępne są te same wartości, co w polu Błąd rodzaj kosztów.
• Rodzaj kosztów błędów do wskaźników — wymagane są dwa wpisy. W pierwszym polu należy wprowadzić typ kosztów dla księgowań wskaźników, które np. nie zawierają żadnego prawidłowego typu kosztów. W drugim polu należy wybrać klasę kosztów. Dostępne są te same wartości, co w polu Błąd rodzaj kosztów.

Sekcja Rachunek zwrotny 

• Rachunek zwrotny skonto — w tym polu można określić, w jaki sposób rekalkulacja (odwrotne przeliczenie) obowiązującego rabatu ma zostać zastosowana przy płatności do pierwotnie wskazanych wymiarów. Podział odbywa się procentowo i w momencie przekazywania księgowania do Controllingu. Możliwe wartości to:
  • Brak rozdziału 
  • Dodatkowa dystrybucja
  • Tylko rozdział
• Rachunek zwrotny różnice walutowe — w tym polu można określić, w jaki sposób rekalkulacja ewentualnych różnic kursowych ma zostać zastosowana przy płatności do pierwotnie wskazanych wymiarów. Podział odbywa się procentowo i w momencie przekazywania księgowania do Controllingu. Dostępne są te same wartości, co w polu Rachunek zwrotny skonto.
• Rachunek zwrotny wyksięgowanie — w tym polu można określić, w jaki sposób rekalkulacja odpisu ma zostać zastosowana przy płatności do pierwotnie wskazanych wymiarów. Podział odbywa się procentowo i w momencie przekazywania księgowania do Controllingu. Dostępne są te same wartości, co w polu Rachunek zwrotny skonto.
• Rachunek zwrotny potrącenia za ewidencję śr. tr. — w tym polu można określić, w jaki sposób rekalkulacja odliczeń w księgowości środków trwałych ma zostać zastosowana przy płatności do pierwotnie wskazanych wymiarów. Podział odbywa się procentowo i w momencie przekazywania księgowania do Controllingu. Dostępne są te same wartości, co w polu Rachunek zwrotny skonto.
• Dodatkowe rozdzielanie wg oryginalnych dokumentów — funkcja ta służy do aktywacji dodatkowej dystrybucji wartości rozliczeń wstecznych zgodnie z dokumentami źródłowymi w sprzedaży i zakupach. Ustawienie dotyczy obsługiwanych typów rozliczeń wstecznych typu rabat oraz odpisy. Działanie pozostałych ustawień rozliczeń wstecznych nie ulega zmianie.

Funkcja Ogólne

• Nazwa — Ogólne
• Nazwa techniczna — com.sem.ext.app.fin.customizing.controlling.General
• Wymagana licencja — brak
• Możliwość dezaktywacji — tak

Z funkcji Ogólne można korzystać w celu zastosowania ogólnych ustawień dla obszaru Controlling. Ustawienia te obowiązują we wszystkich organizacjach, dlatego można je edytować wyłącznie w organizacji 00000. Schematy numeracji w tej funkcji są wykorzystywane m.in. do automatycznego nadawania numerów podczas tworzenia księgowań i są tworzone w trakcie konfiguracji systemu. W razie potrzeby schematy numeracji można wprowadzić ręcznie lub nadpisać.

Zakładka Ustawienia

• Schemat numeracji dla rejestracji księgowań — w tym polu należy przypisać schemat numeracji dla kategorii Baza danych wprowadzania nr rekordu kontrolingu dostępnej w systemie, jeśli ma zostać włączona automatyczna alokacja numeru zapisu podczas tworzenia księgowań. Schemat numeracji wprowadzony w tym polu jest używany przez system do automatycznego wyznaczenia numeru zapisu podczas tworzenia księgowań i ustawienia go jako domyślnego. Numer zapisu służy do jednoznacznej identyfikacji księgowania.
• Schemat numeracji księgowań — w tym polu należy przypisać schemat numeracji dla kategorii Numer rekordu bazy danych księgowania kontrolingu dostępnej w systemie, jeśli ma zostać włączona automatyczna alokacja numeru zapisu dla księgowań. Schemat numeracji wprowadzony w tym polu jest używany przez system do automatycznego wyznaczenia numeru zapisu dla księgowań i ustawienia go jako domyślnego. Numer zapisu służy do jednoznacznej identyfikacji księgowania.
• Schemat numeracji rejestrowanych dokumentów — w tym polu należy przypisać schemat numeracji dla kategorii Nagłówek wstępnego wprow. nr rekordu kontrolingu dostępnej w systemie, jeśli ma zostać włączona automatyczna alokacja numeru zapisu dla tworzonych dokumentów. Schemat numeracji zdefiniowany w tym polu jest używany przez system do automatycznego wyznaczenia numeru zapisu dla tworzonych dokumentów i ustawienia go jako domyślnego. Numer zapisu służy do jednoznacznej identyfikacji tworzonych dokumentów.

Funkcja Księgowość finansowa

Z tej funkcji można korzystać, aby zastosować ustawienia dla obszaru Księgowość finansowa. Funkcja ta ma funkcje podrzędne, w których można zdefiniować np. wartości domyślne dla rozliczeń płatności lub monitów.

• Nazwa — Księgowość finansowa
• Nazwa techniczna — com.sem.ext.app.fin.Customizing.FinancialsAccounting
• Wymagana licencja — com.sem.ext.app.fin.Finance
• Możliwość dezaktywacji — tak

Funkcja Księgowość finansowa umożliwia aktywację lub dezaktywację obszaru Księgowość finansowa. Funkcja ta jest nadrzędna wobec innych funkcji, takich jak Ogólne, Dokumenty, Wartości domyślne, Wartości domyślne księgowania, itd. Funkcje dla rozwiązań specyficznych dla kraju, takie jak Księgowość finansowa dla Szwajcarii (wersja szwajcarska) oraz Księgowość finansowa dla Włoch, mogą zostać aktywowane wyłącznie z odpowiednią licencją.

Zakładka Ustawienia

Dla samej funkcji Księgowość finansowa nie ma opcji ustawień.

Funkcja Rozliczenia międzyokresowe

• Nazwa — Rozliczenia międzyokresowe
• Nazwa techniczna — com.sem.ext.app.fin.financialaccounting.Deferments
• Wymagana licencja — com.sem.ext.app.fin.financialaccounting.Deferments
• Możliwość dezaktywacji — tak

Funkcja Rozliczenia międzyokresowe umożliwia ujmowanie voucherów, takich jak faktury kosztowe, w rozliczeniach międzyokresowych (w całości lub części) już w momencie ich tworzenia, wraz ze wskazaniem okresu rozwiązania. Rozliczanie tych rozliczeń międzyokresowych odbywa się następnie automatycznie w okresie, który został określony. Po aktywowaniu tej funkcji w obszarze Księgowość finansowa aktywowane są pola istotne dla rozliczeń międzyokresowych w oknie księgowania oraz w kodach transakcji. Ponadto dostępne są aplikacje Kod rozliczenia międzyokresowego oraz Lista: Rozliczenia międzyokresowe.

Zakładka Ustawienia

Na tej zakładce istotne jest następujące ustawienie dla funkcji Rozliczenia międzyokresowe:

• Utwórz księgowania rozliczenia międzyokresowego — to ustawienie pozwala kontrolować, czy księgowania rozliczeń międzyokresowych mają być tworzone dla całego okresu obowiązywania (np. w momencie ustawiania rozliczenia międzyokresowego). Dostępne ustawienia:
  • Księguj tylko do aktualnego miesiąca — księgowania rozliczeń międzyokresowych są tworzone tylko do bieżącego miesiąca, tj. miesiąca oznaczonego jako Bieżący w roku obrotowym
  • Księguj tylko do bieżącego roku lub włącznie z nim — księgowania rozliczeń międzyokresowych są tworzone dla wszystkich miesięcy bieżącego roku obrotowego
  • Zaksięguj wszystkie możliwe okresy — księgowania rozliczeń międzyokresowych są tworzone dla wszystkich okresów i lat obrotowych w ramach czasu trwania rozliczenia międzyokresowego

Funkcja Ogólne

• Nazwa — Ogólne
• Nazwa techniczna — com.sem.ext.app.fin.Customizing.financialaccounting.General
• Wymagana licencja — brak
• Możliwość dezaktywacji — nie

Z funkcji Ogólne można korzystać w celu zastosowania ogólnych ustawień dla obszaru Księgowość finansowa. Ustawienia te obowiązują we wszystkich organizacjach, dlatego można je edytować wyłącznie w organizacji 00000. Schematy numeracji w tej funkcji są wykorzystywane do automatycznego nadawania numerów (np. podczas tworzenia księgowań) i są tworzone w trakcie konfiguracji systemu. W razie potrzeby schematy numeracji można wprowadzić ręcznie lub nadpisać.

Zakładka Ustawienia

Na zakładce Ustawienia dostępne są sekcje Ogólne oraz Schematy numeracji. Pola tych grupowań można edytować wyłącznie w organizacji 00000.

Sekcja Ogólne

• Użytkownik serwera księgowania — w tym polu należy wprowadzić użytkownika, który ma wykonywać przetwarzanie księgowań. Użytkownik ten jest wpisywany w księgowaniu wstępnie wprowadzonym jako użytkownik zmiany.
• Sprawdź własny serwer księgowania — w tym miejscu można określić, że serwer księgowań ma być sprawdzany
• Automatyczne salda z przeniesienia księg. fin. — po aktywowaniu tego wskaźnika salda przeniesione będą automatycznie aktualizowane podczas otwierania roku obrotowego w księgowości finansowej
• Salda na fakturze własnej — ten parametr steruje udostępnianiem sald na fakturach sprzedaży do Comarch ERP Enterprise.

• Zawęź wyszukiwania autoryzacji — po aktywowaniu tego pola wyszukiwanie w nagłówku w aplikacji Klienci jest ograniczone do aktualnie załadowanej organizacji jako wierzyciela. Zmiana wierzyciela na potrzeby wyszukiwania odwołań do zleceniodawstwa jest wtedy możliwa wyłącznie poprzez zmianę organizacji. Jeśli pole jest dezaktywowane, wyszukiwanie w obszarze nawigacji nie jest ograniczone. W razie potrzeby wyszukiwanie można wtedy zawęzić za pomocą pola Wierzyciel.

Sekcja Schematy numeracji

Schematy numeracji dla obszaru Księgowość finansowa są tworzone automatycznie podczas konfiguracji systemu. W razie potrzeby schematy numeracji można wprowadzić ręcznie lub nadpisać. Pola tego grupowania można uzupełniać wyłącznie w organizacji 00000.

• Schemat numeracji bazy danych wstępnej ewidencji — w tym polu należy przypisać istniejący w systemie schemat numeracji kategorii Księg. fin. nagłówek wprowadzenia numer rekordu do wewnętrznej alokacji rosnącego numeru zapisu w bazie danych wpisów. Numer zapisu służy do jednoznacznej identyfikacji utworzonego księgowania. Jeśli schemat numeracji jest już używany dla księgowania, nie można go zmienić.
• Schemat numeracji baza danych księgowań — w tym polu należy przypisać istniejący w systemie schemat numeracji kategorii Księgowość fin. numer rekordu nagłówka księgowania do wewnętrznej alokacji rosnącego numeru zapisu w bazie danych księgowań. Numer zapisu służy do jednoznacznej identyfikacji księgowania. Jeśli schemat numeracji jest już używany dla księgowania, nie można go zmienić.
• Schemat numeracji zakresu uzgodnień — w tym polu należy przypisać istniejący w systemie schemat numeracji kategorii Księgowość finans. zakresu uzgodnień nr rekordu do alokacji rosnącego numeru w kodzie zakresu uzgodnień
• Schemat numeracji płatności — w tym polu należy przypisać istniejący w systemie schemat numeracji kategorii Księgowość finansowa płatności numer rekordu do alokacji rosnącego numeru dla płatności
• Schemat numeracji monitu — w tym polu należy przypisać istniejący w systemie schemat numeracji kategorii Księgowość finansowa monity numer rekordu do alokacji rosnącego numeru zapisu dla monitów
• Schemat numeracji wygenerowanego dokumentu księgowego — w tym polu należy przypisać istniejący w systemie schemat numeracji kategorii Księgowość fin. przedwprow. nr rekordu nagłówka do alokacji rosnącego numeru zapisu we wpisie wstępnym. Jeśli schemat numeracji jest już używany dla księgowania, nie można go zmienić.
• Schemat numeracji  deklaracji wstępnej podatku VAT — w tym polu należy przypisać istniejący w systemie schemat numeracji kategorii Księg. fin. wstępna dekl. pod. VAT nr rekordu do alokacji rosnącego numeru dla deklaracji VAT
• Schemat numeracji faktury odsetkowej — w tym polu należy przypisać istniejący w systemie schemat numeracji kategorii Księgowość finansowa numer rekordu odsetki do alokacji rosnącego numeru dla kalkulacji odsetek
• Schemat numeracji nowej wyceny waluty — w tym polu należy przypisać istniejący w systemie schemat numeracji kategorii Księgowość finansowa numer rekordu nowa wycena do alokacji rosnącego numeru dla przeszacowań walut
• Schemat numeracji rejestru wpływu faktur — w tym polu należy przypisać istniejący w systemie schemat numeracji kategorii Księgowość finansowa: nr rejestru faktur obcych do alokacji rosnącego numeru we wpisie wstępnym wpływów faktur w księdze wpływu faktur
• Schemat numeracji dla agregacji — w tym polu należy przypisać istniejący w systemie schemat numeracji kategorii Księgowość finansowa: numer rekordu agregacji do alokacji rosnącego numeru zapisu dla księgowań zbiorczych
• Schemat numeracji zamknięcia rozrachunku — w razie potrzeby w tym polu należy przypisać istniejący w systemie schemat numeracji typu Księgowość: Zamkn. rozrachunku nr rekordu. Numer propozycji jest automatycznie nadawany z tego schematu numeracji podczas generowania propozycji rozliczenia pozycji otwartych.
• Schemat numeracji dla sald podatkowych — w tym polu, w razie potrzeby, należy przypisać schemat numeracji typu Salda podatkowe rachunkowości finansowej dostępny w systemie do nadawania rosnącego numeru podczas tworzenia bilansów podatkowych
• Schemat numeracji transakcji płatniczych — w tym polu, w razie potrzeby, należy przypisać schemat numeracji typu Księgowość finansowa ID transakcji płatniczej dostępny w systemie do nadawania rosnącego numeru dla transakcji płatniczych
• Rozliczenie rozrachunków pomiędzy przedsiębiorstwami — w tym polu należy wprowadzić schemat numeracji, który ma być używany do nadawania numerów domyślnych dla rozliczeń rozrachunków pomiędzy spółkami powiązanymi. Musi to być schemat numeracji typu Rekord rozliczenia koncernu księgowości finansowej.

Funkcja Połączone systemy

• Nazwa — Połączone systemy
• Nazwa techniczna — com.sem.ext.app.fin.dock.DockedSystems
• Wymagana licencja — com.sem.ext.app.fin.dock.DockedSystems
• Możliwość dezaktywacji — tak

Ta funkcja umożliwia księgowanie danych z systemów nadrzędnych (np. planowania zasobów przedsiębiorstwa) za pośrednictwem interfejsu wejściowego podłączonego systemu księgowego, takiego jak Comarch Financials Suite w Comarch Financials Enterprise.

Zakładka Ustawienia

Dla tej funkcji nie są wymagane żadne ustawienia.

Funkcja Dziennik zmiany księgowania

• Nazwa — Dziennik zmiany księgowania
• Nazwa techniczna — com.sem.ext.app.fin.fin.financialaccounting.PostingChangeJournal
• Wymagana licencja — com.sem.ext.app.fin.fin.financialaccounting.PostingChangeJournal
• Możliwość dezaktywacji — tak

Ta funkcja umożliwia późniejszą zmianę tekstu księgowania. Jeśli funkcja jest aktywna, dla księgowania kont dostępna jest akcja zmiany księgowania. Za pomocą tej akcji można zmienić tekst księgowania w szczegółach księgowania. Zmiany tekstu księgowania mogą być monitorowane w aplikacji Zmiany księgowań. Ponadto zmieniony tekst księgowania jest uwzględniany w raporcie wydruku dziennika księgowań.

Zakładka Ustawienia

Dla tej funkcji nie są wymagane żadne ustawienia.

Funkcja Dokumenty

• Nazwa — Dokumenty
• Nazwa techniczna — com.sem.ext.app.fin.Customizing.financialaccounting.DocumentDefaults
• Wymagana licencja — brak
• Możliwość dezaktywacji — nie

Ta funkcja umożliwia zastosowanie różnych ustawień dla dowodów i dokumentów dowodów w obszarze Księgowość finansowa. Przykładowo można skonfigurować szablony dokumentów dowodów dla monitów, zestawień monitów, awiz płatności oraz potwierdzeń salda.

Zakładka Ustawienia

Funkcja Dokumenty umożliwia zastosowanie różnych ustawień dla dokumentów i dokumentów końcowych w obszarze Księgowość finansowa oraz dla wyprowadzania dokumentów końcowych w księgowości finansowej. Na przykład wybierany jest szablon dokumentu, który określa strukturę dokumentu Potwierdzenie sald.

Zastosowane ustawienia stanowią wartości domyślne dla odpowiednich aplikacji w księgowości finansowej i mogą zostać tam zmienione. Ustawienia w aplikacjach mają pierwszeństwo przed ustawieniami w aplikacji Konfiguracja. Oznacza to, że ustawienia w aplikacji Konfiguracja obowiązują, jeśli w odpowiednich aplikacjach nie wprowadzono innych ustawień. Jeśli dla kategorii dowodu zdefiniowano wiele ustawień, użyte zostanie to oznaczone jako preferowane.

Więcej informacji o ustawieniach wyprowadzania zawiera rozdział Wyprowadzanie dokumentów końcowych w instrukcji obsługi. Dokument opisuje również, które inne aplikacje oraz ustawienia systemowe i użytkownika są istotne dla wyprowadzania dokumentów oraz kiedy stosowane są poszczególne ustawienia.

Tabela Szablony dokumentów

W tabeli można zastosować określone ustawienia wyprowadzania dokumentów dowodów dla różnych kategorii dokumentów w Księgowości finansowej. Dla każdej kategorii dowodu wyświetlany jest jeden lub więcej wierszy z następującymi kolumnami:

• Kategoria dokumentu księgowego — ta kolumna pokazuje kategorię dokumentu, dla której mają zostać zastosowane ustawienia wyprowadzania. Podczas tworzenia nowego wpisu można przejąć prawidłowe kategorie dokumentów księgowości finansowej poprzez wybór z listy.
• Medium — ta kolumna pokazuje nośnik wyprowadzania, na który dokument w tym wierszu będzie wyprowadzany zgodnie z szablonem dokumentu. Możliwe nośniki wyprowadzania:
  • Drukarka
  • E-mail
  • Fax
  • EDI
  • Plik
• Szablon dokumentu — w tym polu można wprowadzić szablon dokumentu, który określa strukturę odpowiedniego dokumentu. Każdy szablon dokumentu dotyczy jednego z obsługiwanych nośników wyprowadzania: drukarka, e-mail lub faks. Szablon dokumentu zawiera m.in. ustawienia nośnika wyprowadzania oraz strukturę i format dokumentu. Przykładowo szablon dla nośnika Drukarka zawiera informacje o druku jednostronnym lub dwustronnym oraz o liczbie drukowanych kopii. Szablony dokumentów zdefiniowane w tym polu są przejmowane do odpowiedniej aplikacji księgowości finansowej jako wartości domyślne. Obowiązują one, jeśli nie wprowadzono innych wpisów.

• Adres odbiorcy — w tym polu można ustawić metodę komunikacji dla szablonów dokumentów z nośnikami wyprowadzania faks i e-mail. Określa to, który z adresów faksu lub e-mail odbiorcy zostanie użyty podczas wyprowadzania tego dokumentu. Metody komunikacji odnoszą się do różnych sposobów komunikowania się z partnerem za pośrednictwem danego nośnika, np. faksu lub e-mail. Przykładowo można zdefiniować oddzielne metody komunikacji e-mail dla E-mail (służbowy) i E-mail (prywatny) i utrzymywać je rozdzielnie. Konkretny adres e-mail jest wskazywany jako połączenie komunikacyjne. Na podstawie metody komunikacji zdefiniowanej w tym polu system ustala konkretne połączenie komunikacyjne z danych odpowiedniego partnera podczas wyprowadzania dokumentów, tj. konkretny numer faksu lub adres e-mail. Ten numer faksu lub adres e-mail zostanie następnie użyty jako adres odbiorcy przy wyprowadzaniu dokumentu.
• Preferowany — jeśli ustawienia wyprowadzania dla kategorii dokumentu zostały zdefiniowane w kilku wierszach, jeden z nich musi zostać oznaczony jako preferowane. Ta flaga jest przenoszona do danych podstawowych partnera i do dokumentów jako wartość domyślna i oznacza, że te preferowane ustawienia będą używane podczas wyprowadzania dokumentu, o ile ręcznie nie zostanie wybrane jedno z pozostałych zdefiniowanych ustawień.

Tabela Nadawca e-maili

W tabeli można określić domyślnego nadawcę e-mail dla różnych dokumentów w Księgowości finansowej. Tabela zawiera dla każdej kategorii dokumentu jeden wiersz z następującymi kolumnami:

• Formularz — w tym polu należy wprowadzić dokument, dla którego ma zostać określony domyślny nadawca e-mail. Obecnie dla e-maili dostępne są następujące dokumenty:
  • Monit
  • Wyciąg z konta
  • Awizo płatności
  • Potwierdzenie sald
  • Przebieg raportu
  • Rozliczenie odsetek
  • Naliczenie odsetek
  • Oprocentowanie salda
  • Powiadomienie o obciążeniu zwrotnym
  • Pismo dot. różnic w płatnościach 
• Nadawca — w tym polu można zdefiniować dane podstawowe partnera, na podstawie których system określa adres nadawcy dla e-maili. W razie potrzeby adres nadawcy nadal może zostać nadpisany podczas wyprowadzania dokumentów, jeśli istnieją odpowiednie uprawnienia, a szablon dokumentu na to pozwala. Należy wybrać jedną z opcji:
  • Odpowiedzialny pracownik — jako adres nadawcy używany jest adres e-mail odpowiedzialnego pracownika zapisanego w dokumencie
  • Bieżący użytkownik — jako adres nadawcy używany jest adres e-mail użytkownika aktualnie korzystającego z bazy danych OLTP. Jest on zapisany w danych pracownika przypisanego do użytkownika.
  • Stały adres — po wybraniu tej wartości można ustawić domyślny adres nadawcy e-mail dla dokumentu w danym wierszu
• Adres e-mail — jeśli w polu Nadawca wybrano wartość Stały adres, w tym polu można zdefiniować domyślny adres nadawcy e-mail. W razie potrzeby adres nadawcy nadal może zostać nadpisany podczas wyprowadzania dokumentów, jeśli istnieją odpowiednie uprawnienia, a szablon dokumentu na to pozwala.

Funkcja Podatek u źródła

• Nazwa — Podatek u źródła
• Nazwa techniczna — com.sem.ext.app.fin.financialaccounting.Withholdings
• Wymagana licencja — com.sem.ext.app.fin.financialaccounting.Withholdings
• Możliwość dezaktywacji — tak

Z powodu przepisów prawnych obowiązujących w danym kraju klienci firmy mogą być zobowiązani do pomniejszania płatności na rzecz firmy o stałą część (potrącenie/retencję) i przekazywania jej do urzędu skarbowego oraz innych instytucji. Ponadto klienci firmy są wtedy zobowiązani do okresowego przekazywania dowodów lub rozliczeń do instytucji otrzymujących potrącenie lub do dostawcy, na rzecz którego potrącenie zostało wpłacone. W zamian firma jest często zobowiązana do wykazania potrąceń, które mają zostać zastosowane, na fakturze dla klienta.

Aktywacja tej funkcji umożliwia obliczanie i księgowanie potrąceń w oknie księgowania w ramach faktur i not uznaniowych dla kont osobowych.

Zakładka Ustawienia

Dla funkcji Podatek u źródła nie są wymagane żadne ustawienia.

Funkcja Usuń dzisiejsze księgowania

• Nazwa — Usuń dzisiejsze księgowania
• Nazwa techniczna — com.sem.ext.app.fin.financialaccounting.DeleteTodaysPostings
• Wymagana licencja — com.sem.ext.app.fin.financialaccounting.DeleteTodaysPostings
• Możliwość dezaktywacji — tak

Ta funkcja umożliwia usuwanie księgowań z jednego dnia w tym samym dniu. Jeśli funkcja jest aktywna, oznacza to na przykład, że księgowania dla controllingu nie są przekazywane do następnego dnia. Ponadto w oknie księgowania, poprzez rolę akcji, dostępna jest akcja usuwania bieżącego księgowania.

Zakładka Ustawienia

Dla funkcji Usuń dzisiejsze księgowania nie są wymagane żadne ustawienia.

Funkcja Hierarchiczny plan kont

• Nazwa — Hierarchiczny plan kont
• Nazwa techniczna —com.sem.ext.app.fin.financialaccounting.hierarchicalaccounts.HierarchicalAccounts
• Wymagana licencja — com.sem.ext.app.fin.FinancialAccounting
• Możliwość dezaktywacji — tak

Ta funkcja umożliwia określenie, czy organizacja wybrana na pasku tytułu pracuje z hierarchicznie uporządkowanym planem kont. W strukturze hierarchicznej numer konta składa się z serii segmentów wskazujących położenie konta w strukturze. Jeśli funkcja jest aktywna, w obszarze Księgowość finansowa dostępne są aplikacje i akcje do zarządzania hierarchicznymi kontami obiektów.

Zakładka Ustawienia

Za pomocą tej zakładki definiowane są ustawienia zarządzania hierarchicznymi kontami obiektów.

• Model kont księgowych — aby pracować z kontami hierarchicznymi, należy przypisać model kont obiektów, który ma być używany. Model księgi obiektów kontroluje, które segmenty są dostępne przy tworzeniu kont hierarchicznych.

• Separator — w tym polu należy określić separator używany jako rozdzielnik pomiędzy poszczególnymi segmentami numeru konta podczas tworzenia hierarchicznych kont obiektów. Możliwe separatory:
  • Brak separatora — segmenty numeru konta nie są rozdzielane
  • Kropka — segmenty numeru konta są rozdzielane kropką
  • Myślnik — segmenty numeru konta są rozdzielane myślnikiem

• Zezwalaj na księgowanie na kontach z subkontami — w przypadku pracy z kontami hierarchicznymi pole to służy do sterowania tym, czy księgowania na kontach posiadających konta podrzędne są dozwolone, czy blokowane

Funkcja IDL Export

• Nazwa — IDL Export
• Nazwa techniczna — com.sem.ext.app.fin.financialaccounting.idl.consolidation.IDLExport
• Wymagana licencja — com.sem.ext.app.fin.financialaccounting.IDLConsolidation
• Możliwość dezaktywacji — tak

Aktywacja tej funkcji umożliwia przesyłanie danych, takich jak konta obiektów, pozycje bilansu oraz rachunku zysków i strat, salda kont itp. do oprogramowania konsolidacyjnego IDL za pośrednictwem interfejsów.

Zakładka Ustawienia

Na tej zakładce definiowane są ustawienia eksportu danych IDL.

• Katalog wprowadzania — konsolidacja IDL — w tym polu należy wprowadzić katalog wyjściowy (kstore) dla konsolidacji IDL. Informacja ta jest używana jako wartość domyślna dla pola Folder eksportu w aplikacji działającej w tle IDL export.
• Schemat wiersza — rachunek zysków i strat — w tym polu należy wprowadzić schemat wierszy, który ma zostać użyty do eksportu rachunku zysków i strat
• Schemat wiersza — bilans — w tym polu należy wprowadzić schemat wierszy, który ma zostać użyty do eksportu bilansu

Funkcja Księga kasowa

• Nazwa — Księga kasowa
• Nazwa techniczna — com.sem.ext.app.fin.financialaccounting.cashjournal.CashJournal
• Wymagana licencja — com.sem.ext.app.fin.financialaccounting.CashJournal
• Możliwość dezaktywacji — tak

Ta funkcja umożliwia prowadzenie księgi kasowej w Comarch Financials Enterprise.

Zakładka Ustawienia

Dla funkcji Księga kasowa nie są wymagane żadne ustawienia.

Funkcja Zarządzanie płynnością

Zarządzanie płynnością to moduł Comarch Financials Enterprise, zintegrowany z funkcją Księgowość finansowa. Celem zarządzania płynnością jest odwzorowanie kalkulacji zapotrzebowania kapitałowego w krótkim i średnim horyzoncie. Jest ona określana na podstawie danych planowanych i rzeczywistych dostępnych w systemie, które – poprzez typ kont użytych kont obiektów – są oznaczone jako wpływające na przepływy pieniężne. Oprócz kalkulacji zapotrzebowania kapitałowego, za pomocą zarządzania płynnością można również odwzorować cash flow jako wykorzystanie środków oraz porównać go z pierwotnymi wartościami budżetowymi.

W tej funkcji wykonywane są ustawienia służące do ustalania i oceny danych w zarządzaniu płynnością.

• Nazwa — Zarządzanie płynnością
• Nazwa techniczna — com.sem.ext.app.fin.financialaccounting.liquidity.LiquidityManagement
• Wymagana licencja — com.sem.ext.app.fin.financialaccounting.LiquidityManagement
• Możliwość dezaktywacji — tak

Celem zarządzania płynnością jest odwzorowanie kalkulacji krótkoterminowego i średnioterminowego zapotrzebowania kapitałowego. Jest ono wyznaczane na podstawie danych planowanych i rzeczywistych dostępnych w systemie, które są oznaczone jako wpływające na cash flow poprzez typ kont użytych kont obiektów.

Aby ustalić dane dla zarządzania płynnością, należy wprowadzić ustawienia w podzakładkach Ogólne, Konta księgowe, Dane ekstrapolacji oraz Podgląd. Wprowadzane są tam m.in. konta obiektów dla płatności na poczet należności od dłużników lub zobowiązań wobec wierzycieli. Ustawiane są również parametry bazowe ekstrapolacji, np. czy termin wymagalności otwartych należności i zobowiązań ma być wyznaczany na podstawie zachowań płatniczych czy warunków płatności.

Zakładka Ustawienia

Na tej zakładce dostępne są podzakładki Ogólne, Konta księgowe, Dane ekstrapolacji oraz Podgląd, dla których można zdefiniować ustawienia służące do ustalania danych dla zarządzania płynnością oraz ich oceny.

Podzakładka Ogólne

W tym miejscu wprowadza się klasyfikacje dla wpływów i wykorzystania środków pieniężnych dla wpłat i wypłat. Klasyfikacje te są używane w zarządzaniu płynnością dla kont, dla których w danych podstawowych konta obiektowego nie zapisano odrębnej klasyfikacji. Klasyfikacje służą do strukturyzowania danych w ocenach (analizach) zarządzania płynnością.

Sekcja Klasyfikacje wpłat

• Środki pieniężne — należy wprowadzić klasyfikację dla wpłat środków pieniężnych, która ma być stosowana w zarządzaniu płynnością dla kont, dla których nie zapisano osobnej klasyfikacji w koncie obiektowym
• Wykorzystanie środków pieniężnych — należy wprowadzić klasyfikację dla wpłat wykorzystania środków pieniężnych, która ma być stosowana w zarządzaniu płynnością dla kont, dla których nie zapisano osobnej klasyfikacji w koncie obiektowym

Sekcja Klasyfikacje wypłat

• Środki pieniężne — należy wprowadzić klasyfikację dla wypłat gotówkowych, która ma być stosowana w zarządzaniu płynnością dla kont, dla których nie zapisano osobnej klasyfikacji w koncie obiektowym
• Wykorzystanie środków pieniężnych — należy wprowadzić klasyfikację dla płatności wykorzystania środków pieniężnych, która ma być stosowana w zarządzaniu płynnością dla kont, dla których nie zapisano osobnej klasyfikacji w koncie obiektowym

Podzakładka Konta księgowe

Na tej zakładce określane są konta, które mają być używane np. wtedy, gdy podczas ustalania danych dla zarządzania płynnością nie można było wyznaczyć odpowiednich kont obiektów.

• Płatności zaliczkowe dłużników — należy wprowadzić numer konta obiektowego, dla którego płatności od dłużników mają być prezentowane w zarządzaniu płynnością
• Płatności zaliczkowe wierzyciela — należy wprowadzić numer konta obiektowego, dla którego płatności od wierzycieli mają być prezentowane w zarządzaniu płynnością
• Konto środków pieniężnych w ekstrapolacji — należy wprowadzić numer konta obiektowego, dla którego księgowania środków pieniężnych mają być pokazywane w ekstrapolacji w zarządzaniu płynnością
• Konto dla rozrachunków — należy wprowadzić numer konta obiektowego, które ma być używane dla pozycji otwartych bez dających się ocenić kont przeciwstawnych w zarządzaniu płynnością. Takie pozycje mogły powstać w wyniku załączników do pozycji otwartych w zaksięgowanych rozliczeniach pozycji otwartych lub przy wskazywaniu kont osobowych w rozliczeniach kont obiektów.
• Rejestr wpływu faktur — należy wprowadzić numer konta, które ma być używane jako wartość błędu dla transakcji z rejestru wpływających faktur w zarządzaniu płynnością

• Zakup — należy wprowadzić numer konta, który ma być używany jako wartość błędu dla zgłoszonych zakupów w zarządzaniu płynnością
• Sprzedaż — należy wprowadzić numer konta, który ma być używany jako wartość błędu dla zgłoszonej sprzedaży w zarządzaniu płynnością
• Konto podatku — należy wprowadzić numer konta, które ma być używane jako konto podatkowe w zarządzaniu płynnością, jeśli kwoty podatku muszą zostać przetworzone bez przypisanego konta

Podzakładka Dane ekstrapolacji

W podzakładce Dane ekstrapolacji definiowane są ustawienia, które określają, jakie pozycje otwarte i jakie zachowania płatnicze są uwzględniane lub wykluczane z ekstrapolacji.

• Liczba miesięcy kalendarzowych — należy wprowadzić maksymalną liczbę miesięcy kalendarzowych, dla których dane ekstrapolacji zarządzania płynnością mają być oceniane
• Uwzględnij potrącenia — należy określić, czy potrącenia (np. skonta) mają być uwzględniane w ekstrapolacji zarządzania płynnością
• Uwzględnij dni karencji skonta — jeśli potrącenia mają być uwzględniane w ekstrapolacji, wskaźnik ten pozwala sterować, czy wskazane dni tolerancji skonta (np. z użytego profilu płatności) mają być uwzględnione w ekstrapolacji. Jeśli wskaźnik jest aktywny, dni tolerancji skonta są uwzględniane. Skonto jest również wyznaczane dla faktury, jeśli data płatności dla dokumentu nie jest przekroczona o więcej dni niż wskazane dni tolerancji.

Sekcja Dni wymagalności dla przyporządkowanych rozrachunków

Pozycje otwarte, które w momencie ekstrapolacji znajdują się w propozycjach płatności lub propozycjach polecenia zapłaty, nie są prezentowane według historii płatności ani warunków płatności. Wpływy i wypływy dla tych pozycji są przekazywane do zarządzania płynnością na liczbę dni określoną w tej sekcji.

• Przebiegi inkasa bankowego — należy wprowadzić liczbę dni, w ciągu których pozycje otwarte przypisane do przebiegów polecenia zapłaty są wymagalne. Puste oznacza wymagalność tego samego dnia, 1 – następnego dnia itd.
• Przebiegi płatności — należy wprowadzić liczbę dni, po których pozycje otwarte przypisane do przebiegów płatności są wymagalne. Puste oznacza wymagalność tego samego dnia, 1 – następnego dnia itd.

Sekcja Uwzględnianie płatności dla danych ekstrapolacji

• Dla dłużników — należy określić, czy termin wymagalności ma być wyznaczany dla pozycji otwartych od dłużników na podstawie zachowania płatniczego dłużnika
• Dla wierzycieli — należy określić, czy termin wymagalności ma być wyznaczany dla pozycji otwartych od wierzycieli zgodnie z zachowaniem płatniczym wierzyciela
• Zawsze uwzględniaj pierwszy warunek skonta — należy określić, czy przy wyznaczaniu terminu wymagalności według zachowania płatniczego zasadniczo ma być używany pierwszy warunek skonta
• Z liczby okresów — jeśli dane ekstrapolacji mają być wyznaczane według zachowania płatniczego, można określić liczbę okresów, z których ma być wyliczane zachowanie płatnicze, np. zachowanie płatnicze z ostatnich 6 miesięcy. Dzięki temu zarządzanie płynnością może lepiej reagować na zmiany w zachowaniu płatniczym kont osobowych. Jeśli dla tego okresu nie są dostępne bieżące dane, stosowany jest termin wymagalności wynikający z warunków płatności.
• Uwzględnij datę waluty — należy określić, czy data waluty pozycji otwartej ma być podstawą do wyznaczania terminu wymagalności w danych ekstrapolacji zarządzania płynnością

Sekcja Wyklucz rozrachunek z ekstrapolacji

W tej sekcji można wykluczyć pozycje otwarte z ekstrapolacji poprzez poziom monitowania lub grupę przyczyn przerwania monitowania.

• Od stopnia monitu — pozycje otwarte znajdujące się na określonym poziomie monitowania, których zapłata jest mało prawdopodobna, mogą zostać wykluczone z ekstrapolacji. W tym polu należy wprowadzić poziom monitowania, od którego odpowiednie pozycje otwarte nie mają już być uwzględniane w ekstrapolacji.
• Z grupą przyczyn zawieszenia monitu — można również wykluczyć pozycje z ekstrapolacji, dla których istnieje blokada monitowania z odpowiednią przyczyną przerwania monitowania. Poprzez wskazanie grupy przyczyn przerwania monitowania można wybrać pozycje, których przyczyna przerwania monitowania jest przypisana do tej grupy, i w ten sposób wykluczyć je z ekstrapolacji.
• Wyprowadź nawet kluczowe pozycje — należy określić, czy wyprowadzanie danych ekstrapolacji ma obejmować również pozycje wykluczone z wyprowadzania. Może to być pomocne np. podczas analizy wszystkich pozycji otwartych w danych ekstrapolacji.

Sekcja Zamówienia sprzedaży 

W tej sekcji można m.in. sterować, które zamówienia sprzedaży z Comarch ERP Enterprise mają być uwzględniane przy ustalaniu danych ekstrapolacji.

• Przetwarzaj status Zlecenie wprowadzone — jeśli zamówienia sprzedaży mają być uwzględniane w ekstrapolacji, wszystkie pozycje zamówień sprzedaży ze statusem Zwolnione są uwzględniane w obliczaniu danych ekstrapolacji. Wskaźnik ten pozwala również sterować tym, czy pozycje zamówień sprzedaży ze statusem W opracowaniu także są uwzględniane. Jeśli wskaźnik nie jest aktywny, zamówienia sprzedaży zwalniane dopiero po przedpłacie nie są uwzględniane w danych ekstrapolacji.
• Przetwarzaj status Zleceni zablokowane — jeśli zamówienia sprzedaży mają być uwzględniane w ekstrapolacji, wszystkie pozycje zamówień sprzedaży ze statusem Zwolnione są uwzględniane w obliczaniu danych ekstrapolacji. Wskaźnik ten pozwala również sterować tym, czy pozycje zamówień sprzedaży ze statusem Zablokowane także są uwzględniane.
• Uwzględnij potrącenia — wskaźnik pozwala sterować tym, czy potrącenia dla pozycji zamówień sprzedaży (np. rabaty sprzedaży) są uwzględniane przy obliczaniu danych ekstrapolacji

Sekcja Zamówienia zakupu

W tej sekcji można m.in. sterować, które zamówienia zakupu z Comarch ERP Enterprise mają być uwzględniane przy ustalaniu danych ekstrapolacji.

• Przetwarzaj status Zlecenie wprowadzone — jeśli zamówienia zakupu mają być uwzględniane w ekstrapolacji, wszystkie pozycje zamówień zakupu ze statusem Zwolnione są uwzględniane w obliczaniu danych ekstrapolacji. Wskaźnik ten pozwala również sterować tym, czy pozycje zamówień zakupu ze statusem W opracowaniu także są uwzględniane.
• Przetwarzaj status Zleceni zablokowane — jeśli zamówienia zakupu mają być uwzględniane w ekstrapolacji, wszystkie pozycje zamówień zakupu ze statusem Zwolnione są uwzględniane w obliczaniu danych ekstrapolacji. Wskaźnik ten pozwala również sterować tym, czy pozycje zamówień zakupu ze statusem Zablokowane także są uwzględniane.
• Uwzględnij potrącenia — wskaźnik pozwala sterować tym, czy potrącenia dla pozycji zamówień zakupu (np. rabaty zakupowe) są uwzględniane przy obliczaniu danych ekstrapolacji

Sekcja Zlecenia dystrybucji

W tej sekcji można m.in. sterować, które zamówienia dystrybucyjne z Comarch ERP Enterprise mają być uwzględniane przy ustalaniu danych ekstrapolacji.

• Przetwarzaj status Zlecenie wprowadzone — jeśli zlecenia dystrybucyjne mają być uwzględniane w ekstrapolacji, wszystkie pozycje zleceń dystrybucyjnych ze statusem Zwolnione są uwzględniane w obliczaniu danych ekstrapolacji. Wskaźnik ten pozwala również sterować tym, czy pozycje zleceń dystrybucyjnych ze statusem W opracowaniu także są uwzględniane.
• Przetwarzaj status Zleceni zablokowane — jeśli zlecenia dystrybucyjne mają być uwzględniane w ekstrapolacji, wszystkie pozycje zleceń dystrybucyjnych ze statusem Zwolnione są uwzględniane w obliczaniu danych ekstrapolacji. Wskaźnik ten pozwala również sterować tym, czy pozycje zleceń dystrybucyjnych ze statusem Zablokowane także są uwzględniane.
• Uwzględnij potrącenia — wskaźnik pozwala sterować tym, czy potrącenia dla pozycji zleceń dystrybucyjnych (np. rabaty sprzedaży lub zakupu) są uwzględniane przy obliczaniu danych ekstrapolacji

Podzakładka Podgląd

Na podzakładce Podgląd można zdefiniować ustawienia danych podglądu w zarządzaniu płynnością. Ponieważ obecnie w zarządzaniu płynnością nie można jeszcze ustalać i oceniać danych planu i prognozy, pola tej podzakładki nie mają dalszej funkcji.

Sekcja Pominięcie płatności planowanych w danych podglądu

• Według liczby poprzednich miesięcy — należy wprowadzić liczbę poprzednich miesięcy, po której wartości budżetowe nie mają już być uwzględniane w prognozie dla zarządzania płynnością. Można wprowadzić albo liczbę poprzednich miesięcy i dzień bieżącego miesiąca, albo liczbę dni po upływie terminu wymagalności, aby określić eliminację wartości planowanych.
• Do dnia aktualnego miesiąca — należy wprowadzić dzień bieżącego miesiąca, do którego wskazana liczba poprzednich miesięcy ma być w pełni uwzględniana. Można wprowadzić albo liczbę poprzednich miesięcy i dzień bieżącego miesiąca, albo liczbę dni po upływie terminu wymagalności, aby określić eliminację wartości planowanych.
• Według liczby dni po upływie terminu — należy wprowadzić liczbę dni po terminie wymagalności, po której wartości prognozy nie mają już być uwzględniane w zarządzaniu płynnością. Można wprowadzić albo liczbę poprzednich miesięcy i dzień bieżącego miesiąca, albo liczbę dni po upływie terminu wymagalności, aby określić eliminację wartości planowanych.

Sekcja Uwzględnianie w płatnościach planowanych dla danych z podglądu

• Ustal obciążenie podatkiem również z płatn. plan. — należy określić, czy podatek do zapłaty ma być również wyznaczany dla danych planowanych

Funkcja Zgłoszenia

• Nazwa — Zgłoszenia
• Nazwa techniczna — com.sem.ext.app.fin.customizing.financialaccounting.Declarations
• Wymagana licencja — brak
• Możliwość dezaktywacji — tak

Ta funkcja umożliwia zastosowanie różnych ustawień dla deklaracji VAT, deklaracji podsumowującej oraz deklaracji LZB w obszarze Księgowość finansowa. Ponadto można określić wstępne uzupełnianie folderów wyjściowych dla aplikacji wsadowych eBilanz i GDPdU.

Zakładka Ustawienia

Aby zdefiniować różne ustawienia wstępne dla funkcji Zgłoszenia, można użyć zakładek Ogólne, Deklaracja podatku VAT, Deklaracja zbiorcza oraz Pozostałe.

Podzakładka Ogólne

• Identyfikator producenta — identyfikacja producenta (wytwórcy) oprogramowania. Numer jest nadawany przez właściwy urząd skarbowy. Dla przypadku testowego można użyć numeru 74931. Dla wysyłki produkcyjnej należy podać numer 00539 (producent: Comarch; Comarch Software und Beratung AG).

Podzakładka Deklaracja podatku VAT

Na tej zakładce można wprowadzić ustawienia dla deklaracji VAT. Między innymi dostępne są pola na dane firmy (nazwa, ulica itd.) do tworzenia zaliczkowej deklaracji VAT.

• Wykaz dokumentów — za pomocą pomocy wartości należy wybrać katalog (kstore), w którym generowane zaliczkowe deklaracje podatku obrotowego mają być zapisywane w formacie XML. Logika systemu wymaga, aby katalog znajdował się pod folderem documents.

Sekcja Niemcy 

• Identyfikator odbiorcy — należy wprowadzić numer urzędu skarbowego dla lokalizacji działalności. Oznacza to pierwsze cztery znaki numeru podatkowego ELSTER.
• Sygnatura — należy określić, czy przy wysyłce deklaracji VAT ma być stosowana procedura uwierzytelniania. Dostępne opcje:
  • (brak)
  • Nie
  • Certyfikat
• Wersja produktu — w tym polu należy podać aktualną wersję narzędzia transferu
• Transfer testowy — aby przetestować transfer danych VAT, należy aktywować ten parametr. Jeśli wszystkie dane i ustawienia są technicznie poprawne, dane zostaną przesłane do urzędu skarbowego. Jednak zaliczkowa deklaracja VAT nie jest uwzględniana przez urząd skarbowy, ponieważ – zgodnie z ustawionym oznaczeniem – jest to przypadek testowy. Należy wyłączyć to oznaczenie, jeśli istnieje pewność, że transfer danych przebiegnie prawidłowo.

• Nazwa podatnika — do utworzenia zaliczkowej deklaracji VAT wymagana jest nazwa firmy
• Miejscowość — do utworzenia zaliczkowej deklaracji VAT wymagana jest miejscowość jako element adresu firmy
• Ulica — do utworzenia zaliczkowej deklaracji VAT należy podać ulicę jako element adresu firmy
• Kod pocztowy — do utworzenia zaliczkowej deklaracji VAT konieczne jest podanie kodu pocztowego jako elementu adresu firmy
• E-mail — w razie potrzeby należy podać adres e-mail, który ma być używany do kontaktu e-mail przy tworzeniu zaliczkowej deklaracji VAT
• Telefon — w razie potrzeby należy podać numer telefonu, który ma być używany do kontaktu telefonicznego przy tworzeniu zaliczkowej deklaracji VAT

Podzakładka Deklaracja zbiorcza

Na tej zakładce można wprowadzić ustawienia dla deklaracji zbiorczej.

• Format deklaracji zbiorczej — należy określić format tworzenia deklaracji podsumowującej. Dostępne opcje:
  • XML Federalnego Centralnego Urzędu Skarbowego
  • CSV dla Elster Online
  • XML dla ERiC (dla Comarch EConnect)
  • CSV dla danych masowych
  • Brak wskazania
• Folder do wydruku deklaracji zbiorczej — należy wskazać katalog (kstore), w którym deklaracja zbiorcza ma zostać zapisana
• NIP — jest to wewnętrzny numer seryjny, porównywalny z numerem podatkowym, wymagany np. do rejestracji na stronie internetowej Federalnego Centralnego Urzędu Skarbowego. Numer można otrzymać na wniosek z Federalnego Centralnego Urzędu Skarbowego. Numer ten ma znaczenie tylko wtedy, gdy wybrano ustawienie CSV dla danych masowych dla formatu deklaracji.
• Numer homologacji — jeśli wybrano ustawienie CSV dla danych masowych dla formatu deklaracji, należy wprowadzić w tym polu numer autoryzacji. Numer można otrzymać na wniosek z Federalnego Centralnego Urzędu Skarbowego. Jeśli wybrano ustawienie XML dla ERiC, jako numer autoryzacji należy podać wartość 1111111.
• Transfer testowy — obecnie tego identyfikatora nie można wprowadzić, w związku z czym nie ma on wpływu

Podzakładka Pozostałe

Dostępne są następujące pola:

• Folder do wydania komunikatu LZB — należy wskazać katalog (kstore), do którego dane mają zostać wyeksportowane dla deklaracji AWV. Informacja ta jest używana jako wartość domyślna dla wyprowadzania komunikatu statystycznego (LZB).
• Nazwa użytkownika w ekstranecie banku federalnego — należy wprowadzić nazwę użytkownika zarejestrowanego w ekstranecie niemieckiego banku centralnego
• Folder do wydania GDPdU — za pomocą pomocy wartości należy wybrać katalog (kstore), do którego ma trafić eksport danych dla transferu GDPdU. Oprócz kstore można tutaj podać także obszary robocze (ścieżki sieciowe). Informacje z tego pola stanowią wartość domyślną dla aplikacji działającej w tle GDPdU księgowość finansowa.

• Folder do wydania e-bilansu — należy wskazać katalog (kstore), do którego dane mają zostać wyeksportowane dla eBilanz. Informacja ta jest używana do wstępnego uzupełniania aplikacji wsadowej eBilans.
• Sekwencja numerów deklaracji — należy wprowadzić schemat numeracji, który ma być używany do nadawania numerów dla komunikatów księgowości finansowej. Musi to być typ Księgowość finansowa: numer rekordu deklaracji.

Funkcja Interfejs Lexware — koszty podróży

• Nazwa — Interfejs Lexware — koszty podróży
• Nazwa techniczna — com.sem.ext.app.fin.financialaccounting.lexware.travelcosts.LexwareTravelCosts
• Wymagana licencja — com.sem.ext.app.fin.financialaccounting.LexwareTravelCosts
• Możliwość dezaktywacji — tak

Za pomocą funkcji Interfejs Lexware — koszty podróży możliwy jest import, księgowanie i analiza (z wykorzystaniem raportów i zestawień) kosztów podróży udostępnianych przez Lexware dla pracowników w Comarch Financials Enterprise. Po aktywacji tej funkcji w obszarze Księgowość finansowa dostępne są aplikacje i akcje.

Zakładka Ustawienia

W celu zdefiniowania różnych ustawień wstępnych dla funkcji Interfejs Lexware — koszty podróży dostępne są następujące pola:

• Folder danych Lexware — w tym polu można wskazać katalog (kstore), w którym znajduje się plik CSV z kosztami podróży Lexware przeznaczony do importu. Oprócz kstore można tutaj wskazać również obszary robocze (ścieżki sieciowe). Ta informacja jest używana jako wartość domyślna dla pola o tej samej nazwie w aplikacji wsadowej Import kosztów podróży Lexware.
• Nazwa pliku — w tym polu można wprowadzić nazwę pliku importu. Ta informacja jest używana jako wartość domyślna dla pola o tej samej nazwie w aplikacji wsadowej Import kosztów podróży Lexware.
• Zmień/usuń nazwę pliku importu — ustawienie w tym polu pozwala np. usunąć plik importu po wykonaniu importu. Dostępne są następujące ustawienia:
  • Bez zmiany — po zaimportowaniu kosztów podróży plik importu pozostaje bez zmian
  • Zmień nazwę (rozszerz za pomocą daty) — po imporcie kosztów podróży do nazwy pliku importu automatycznie dodawana jest data importu
  • Usuń — po imporcie kosztów podróży plik importu jest automatycznie usuwany
• Przesuń plik importu — to ustawienie pozwala sterować lokalizacją pliku importu. Dostępne są następujące opcje:
  • Bez przesunięcia — po imporcie kosztów podróży plik importu pozostaje w miejscu zapisania
  • Przenieś do folderu kopii zapasowej — po imporcie kosztów podróży plik importu jest przenoszony do folderu kopii zapasowej
• Ustalanie partnera — to pole określa sposób ustalania partnera kosztów podróży podczas importu. Dostępne są następujące ustawienia:
  • Transfer partnera — używany jest partner z zaimportowanych kosztów podróży. Partner ten musi być prawidłowym partnerem w aplikacji Partnerzy.
  • Transfer numeru personalnego Lexware — do kosztów podróży przenoszony jest numer personalny z Lexware. Aby podczas importu ustalić numer partnera, numer personalny musi być przypisany do odpowiedniego partnera w aplikacji Partnerzy.
• Rodzaj transakcji — w tym polu należy wskazać kod transakcji używany do księgowania kosztów podróży. Dopuszczalne są wyłącznie kody transakcji z kategorią dokumentu Faktura.

Funkcja Wartości domyślne

• Nazwa — Wartości domyślne
• Nazwa techniczna — com.sem.ext.app.fin.customizing.financialaccounting.Defaulting
• Wymagana licencja — brak
• Możliwość dezaktywacji — tak

W funkcji Wartości domyślne można zdefiniować wartości domyślne dla różnych aplikacji w obszarze Księgowość finansowa. Przykładowo można określić wartości graniczne dla ustalania historii płatności. Wybrane klucze wstępnego uzupełniania z zakładek Ogólne, Międzynarodowe, Monit i Zapłata są przenoszone do danych podstawowych dłużników i wierzycieli poprzez konfigurację partnera.

Zakładka Ustawienia

W tej funkcji dostępne są zakładki Ogólne, Księgowanie, Międzynarodowe, Monit, Zapłata, Naliczanie odsetek, Pozostałe, Historia płatności oraz Pojedyncze anulowanie, wykorzystywane przykładowo w celu zdefiniowania wartości domyślnych dla monitów i transakcji płatniczych.

Podzakładka Ogólne

• Domyślny rodzaj danych — w tym polu należy wprowadzić typ danych, który ma być używany jako domyślny
• Domyślne zastosowanie kursu walutowego — w tym polu należy wybrać zastosowanie kursu waluty. Pozwala to określić, które zastosowanie kursu waluty będzie używane w obszarze Księgowość finansowa do przeliczania walut dowodów na waluty wewnętrzne, jeżeli nie można użyć kursów z ogólnego zastosowania kursu waluty. Zastosowanie kursu waluty grupuje kilka kursów i zawiera listę współczynników konwersji z jednej waluty na dowolną liczbę innych walut dla następujących kategorii kursów: kurs kupna, kurs sprzedaży oraz kurs średni. Zastosowanie kursu waluty wprowadzone tutaj jest przypisywane w konfiguracji do każdego konta osobistego oznaczonego w danych podstawowych partnera (widok Rachunkowość) jako dłużnik lub wierzyciel. Jeżeli pole na koncie osobistym zawiera już zastosowanie kursu waluty, nie jest ono nadpisywane przez konfigurację.
• Domyślny rodzaj księgowania — w tym polu należy wprowadzić typ księgowania, który ma być używany jako wartość domyślna. Obecnie dozwolony jest wyłącznie wybór Księgowanie rzeczywiste.
• Domyślne oznaczenie transakcji — flagi transakcji służą do prezentowania możliwych kombinacji bezpośrednie i dane wtórne z czterema kategoriami transakcji: Współczynnik, Cena, Ilość, Kwota w ramach danych transakcyjnych. Dzięki temu możliwa jest jednoznaczna identyfikacja wymaganej kombinacji. W tym polu należy wskazać flagę transakcji, która ma być używana domyślnie.
• Domyślny standard księgowania — standardy rachunkowości służą do oceny i prezentacji danych finansowych zgodnie z różnymi przepisami (np. zasady amortyzacji w niemieckim kodeksie handlowym różnią się od IAS, co skutkuje inną wyceną w bilansie i innym rachunkiem zysków i strat). Jeżeli w księgowaniu wskazano standard rachunkowości, wartości są księgowane wyłącznie w tym standardzie. Standard domyślny wskazany tutaj jest używany jako wartość domyślna w widokach list oraz w analizach.
• Domyślny profil potrącenia — profile potrąceń służą do definiowania dopuszczalnych rodzajów potrąceń używanych przy rozliczaniu należności lub zobowiązań. Rodzajami potrąceń mogą być np. skonto, premie, rabaty, prowizje itp. Domyślny profil potrąceń wprowadzony tutaj jest przypisywany w konfiguracji do każdego konta osobistego oznaczonego w danych podstawowych partnera (widok Rachunkowość) jako dłużnik lub wierzyciel. Jeżeli konto osobiste zawiera już profil potrąceń, nie jest on nadpisywany przez konfigurację. W danych podstawowych partnera profil potrąceń może być nadpisany indywidualnie.
• Rodzaj powiadomienia statyst. bilansu płatniczego — w tym polu należy wprowadzić rodzaj komunikatu dla statystyki bilansu płatniczego. Dla Niemiec ten rodzaj komunikatu jest używany przy ustalaniu księgowań istotnych dla statystyki bilansu płatniczego w celu utworzenia raportu Z4.

Podzakładka Księgowanie

Na tej zakładce definiowane są wartości domyślne dla księgowań. Są one podzielone na część ogólną oraz poszczególne sekcje.

• Domyślny rodzaj cennika — każde księgowanie w rachunkowości finansowej musi być wykonywane z użyciem dziennika. W Niemczech, Austrii i Szwajcarii występuje tylko jeden typ dziennika. Natomiast w innych krajach europejskich musi istnieć możliwość przypisywania wielu dzienników. W tym polu należy wprowadzić domyślny typ dziennika.
• Zarządzanie okresami — w tym miejscu można zdefiniować okres rachunkowości finansowej jako okres nadrzędny w relacji do rachunkowości środków trwałych i controllingu. Umożliwia to ustawienie okresu rachunkowości finansowej jako wiodącego nawet wtedy, gdy rok obrotowy jest inny. Inne możliwości to generowanie ostrzeżenia lub wyłączenie kontroli. Dostępne ustawienia:
  • Niezależne okresy
  • Ostrzeżenie przy rozbieżnych okresach
  • Okres księgowości finansowej jest okresem wiodącym
• Księguj dni w przyszłości — w tym polu można wprowadzić maksymalną liczbę dni, o którą księgowanie może zostać przesunięte w przyszłość. Jeżeli wartość wynosi 0, kontrola nie jest wykonywana.
• Zarządzanie okresami podatkowymi — w tym miejscu można ustawić okres rachunkowości finansowej jako okres wiodący. W takim przypadku nie można wprowadzić księgowania z innym okresem podatkowym. Inne możliwości to generowanie ostrzeżenia lub wyłączenie kontroli. Dostępne ustawienia:
  • Niezależne okresy
  • Ostrzeżenie przy rozbieżnych okresach
  • Okres księgowości finansowej jest okresem wiodącym
• Anulowanie z wartościami dodatnimi — ponieważ w niektórych krajach wartości ujemne nie są dozwolone, ten wskaźnik pozwala sterować tym, czy przy storno automatycznie przełączany jest znacznik Winien/Ma zamiast stosowania wartości ujemnych. Ustawienie ogólne dotyczące tego, czy wartości ujemne mogą być księgowane, jest wykonywane w aplikacji Ustawienia księgowania księgowości finansowej.
• Ustal okres możliwy do zaksięgowania — przy automatycznym ustalaniu okresu księgowania w księgowości finansowej może się zdarzyć, że na podstawie daty dokumentu zostanie wskazany zamknięty okres księgowania. Ten parametr pozwala określić, czy w takiej sytuacji w tym samym roku obrotowym ma zostać wskazany następny otwarty lub tymczasowo zamknięty okres księgowania. Parametr nie ma zastosowania, jeżeli okres został wprowadzony ręcznie lub już istnieje w interfejsie.

Sekcja Konta 

• Różnica kursowa — konto przychodów — jeżeli kursy walut faktury i płatności różnią się, system oblicza różnicę kursową i księguje ją automatycznie. W tym polu można wprowadzić konto przychodów, które ma być używane dla dodatnich różnic kursowych.
• Różnica kursowa — konto kosztów — jeżeli kursy walut faktury i płatności różnią się, system oblicza różnicę kursową i księguje ją automatycznie. W tym polu można wprowadzić konto kosztów, które ma być używane dla ujemnych różnic kursowych.
• Nowa wycena — konto przychodów — w tym polu można wprowadzić konto przychodów, które ma być używane dla przeszacowań
• Nowa wycena — konto kosztów — w tym polu można wprowadzić konto kosztów, które ma być używane dla przeszacowań

Sekcja Domyślne rodzaje dokumentu 

• Automatyczny podział rozrachunków — w tym polu można wprowadzić domyślny typ dokumentu, który ma być używany dla automatycznego podziału rozrachunków
• Księgowanie agregacyjne — w tym polu można wprowadzić typ dowodu dla księgowań zbiorczych
• Wyksięgowanie rozrachunków — w tym polu można wprowadzić kod transakcji dla księgowania odpisów pozycji otwartych z wygenerowanych propozycji rozliczenia. Musi to być typ dokumentu Rozliczenie rozrachunków.
• Rozliczenie rozrachunków — tym polu można wprowadzić kod transakcji dla księgowania rozliczeń z wygenerowanych propozycji rozliczenia. Musi to być typ dokumentu Rozliczenie rozrachunków.
• Rozliczenie wezwań do zapłaty zaliczki — w tym polu można wprowadzić kod transakcji dla księgowania rozliczeń poleceń wpłaty zaliczki z wygenerowanych propozycji rozliczenia. Musi to być typ dokumentu Polecenie wpłaty zaliczki.
• Rozliczenie rozrachunku pomiędzy przedsiębiorstwa — w tym polu można wprowadzić kod transakcji dla księgowania rozliczenia między spółkami powiązanymi z wygenerowanych propozycji rozliczenia. Musi to być kategoria Rozliczenie rozrachunków. W rozliczeniach międzyspółkowych kod transakcji organizacji docelowej musi mieć kategorię transakcji Płatności. W obu kodach transakcji parametr zezwolenia na zerowe księgowania musi być aktywny.

Sekcja Profile wyksięgowania

• Profil wyksięgowania dłużnika — w tym polu należy wprowadzić profil odpisów, który ma być używany jako standardowy profil odpisów dla dłużników
• Profil wyksięgowania wierzycieli — w tym polu należy wprowadzić profil odpisów, który ma być używany jako standardowy profil odpisów dla wierzycieli

Sekcja Zasady opodatkowania

• Tylko jeden termin płatności podatku na dokumencie — ten wskaźnik pozwala określić, czy w ramach dokumentu mają być używane wyłącznie podatki o tym samym terminie wymagalności (przy wystawianiu faktury lub dokonywaniu płatności). Jeżeli wskaźnik jest aktywny, w księgowości finansowej wykonywana jest kontrola, a składnik podatku występujący w zaksięgowanym dokumencie określa, czy podatek jest wymagalny w momencie księgowania dokumentu, czy dopiero przy płatności (świadczenie uboczne podąża za głównym świadczeniem). Jeżeli udziały netto zaksięgowanego dokumentu dla podatków wymagalnych przy wystawieniu faktury i wymagalnych przy płatności są takie same, wówczas — przy aktywnym wskaźniku — cały dokument staje się wymagalny przy wystawieniu faktury.
• Data rozliczenia podatkowego — jeżeli data dokumentu użyta w księgowaniu różni się od wskazanego okresu księgowania, to pole pozwala określić, czy data rozliczenia podatku nadal ma być ustalana na podstawie daty dokumentu, a nie daty rozpoczęcia okresu księgowania.

Sekcja Zarządzanie bilansem otwarcia

• Utwórz księgowania bilansu otwarcia — ten wskaźnik pozwala określić, czy mają być generowane księgowania również dla wartości bilansu otwarcia. Aktywacja tego wskaźnika oznacza, że nie można wykonywać księgowań przeniesienia sald dla lat obrotowych, których data zakończenia jest późniejsza niż bieżąca data.

• Domyślny rodzaj dokumentu księgowań bilansu otwarcia — w tym polu należy wskazać kod transakcji, z którym mają zostać utworzone księgowania dla wartości bilansu otwarcia

Sekcja Nowa wycena waluty 

• Metoda nowej wyceny walut równoległych — to ustawienie określa metodę stosowaną do przeszacowania walut równoległych dla aktualnie załadowanej organizacji. Dostępne są następujące ustawienia:
  • Bez nowej wyceny — przy tym ustawieniu nie jest możliwe przeszacowanie walut równoległych
  • Nowa wycena tylko na podstawie głównej waluty wewnętrznej — przy tym ustawieniu przeszacowanie waluty równoległej jest zawsze oparte na wartościach podstawowej waluty wewnętrznej
  • Nowa wycena poszczególnych walut — przy tym ustawieniu przeszacowanie jest wykonywane w walucie równoległej dla każdej waluty. Oznacza to, że może zostać przeszacowana również podstawowa waluta wewnętrzna.
• Anuluj wszystkie nowe wyceny — podczas przeszacowania równoległych walut wewnętrznych księgowania są co do zasady stornowane w następnym okresie. Ten wskaźnik pozwala określić, czy księgowania dotyczące przeszacowania walut obcych również mają zostać odwrócone (stornowane) w następnym okresie.

Sekcja Rodzaje potrąceń dot. wyksięgowań dla rozrachunków z kont księgowych

• Wyksięgowanie niedopłaty — w razie potrzeby w tym polu należy wprowadzić rodzaj potrącenia, który ma być używany do odpisywania pozycji otwartych na kontach księgowych. Do wyboru prawidłowego rodzaju potrącenia można użyć pomocy wprowadzania dla pola. Można wprowadzać wyłącznie rodzaje potrąceń typu Odpis niedopłaty.

Podzakładka Międzynarodowe

• Dłużnik bez profilu konta zbiorczego UE — w tym polu można wprowadzić domyślny profil konta zbiorczego, który ma być używany jako domyślny dla dłużników spoza UE (państwo trzecie). Ten profil konta zbiorczego jest przypisywany podczas konfiguracji do każdego konta osobistego spoza UE oznaczonego w danych podstawowych partnera (widok Rachunkowość) jako dłużnik. Jeżeli konto osobiste zawiera już profil konta zbiorczego, nie jest on nadpisywany przez konfigurację.
• Wierzyciel bez profilu konta zbiorczego UE — w tym polu można wprowadzić domyślny profil konta zbiorczego, który ma być używany jako domyślny dla wierzycieli spoza UE (państwo trzecie). Ten profil konta zbiorczego jest przypisywany podczas konfiguracji do każdego konta osobistego spoza UE oznaczonego w danych podstawowych partnera (widok Rachunkowość) jako wierzyciel. Jeżeli konto osobiste zawiera już profil konta zbiorczego, nie jest on nadpisywany przez konfigurację.
• Profil konta zbiorczego krajowego dłużnika — w tym polu można wprowadzić domyślny profil konta zbiorczego, który ma być używany jako domyślny dla wszystkich dłużników krajowych. Ten profil konta zbiorczego jest przypisywany podczas konfiguracji do każdego konta osobistego oznaczonego w danych podstawowych partnera (widok Rachunkowość) jako dłużnik, którego kraj odpowiada krajowi organizacji. Jeżeli konto osobiste zawiera już profil konta zbiorczego, nie jest on nadpisywany przez konfigurację.
• Profil konta zbiorczego krajowego wierzyciela — w tym polu można wprowadzić domyślny profil konta zbiorczego, który ma być używany jako domyślny dla wszystkich wierzycieli krajowych. Ten profil konta zbiorczego jest przypisywany podczas konfiguracji do każdego konta osobistego oznaczonego w danych podstawowych partnera (widok Rachunkowość) jako wierzyciel, którego kraj odpowiada krajowi organizacji. Jeżeli konto osobiste zawiera już profil konta zbiorczego, nie jest on nadpisywany przez konfigurację.
• Profil konta zbiorczego UE dłużnika — w tym polu można wprowadzić domyślny profil konta zbiorczego, który ma być używany jako domyślny dla kont dłużników z UE. Ten profil konta zbiorczego jest przypisywany podczas konfiguracji do każdego konta osobistego oznaczonego w danych podstawowych partnera (widok Rachunkowość) jako dłużnik, którego kraj jest oznaczony jako członek UE. Jeżeli konto osobiste zawiera już profil konta zbiorczego, nie jest on nadpisywany przez konfigurację.
• Profil konta zbiorczego UE wierzyciela — w tym polu można wprowadzić domyślny profil konta zbiorczego, który ma być używany jako domyślny dla kont wierzycieli z UE. Ten profil konta zbiorczego jest przypisywany podczas konfiguracji do każdego konta osobistego oznaczonego w danych podstawowych partnera (widok Rachunkowość) jako wierzyciel, którego kraj jest oznaczony jako członek UE. Jeżeli konto osobiste zawiera już profil konta zbiorczego, nie jest on nadpisywany przez konfigurację.

Podzakładka Monit

Na tej zakładce można określić wartości domyślne dla monitów.

• Najwyższy stopień monitu — w tym polu można określić, ile poziomów monitowania ma być ogólnie używanych w organizacji. Możliwe jest maks. 9 poziomów. Dopuszczalne są stopnie monitu od 1 do 9.
• Monit e-mailem/faksem do poziomu monitu — w tym polu należy wskazać najwyższy poziom monitowania, do którego pisma monitujące mają być wysyłane e-mailem lub faksem. Pisma monitujące od poziomu określonego w tym polu są zasadniczo drukowane na papierze. Przykładowym powodem jest konieczność wysyłki listem poleconym pod rygorem postępowania prawnego. Dopuszczalne wartości:
  • Stopień monitu 1-9
  • Brak poziomu monitu
• Monituj dłużników — ten znacznik pozwala określić, czy dłużnicy mają podlegać monitowaniu. Wartość jest używana jako domyślna i może zostać nadpisana podczas tworzenia pism monitujących.
• Profil monitu dla dłużnika — jeżeli aktywowano parametr Monituj dłużników, w tym polu należy wskazać domyślny profil monitowania. Profil ten jest przypisywany podczas konfiguracji do każdego konta osobistego oznaczonego w danych podstawowych partnera (widok Rachunkowość) jako dłużnik. Jeżeli konto osobiste zawiera już profil monitowania, nie jest on nadpisywany przez konfigurację.
• Monituj wierzycieli — jeżeli znacznik zostanie aktywowany, określa się, że wierzyciele również mają podlegać monitowaniu. Wartość jest używana jako domyślna i może zostać nadpisana podczas tworzenia pism monitujących.
• Profil monitu dla wierzyciela — jeżeli aktywowano znacznik Monituj wierzycieli, w tym polu należy wskazać domyślny profil monitowania. Profil ten jest przypisywany podczas konfiguracji do każdego konta osobistego oznaczonego w danych podstawowych partnera (widok Rachunkowość) jako wierzyciel. Jeżeli konto osobiste zawiera już profil monitowania, nie jest on nadpisywany przez konfigurację.

Podzakładka Zapłata

Na tej zakładce można określić wartości domyślne dla transakcji płatniczych.

• Profil płatności — w tym polu należy wprowadzić domyślny profil płatności. Profil ten jest przypisywany podczas konfiguracji do każdego konta osobistego oznaczonego w danych podstawowych partnera (widok Rachunkowość) jako dłużnik lub wierzyciel. Jeżeli konto osobiste zawiera już profil płatności, nie jest on nadpisywany przez konfigurację. W danych podstawowych partnera profil płatności może zostać nadpisany indywidualnie.
• Profil płatności zagranicznej — w tym polu należy wprowadzić domyślny profil płatności dla zagranicznych transakcji płatniczych. Profil ten jest (w razie potrzeby) przypisywany podczas konfiguracji do każdego konta osobistego oznaczonego w danych podstawowych partnera (widok Rachunkowość) jako dłużnik lub wierzyciel. Międzynarodowy profil płatności jest wymagany, gdy profil płatności zdefiniowany u partnera zawiera aktywną metodę płatności z typem płatności płatność zagraniczna. Jeżeli konto osobiste zawiera już profil płatności zagranicznych, nie jest on nadpisywany przez konfigurację. W danych podstawowych partnera profil płatności zagranicznych może zostać nadpisany indywidualnie.
• Domyślny warunek płatności dłużnika — w tym polu należy wprowadzić domyślny warunek płatności dla dłużników. Termin jest używany, jeżeli nie dokonano wpisu u dłużnika.
• Domyślny warunek płatności wierzyciela — w tym polu należy wprowadzić domyślny warunek płatności dla wierzycieli. Termin jest używany, jeżeli nie dokonano wpisu u wierzyciela.
• Drukuj folder danych bankowych — należy wskazać folder, do którego mają zostać wyeksportowane dane bankowe
• Domyślna blokada płatności dla transferu CEE — w tym polu należy wprowadzić blokadę płatności, która ma być używana podczas przenoszenia kont z Comarch ERP Enterprise
• Zmienna data dok. przy księgow. propoz. płat. — po aktywowaniu tego pola możliwa jest zmiana daty księgowania dla księgowania płatności podczas wywoływania księgowania i przetwarzania płatności

Podzakładka Naliczanie odsetek

Na tej zakładce można określić wartości domyślne dla transakcji płatniczych.

• Naliczenie odsetek dla dłużników — ten znacznik pozwala określić, czy ma być wykonywane naliczanie odsetek dla dłużników
• Profil odsetek dla dłużników — jeżeli aktywowano znacznik Naliczenie odsetek dla dłużników, w tym polu należy wskazać profil odsetek. Wprowadzony tutaj profil odsetek jest używany jako domyślny, jeżeli pole o tej samej nazwie w danych podstawowych partnera (dla dłużnika) nie jest wypełnione.
• Naliczenie odsetek dla wierzycieli — ten znacznik pozwala określić, czy ma być wykonywane naliczanie odsetek dla wierzycieli
• Profil odsetek dla wierzycieli — jeżeli aktywowano znacznik Naliczenie odsetek dla wierzycieli, w tym polu należy wskazać profil odsetek. Wprowadzony tutaj profil odsetek jest używany jako domyślny, jeżeli pole o tej samej nazwie w danych podstawowych partnera (dla wierzyciela) nie jest wypełnione.
• Naliczenie odsetek dla kont księgowych — ten znacznik pozwala określić, czy ma być wykonywane naliczanie odsetek dla kont księgowych
• Profil odsetek dla kont księgowych — jeżeli aktywowano znacznik Naliczenie odsetek dla kont księgowych, w tym polu należy wskazać profil odsetek. Wprowadzony tutaj profil odsetek jest używany jako domyślny, jeżeli pole o tej samej nazwie w danych podstawowych konta obiektowego nie jest wypełnione.
• Rodzaj transakcji naliczenia odsetek — w tym polu należy wprowadzić kod transakcji, który ma być używany do naliczania odsetek
• Rodzaj transakcji uznaniowych not odsetkowych — w tym polu należy wprowadzić kod transakcji dla not uznaniowych odsetkowych
• Rodzaj transakcji księgowania na konta księgowe — w tym polu należy wprowadzić kod transakcji, który ma być używany dla księgowań kont obiektowych z naliczania odsetek

Podzakładka Pozostałe

Na tej zakładce można określić wartości domyślne dla dostosowania dokumentów.

• Dopasowanie dokumentu do zaokr. liczb do pięciu — to pole pozwala aktywować automatyczne dostosowanie dokumentu. Dostosowanie dokumentu służy do rozliczania różnic obliczeniowych wynikających z zaokrąglania sum końcowych dokumentu w stosunku do sumy pojedynczych pozycji dokumentu.
• Dopasowanie dokumentu księgowego tylko do kwoty — to pole służy do określenia maksymalnej kwoty różnicy w walucie podstawowej, która może zostać automatycznie skorygowana przez funkcję dostosowania dokumentu. Księgowania z różnicami przekraczającymi ten próg nie są dostosowywane automatycznie.
• Księguj wystornowane faktury CEE jako fakt. kor. — to pole określa, czy faktura anulowana w Comarch ERP Enterprise ma zostać zaksięgowana w księgowości finansowej jako uznanie (nota uznaniowa)

Podzakładka Historia płatności

Historia płatności stanowi zestaw wartości dla kont osobistych, wyprowadzonych z porównania danych faktur i płatności. Wartości wynikają z liczby dni, które upłynęły pomiędzy wystawieniem faktury a płatnością, a także z ich ważenia kwotami. Historia płatności jest zawsze wyrażana w postaci liczby dni. Te wartości statystyczne są wykorzystywane głównie do dwóch zadań. Z jednej strony wartość jest używana w ocenach prognostycznych dla pozycji otwartych i przepływów środków pieniężnych, aby umożliwić prognozę oczekiwanego rozliczenia faktur. Z drugiej strony, poprzez ocenę chronologiczną wartości historii płatności z sąsiednich okresów oraz z uwzględnieniem bieżących warunków płatności, można odczytać trend rozwoju dyscypliny płatniczej partnera biznesowego.

W ramach tej zakładki można zdefiniować ustawienia wstępne do ustalania historii płatności.

• Do kwoty rachunku 1-10 — w tym miejscu należy wprowadzić kwotę faktury, która ma być używana jako wartość graniczna do oceny historii płatności. Kwota faktury 1 stanowi pierwszą wartość graniczną, a kwota faktury 10 — dziesiątą wartość graniczną. Wartości graniczne 1–10 muszą być podane w kolejności rosnącej i bez przerw. Nie wszystkie pola muszą być jednak wypełnione. Przy ustalaniu wartości historii płatności uwzględniane są wyłącznie pola wypełnione w tym miejscu.
• Liczba okresów księgowania — w tym miejscu należy wprowadzić liczbę okresów księgowania, która ma być używana domyślnie do oceny historii płatności

Podzakładka Pojedyncze anulowanie

Na tej zakładce można zastosować ustawienia podstawowe dla wstępnego uzupełniania not obciążeniowych ze zwrotów poleceń zapłaty oraz pojedynczych odwróceń płatności w transakcjach płatniczych. Należy tu wprowadzić typ dowodu używany do księgowania dodatkowego. Księgowanie dodatkowe jest generowane, jeżeli w przypadku odwrócenia płatności naliczane są opłaty, które będą refakturowane na partnera. Ponadto można tworzyć teksty powiadomień, które będą używane jako wartości domyślne, np. dla formularzy not obciążeniowych ze zwrotów poleceń zapłaty.

Sekcja Ogólne

• Rodzaj transakcji dodatkowe księgowanie — w tym polu należy wprowadzić typ dowodu, który będzie używany do księgowania dodatkowego przy pojedynczym odwróceniu płatności. Wpis jest obowiązkowy, ponieważ typu dowodu nie można nadpisać w rekordzie opłaty dla odwrócenia płatności w transakcjach płatniczych.

Sekcja Zmiana rozrachunków

• Blokada płatności — blokada płatności pozwala wskazać, dlaczego pozycja otwarta jest wyłączona z transakcji płatniczych. W tym polu można wprowadzić domyślną blokadę płatności, o ile wszystkie pozycje otwarte przeznaczone do stornowania mają być zasadniczo blokowane dla transakcji płatniczych.
• Usuń skonto — ten znacznik pozwala określić, czy skonto dla pozycji przeznaczonych do stornowania ma zostać usunięte
• Stopień monitu — w tym polu można wprowadzić poziom monitowania, który ma być domyślnie używany dla pozycji przeznaczonych do stornowania. Możliwe są następujące wartości:
  • (brak)
  • Stopień monitu 1-9
  • Brak poziomu monitu
• Tekst dokumentu — jeżeli wszystkie księgowania stornujące mają być księgowane z jednym, ujednoliconym tekstem dowodu, należy wprowadzić tekst dowodu w tym polu

Tabela Teksty do pism

W tej tabeli można wprowadzić dodatkowe teksty oraz moduły tekstowe do wstępnego uzupełniania formularzy pojedynczego odwrócenia płatności, przy czym zasadniczo te same moduły tekstowe powinny być używane dla wszystkich pojedynczych odwróceń płatności. Formularz pojedynczego odwrócenia płatności składa się z dwóch modułów tekstowych: pierwszy należy do kategorii Tekst nagłówka, a drugi — do kategorii Tekst stopki.

Więcej informacji na ten temat można znaleźć w artykułach Teksty oraz Moduły tekstowe.

Podzakładka Różnica w płatnościach

Na tej zakładce określa się informacje, które będą używane jako wartości domyślne w nocie różnicy płatności.

Sekcja Pismo dot. różnic w płatnościach — płatności

• Moduł tekstowy, tekst nagłówka — w tym polu można wskazać moduł tekstowy, który ma być używany w tworzonych pismach różnicy płatności dla zaksięgowanych płatności — w nagłówku noty
• Moduł tekstowy, tekst stopki — w tym polu można wskazać moduł tekstowy, który ma być używany w tworzonych pismach różnicy płatności dla zaksięgowanych płatności — w stopce pisma
• Wewnętrzna osoba kontaktowa — w tym polu można wskazać wewnętrzną osobę kontaktową, która ma być używana w tworzonych notach różnicy płatności dla zaksięgowanych płatności

Sekcja Pismo dot. różnic w płatnościach — rozliczenie rozrachunku

• Moduł tekstowy, tekst nagłówka — w tym polu można wprowadzić moduł tekstowy, który ma być używany w tworzonych notach różnicy płatności dla zaksięgowanych rozliczeń pozycji otwartych — w nagłówku noty
• Moduł tekstowy, tekst stopki — w tym polu można wprowadzić moduł tekstowy, który ma być używany w tworzonych notach różnicy płatności dla zaksięgowanych rozliczeń rozrachunków — w stopce noty
• Wewnętrzna osoba kontaktowa — w tym polu można wprowadzić wewnętrzną osobę kontaktową, która ma być używana w tworzonych notach różnicy płatności dla zaksięgowanych rozliczeń pozycji otwartych

Funkcja Wartości domyślne księgowania

• Nazwa — Wartości domyślne księgowania
• Nazwa techniczna — com.sem.ext.app.fin.customizing.financialaccounting.DefaultingDialogue
• Wymagana licencja — brak
• Możliwość dezaktywacji — tak

Ta funkcja umożliwia zastosowanie różnych ustawień sterujących w programie księgowania. Przykładowo można określić, czy dopuszczalne jest wprowadzanie kwot ujemnych w księgowaniu. Ponadto można sterować wyświetlaniem informacji nagłówka dowodu (np. sum dowodu, sald kont) w programie księgowania.

Zakładka Ustawienia

Ustawienia dotyczą wybranych funkcji programu księgowania i obowiązują spójnie dla wszystkich użytkowników, o ile nie istnieją ustawienia indywidualne użytkownika w aplikacji Ustawienia księgowania księgowości finansowej.

• Informacje o podstawie dokumentu — w górnej części programu księgowania wyświetlane są różne podstawowe informacje o dokumencie, np. sumy dokumentu, sumy rozrachunku lub salda kont. Ten obszar można ukryć, aby wyświetlić większą liczbę linii księgowania. Ustawienie w tym polu definiuje standardowe ustawienie programu księgowania. Możliwe wartości:
  • Otwarte — przy uruchomieniu dialogu księgowania wyświetlane są podstawowe informacje o dokumencie
  • Zamknięte — przy uruchomieniu dialogu księgowania podstawowe informacje o dokumencie są ukryte
  • Z rodzaju transakcji — decydujące jest ustawienie podstawowych informacji o dokumencie określone w kodzie transakcji
• Kwoty ujemne — w tym miejscu można wybrać, czy w programie księgowania mogą być tworzone kwoty ujemne. Możliwe wartości:
  • Dozwolone
  • Niedozwolone
• Księguj automatycznie jeśli wyrównane — po włączeniu tej opcji samobilansujący się dokument zostaje zaksięgowany natychmiast po naciśnięciu klawisza [Enter] podczas tworzenia księgowania. Dzięki temu pomijany jest jeden krok. Jeżeli opcja jest włączona, najpierw należy zapisać księgowanie, a zaksięgowanie jest możliwe najwcześniej w drugim kroku. Możliwe wartości:
  • Nieaktywny
  • Aktywny
• Księgowanie automatyczne z potwierdzeniem — jeżeli aktywowano automatyczne księgowanie, włączenie tego wskaźnika powoduje, że przed automatycznym księgowaniem wyświetlane jest okno dialogowe z prośbą o potwierdzenie, czy księgowanie ma zostać zaksięgowane i czy od razu ma zostać rozpoczęte nowe księgowanie, czy też księgowanie ma zostać zaksięgowane bez rozpoczynania nowego. Dostępne ustawienia:
  • Bez okna — księgowanie następuje od razu i rozpoczynane jest nowe księgowanie
  • Z oknem — w oknie dialogowym podejmowana jest decyzja, czy po zaksięgowaniu ma zostać rozpoczęte nowe księgowanie
• Generowanie zadań z błędnych księgowań — po włączeniu tej opcji nieprawidłowe księgowania będą widoczne w zadaniach
• Generowanie zadań z odroczonych księgowań — po włączeniu tej opcji odroczone księgowania będą widoczne w zadaniach
• Pole kwoty podatku — to ustawienie określa, czy pole Kwota podatku ma być dostępne do edycji w programie księgowania. Program ustala kwotę podatku automatycznie na podstawie kodu podatkowego, więc wprowadzanie wartości w tym polu nie jest wymagane. Mogą jednak występować procesy księgowania, w których konieczne jest nadpisanie kwoty podatku lub ręczne jej wprowadzenie. Dostępne ustawienia:
  • Nieedytowalne — pole Kwota podatku jest chronione w dialogu księgowania, ale można je tam otworzyć ikoną umożliwienia wprowadzenia kwoty podatku
  • Edytowalne — pole Kwota podatku jest otwarte w dialogu księgowania
  • Na podstawie transakcji — pole Kwota podatku jest otwarte dla kodów transakcji typu: faktury, noty uznaniowe, bilanse otwarcia, księgowania księgi głównej oraz rozliczenie K/G
• Odroczenie zakresu uzgodnień przy opuszczaniu — ten znacznik pozwala określić, czy otwarty zakres uzgodnień ma zostać automatycznie odroczony podczas opuszczania programu księgowania. Jeżeli znacznik jest włączony, otwarty zakres uzgodnień otrzymuje status Odroczone przy wychodzeniu z programu księgowania. W przeciwnym razie zadanie otrzymuje status W opracowaniu. Zakres uzgodnień o statusie W opracowaniu może zostać ponownie otwarty.
• Ochrona daty księgowania — to pole jest istotne wyłącznie dla wersji krajowej Włochy. Tylko wtedy jest wyświetlane i możliwa jest edycja. W innych przypadkach ustawienie nie jest uwzględniane.
• Wiersz sumy w przyporządkowaniu rozrachunku — to pole służy do sterowania tym, czy linia sumy ma być wyświetlana automatycznie w oknie dialogowym przypisania pozycji otwartych rozrachunków

Funkcja Ubezpieczenie kredytu handlowego

Ogólnie ubezpieczenie jest rozumiane jako umowy ubezpieczenia (polisy) służące do zabezpieczenia aktywów przed zdarzeniami losowymi, pożarem, kradzieżą itp. Ubezpieczenie kredytu handlowego (CCI) służy do zabezpieczenia należności z tytułu dostawy towarów lub usług przed brakiem zapłaty ze strony klientów ubezpieczającego.

• Nazwa — Ubezpieczenie kredytu handlowego
• Nazwa techniczna — com.sem.ext.app.fin.financialaccounting.cci.CommercialCreditInsurance
• Wymagana licencja — com.sem.ext.app.fin.financialaccounting.cci.CommercialCreditInsurance
• Możliwość dezaktywacji — tak

Ubezpieczenie kredytu kupieckiego (CCI) służy do zabezpieczenia należności z tytułu dostawy towarów lub usług przed brakiem zapłaty ze strony klientów ubezpieczającego. Po aktywacji tej funkcji dostępna jest m.in. możliwość zarządzania danymi umów ubezpieczeń kredytu kupieckiego, tworzenia raportów dla ubezpieczycieli kredytowych oraz monitorowania ubezpieczeń kredytu kupieckiego za pomocą wewnętrznych list CCI. Ustawienia dla funkcji Ubezpieczenie kredytu handlowego definiowane są dla organizacji klienta i obowiązują dla wszystkich organizacji.

Zakładka Ustawienia

• Sekwencja numerów dla ubezp. kredytu handlowego — w tym polu definiowany jest schemat numeracji dla automatycznego nadawania numeru ubezpieczenia kredytu handlowego. Schemat numeracji musi być typu Księgowość finansowa: ubezp. kredytu handlowego.
• Sekwencja numerów dla raportów UKH — w tym polu wprowadzany jest schemat numeracji używany przy tworzeniu zewnętrznych powiadomień CCI. Schemat numeracji musi być typu Księgowość finansowa – Zewnętrzne zgłoszenia UKH.

Tabela Szablony dokumentów

W tej tabeli należy skonfigurować co najmniej jeden szablon dokumentu końcowego. Ustawienia wyjścia szablonów dokumentów są używane jako wartości domyślne i obowiązują, jeżeli podczas tworzenia powiadomienia CCI nie wprowadzono informacji odmiennych. Jeżeli dla jednego formatu komunikatu skonfigurowano szablony dla kilku mediów wyjściowych, używany jest szablon oznaczony jako Preferowany.

• Format deklaracji — w tym miejscu należy wprowadzić format komunikatu, który ma być używany dla wiadomości do ubezpieczyciela. Dostępne ustawienia:
  • Domyślny
• Medium — w tej kolumnie określane jest medium wyjściowe, na które ma zostać wygenerowany dokument. Przy wyborze wartości Drukarka możliwe jest także generowanie do pliku. Zasadniczo możliwe są wartości:
  • Drukarka
  • E-mail
  • Fax
• Szablon dokumentu — w tym polu należy wprowadzić szablon dokumentu, który steruje strukturą zewnętrznego powiadomienia CCI. Każdy szablon jest ważny dokładnie dla jednego z dozwolonych mediów wyjściowych: drukarka, e-mail lub faks, i zawiera m.in. ustawienia medium wyjściowego oraz ustawienia struktury i formatu komunikatu CCI. Przykładowo szablon dla medium Drukarka może zawierać informacje o druku jedno- lub dwustronnym oraz liczbie kopii. Szablony zapisane w tym polu są używane jako wartości domyślne przy tworzeniu zewnętrznego powiadomienia CCI i obowiązują, jeżeli nie zapisano informacji odmiennych.

• Adres odbiorcy — dla szablonów dokumentów z mediami wyjściowymi Fax i E-mail można w tym polu zapisać typ komunikacji, a tym samym określić, który numer faksu lub adres e-mail odbiorcy ma być używany przy generowaniu dokumentu dla danego dokumentu. Typy komunikacji opisują różne sposoby komunikacji z partnerem za pomocą określonego medium (np. faks, e-mail). Dla e-mail można zdefiniować np. E-mail, służbowy oraz E-mail, prywatny. Konkretny adres e-mail jest określany jako łącze komunikacyjne. Na podstawie typu komunikacji określonego w tym polu system ustala konkretne łącze komunikacyjne (tj. konkretny numer faksu lub adres e-mail) z danych odpowiedniego partnera podczas wystawiania dokumentu. Ten numer faksu lub adres e-mail jest następnie używany jako adres odbiorcy.
• Preferowany — jeżeli dla jednego formatu komunikatu zapisano ustawienia wyjścia w kilku wierszach, jeden z nich musi być oznaczony jako Preferowany. Oznaczenie to oznacza, że preferowane ustawienia będą użyte przy generowaniu komunikatu CCI, jeżeli nie zostaną ręcznie wybrane inne zapisane ustawienia.

Funkcja Replikacja danych podstawowych

Replikacja danych podstawowych oznacza funkcję tworzenia i utrzymywania podobnych zestawów danych podstawowych dla księgowości finansowej w wielu ściśle powiązanych organizacjach. Po aktywacji tej funkcji dane podstawowe mogą być utrzymywane międzyorganizacyjnie.

• Nazwa — Replikacja danych podstawowych
• Nazwa techniczna — com.sem.ext.app.fin.customizing.general.Replication
• Wymagana licencja — brak
• Możliwość dezaktywacji — tak

Replikacja danych podstawowych polega na kopiowaniu współdzielonych danych podstawowych (np. danych podstawowych firmy) w ramach grupy połączonych spółek. Po aktywacji tej funkcji możliwe jest zarządzanie danymi podstawowymi w Comarch Financials Enterprise między organizacjami.

Zakładka Ustawienia

Dla tej funkcji nie są wymagane żadne ustawienia.