Autor: Grzegorz Matusiak - Baza Wiedzy programu Comarch ERP Optima Autor: Grzegorz Matusiak - Baza Wiedzy programu Comarch ERP Optima

Formularz PZ: zakładka Ogólne

Zgromadzone tu informacje jednoznacznie określają dostawcę który wystawił dokument, podają daty wystawienia, przyjęcia i wpływu oraz określają ilość i wartość przyjętych zasobów.

Dokument – typ dokumentu w klasie Przyjęcie zewnętrzne, decyduje o sposobie numeracji dokumentu. Schematy numeracji określamy w  menu System/ Konfiguracja/ Firma/ Definicje dokumentów/ Magazyn/ Przyjęcie zewnętrzne. Listę dostępnych schematów uzyskujemy poprzez wciśnięcie przycisku Dokument.

Numer – w zależności od wybranego schematu numeracji, może składać się z trzech do pięciu sekcji. Standardowe schematy numeracji dla PZ nie posiadają sekcji seria. Jeśli użytkownik stworzył lub zmodyfikował schemat numeracji i umieścił w nim sekcję seria, to w momencie wystawiania nowego dokumentu proponowana będzie domyślna seria dla tego typu dokumentu. Jeśli domyślna seria nie została wybrana, zostanie zaproponowana pierwsza seria z listy. Użytkownik ma możliwość zmiany serii. W tym celu należy wcisnąć przycisk strzałki umieszczony obok sekcji z serią i z listy wybrać właściwą. W polu odpowiedzialnym za numer kolejny pojawi się napis AUTO. Po zapisaniu dokumentu na trwałe lub do bufora, pole to zostanie wypełnione przez numer kolejny. Użytkownik może wpisać numer z klawiatury. Program zadba o unikalność numerów i w przypadku istnienia dokumentu o takim numerze, nie pozwoli go zapisać.

Kontrahent – kod dostawcy. Pole uzupełniamy wpisując kod, wybierając z listy kontrahentów wyświetlanej po wciśnięciu przycisku Kontrahent lub wybierając z listy pracowników, banków, wspólników i urzędów, dostępnej po wciśnięciu strzałki obok przycisku.

Kategoria – przepisuje się tutaj kategorię zakupu związaną z danym kontrahentem. Po wciśnięciu przycisku Kategoria program standardowo zaproponuje listę kategorii typu Koszty.

Magazyn – magazyn, na który docelowo ma trafić kupowany towar. Istnieje możliwość powiązania magazynu z operatorem/ stanowiskiem (więcej szczegółów w części Wystawianie dokumentów – informacje dodatkowe). Istnieje możliwość zmiany magazynu na dokumencie, gdzie zostały już wpisane pozycje (towary). Zmiana magazynu jest możliwa do czasu zapisania dokumentu na trwałe.

Uwaga
Możliwość zmiany nie dotyczy dokumentów, powstających w wyniku przekształcenia innego dokumentu (np. ZD → FZ).

Data wystawienia – data wystawienia dokumentu, odczytana z dokumentu źródłowego.

Data przyjęcia – data faktycznego przyjęcia towaru na magazyn.

Data wpływu – data wpływu dokumentu do firmy.

Dokument liczony od – netto/ brutto. Decyduje o sposobie wyliczania podatku VAT.

  • Netto – program zlicza wartość netto pozycji wg odpowiednich stawek VAT i wylicza podatek jako % tych sum. Wartość brutto dokumentu jest sumą netto + VAT.
  • Brutto – najpierw wyliczana będzie wartość brutto w poszczególnych stawkach, następnie podatek VAT i kwota netto jako różnica brutto i VAT.

Domyślny algorytm netto/brutto można wskazać na formularzu kontrahenta, na zakładce [Handlowe] pod opcją Dokument liczony od. Wskazany algorytm będzie podpowiadany na nowo tworzonym dokumencie po wybraniu kontrahenta, jeśli na dokument nie zostały wpisane pozycje.

W momencie pojawienia się na dokumencie pierwszej pozycji możliwość zmiany sposobu naliczania podatku VAT jest blokowana.

Rabat – wartość rabatu odczytywana jest z karty kontrahenta i powoduje pomniejszenie cen wszystkich dopisanych później pozycji. Po wpisaniu wartości rabatu na dokument zawierający już pozycje towarowe program proponuje przeliczenie cen. Zasady działania rabatów w programie zostały opisane w rozdziale Udzielanie rabatów.

Razem brutto – łączna wartość brutto PZ (razem z podatkiem VAT). Wartość brutto jest wyliczana automatycznie, zgodnie z wybranym algorytmem (od brutto lub od netto). Użytkownik nie ma możliwości zmiany tej kwoty.

Netto – łączna wartość netto PZ (bez podatku VAT) wyliczana automatycznie, bez możliwości zmiany ręcznej.

Przyjęcia zewnętrzne – zakładka Ogólne

W górnej części formularza znajdują się znaczniki:

Bufor – informuje o sposobie zapisu dokumentu.

  • jeśli bufor jest zaznaczony dokument zostanie zapisany, ale możliwa będzie zmiana jego zawartości lub całkowite usunięcie dokumentu. Dokumenty PZ zapisane na stałe powodują zmianę wartości i ilości towaru na magazynie.
  • odznaczenie parametru (puste pole) oznacza, że następuje trwały zapis dokumentu. Możliwa będzie tylko jego korekta lub anulowanie. Standardowo, po dodaniu nowego dokumentu, pole bufor jest zaznaczone. Dokumenty PZ w buforze powodują zwiększenie ilości zamówionej towaru.

FZ – jest to parametr odpowiedzialny za automatyczne tworzenie Faktury Zakupu.

  • jeśli parametr jest zaznaczony – w trakcie zapisywania Przyjęcia Zewnętrznego program automatycznie na jego podstawie tworzy dokument handlowy. Powstała Faktura Zakupu jest w buforze.
  • jeśli parametr nie jest zaznaczony (puste pole) – w trakcie zapisu dokumentu magazynowego program nie tworzy żadnego dokumentu handlowego. Taki sposób zapisu Przyjęcia Zewnętrznego pozwala na późniejsze generowanie Faktury Zakupu (np. zbiorcze dla kilku PZ).

Uwaga
Istnieje możliwość wystawiania dokumentów FZ i PZ wpisując ilość towaru i jego wartość (pole jest dostępne do edycji). W takim przypadku program wyliczy przybliżona cenę zakupu (z dokładnością do zaokrągleń).




Przyjęcie zewnętrzne

Co należy wiedzieć o dokumentach PZ

PZ to dokumenty magazynowe powodujące zmianę wartości i ilości towaru na magazynie. Przyjęcia zewnętrzne są związane z Fakturami Zakupu. Istnieją cztery metody wystawiania Przyjęć Zewnętrznych.

  • rejestrujemy Fakturę Zakupu i przy jej zapisie program tworzy automatycznie dokument PZ,
  • wprowadzamy Fakturę Zakupu, zatwierdzamy ją, a później na jej podstawie tworzymy dokument PZ,
  • wprowadzamy Przyjęcie Zewnętrzne i przy zapisie program automatycznie tworzy dokument FZ,
  • wystawiamy Przyjęcie Zewnętrzne i na jego podstawie generujemy w późniejszym terminie Fakturę Zakupu.

Ta ostatnia metoda daje nam możliwość rejestrowania towarów przyjmowanych na podstawie dokumentów WZ od naszego dostawcy (wprowadzamy PZ). Kiedy dostajemy od niego fakturę – konwertujemy PZ do Faktury Zakupu. FZ jest w buforze dzięki czemu jest nadal edytowalna.

Lista Przyjęć Zewnętrznych

Lista Przyjęć Zewnętrznych dostępna jest z poziomu Handel/ Przyjęcia zewnętrzne. Standardowo lista składa się z następujących kolumn:

Numer dokumentu – numer nadany zgodnie ze stosowanymi schematami numeracji.

Dokument źródłowy – numer własny dokumentu, stosowany przez dostawcę.

Status – pole puste oznacza PZ niepowiązane z Fakturą Zakupu. W przypadku PZ powiązanych z Fakturą Zakupu w polu pojawia się symbol FZ.

Magazyn – magazyn, na który został wystawiony dokument Przyjęcia Zewnętrznego.

Kontrahent – kod kontrahenta, dla którego został wystawiony dokument Przyjęcia Zewnętrznego.

Data przyjęcia – data wprowadzenia towaru na magazyn.

Netto – wartość netto dokumentu Przyjęcia Zewnętrznego.

Brutto – wartość brutto wynikająca z Przyjęcia Zewnętrznego.

Oprócz standardowych przycisków w oknie znajdują się:

 – księgowanie na konta księgowe. Księgowanie dotyczy zatwierdzonych i zaznaczonych dokumentów. Po wciśnięciu przycisku program pyta o schemat księgowy.

 – utworzenie Faktury Zakupu. Fakturę Zakupu można utworzyć z jednego lub kilku Przyjęć Zewnętrznych wystawionych dla danego kontrahenta. Nie można przekształcać PZ będącego w buforze lub anulowanego. Utworzona na podstawie Przyjęcia Zewnętrznego faktura podlega edycji.

 – korekta ilościowa/ wartościowa/stawki VAT Przyjęcia Zewnętrznego:

  • nie można korygować PZ będących w buforze (podlegają edycji),
  • korekcie podlegają tylko dokumenty niezwiązane z Fakturą Zakupu,
  • korekta PZ skojarzonego z FZ możliwa jest jedynie poprzez korektę dokumentu handlowego (FZ).

Korekty do PZ zostały opisane w artykule Korekty dokumentów magazynowych.

przyjęcie opakowań kaucjonowanych towarzyszących transakcji. Przycisk jest dostępny jeśli w Konfiguracji firmy/ Magazyn/ Kaucje zaznaczono funkcję obrotu opakowaniami kaucjonowanymi.

utworzenie dokumentu Wydania Zewnętrznego z PZ podświetlonego na liście bądź z dokumentów zaznaczonych. Na Wydanie Zewnętrzne przenoszona jest tylko lista towarów wraz z odpowiednimi ilościami, pozostałe dane ustawiane są jak na nowo wystawianym WZ.

Ilości pobierane z dokumentu PZ na dokument WZ zależą od ustawienia parametru Konwersja PZ do WZ – pobieraj ilość dostępną, znajdującego się w System/Konfiguracja/Firma/Magazyn/Parametry:

  • Jeżeli parametr jest nie zaznaczony, to przy próbie przekształcenia PZ do WZ, gdy zabraknie towaru na magazynie lub jeżeli towar będzie występował w niewystarczającej ilości, dokument WZ nie jest tworzony. Pojawi się komunikat o braku towaru.
  • Jeżeli parametr będzie zaznaczony, to przy próbie przekształcenia PZ do WZ, gdy zabraknie odpowiedniej ilości towaru na magazynie lub część towarów będzie na nim niedostępna dokument WZ będzie tworzony na taką ilość towaru, jaka jest aktualnie dostępna na magazynie.

Jeżeli na dokumencie PZ istnieją pozycje usługowe, wówczas przy przekształceniu, do WZ przenoszone są one na dokument WZ, tylko wtedy, gdy zaznaczony jest parametr: Konwersja FA/ PA/ PF/PZ do WZ – przenoś usługi na WZ, dostępny w menu System/Konfiguracja/Firma/Magazyn/Parametry.

Na Wydaniu Zewnętrznym domyślnie ustawiany jest kontrahent !NIEOKREŚLONY! wraz ze zdefiniowanymi dla niego warunkami handlowymi. Użytkownik może dowolnie modyfikować tak utworzony dokument. Magazyn na dokumencie WZ przenoszony jest z dokumentu PZ.

Zasady dotyczące grupowania, sortowania, wyszukiwania dokumentów (filtrowania) i ogólnie przystosowywania wyglądu list do indywidualnych potrzeb Użytkownika zostały opisane TUTAJ.

Formularz PZ – obsługa

Zasady obsługi formularza zostały opisane szczegółowo TUTAJ.




Formularz WZ: zakładka Dokumenty

Zakładka ta wyświetla listę wszystkich związanych z danym WZ dokumentów. Lista ta składa się z kolumn:

Numer – numer dokumentu skojarzonego z WZ.

Typ – dokumentu skojarzonego z WZ. Pole to może przyjmować wartość:

  • PA – Paragon skojarzony z Wydaniem Zewnętrznym,
  • FA – Faktura Sprzedaży skojarzona z WZ,
  • WKA – Wydanie Kaucji,
  • FPF – Faktura Pro Forma, na podstawie której wygenerowano WZ,
  • KOR – korekta dokumentu WZ,
  • DEK – dekret księgowy.

Data – data wystawienia dokumentu skojarzonego z WZ.

Razem netto – wartość netto dokumentu skojarzonego z danym Wydaniem Zewnętrznym.

Przycisk  umożliwia podgląd wybranego dokumentu powiązanego z Wydaniem Zewnętrznym.




Formularz WZ: zakładka Dodatkowe

Na zakładce znajdują się informacje o wartości netto, brutto i VAT, pole zmiany waluty dokumentu oraz miejsce na dodatkowy opis.

Na dole formularza widoczne są pola Wprowadził, Zmodyfikował

Dotyczy wersji: 2018.5.1
 i Zatwierdził

zawierające daty utworzenia oraz ostatniej modyfikacji dokumentu, wraz z akronimami operatorów, którzy tych operacji dokonywali.

Opis/Atrybuty – po naciśnięciu przycisku dostępna jest lista atrybutów kontrahenta wybranego na dokument.




Formularz WZ: Zakładka Kontrahent

Zakładka została podzielona na dwie części. Pierwsza część dotyczy danych nabywcy, druga odbiorcy. Najczęściej nabywca i odbiorca to ten sam kontrahent, jednak zdarzają się również sytuacje, że są to dwa różne podmioty.

Przycisk  umożliwia wyświetlenie karty ewidencyjnej kontrahenta – nabywcy. Wyświetlony formularz jest otwarty tylko do odczytu (bez możliwości wprowadzania zmian).

Jako Odbiorca proponowany może być:

  • kontrahent wpisany jako Nabywca – jeśli dla danego kontrahenta nie ma zdefiniowanego odbiorcy domyślnego na jego karcie ewidencyjnej na liście odbiorców (zakładka [Dodatkowe]).
  • kontrahent zdefiniowany jako Odbiorca domyślny na karcie ewidencyjnej nabywcy: na zakładce [Dodatkowe] znajduje się lista odbiorców kontrahenta. Jeśli na liście tej znajduje się odbiorca o statusie Domyślny (wartość TAK w kolumnie Domyślny), wówczas kontrahent ten jest proponowany jako Odbiorca na dokumencie wystawionym dla takiego kontrahenta.

Program daje możliwość zmiany nabywcy i odbiorcy (przez podanie nowego kodu) oraz zmiany jego danych na potrzeby bieżącego dokumentu (wpisane zmiany nie są zapamiętywane na kartach ewidencyjnych).




Formularz WZ: zakładka Ogólne

Zgromadzone tu informacje jednoznacznie określają kontrahenta, dla którego wystawiany jest dokument, daty wystawienia oraz określają ilość i wartość wydanych zasobów.

Dokument – typ dokumentu w klasie Wydanie zewnętrzne, decyduje o sposobie numeracji dokumentu. Schematy numeracji określamy w menu System/ Konfiguracja/ Firma/ Definicje dokumentów/ Magazyn/ Wydania zewnętrzne. Listę dostępnych schematów uzyskujemy poprzez wciśnięcie przycisku Dokument.

Numer – w zależności od wybranego schematu numeracji może składać się z trzech do pięciu sekcji. Standardowe schematy numeracji dla WZ nie posiadają sekcji seria. Jeśli użytkownik stworzył lub zmodyfikował schemat numeracji i umieścił w nim sekcję seria to w momencie wystawiania nowego dokumentu zaproponowana zostanie domyślna seria dla tego typu dokumentu. Jeśli domyślna seria nie została wybrana zostanie zaproponowana pierwsza seria z listy. Użytkownik ma możliwość zmiany serii. W tym celu należy wcisnąć przycisk strzałki umieszczony obok sekcji z serią i z listy wybrać właściwą.

W polu odpowiedzialnym za numer kolejny pojawi się napis AUTO. Po zapisaniu dokumentu na trwałe lub do bufora, pole to zostanie wypełnione przez numer kolejny. Użytkownik może wpisać numer z klawiatury. Program zadba o unikalność numerów i w przypadku istnienia dokumentu o takim numerze nie pozwoli go zapisać.

Kontrahent – kod kontrahenta, dla którego wystawiamy dany dokument. Pole uzupełniamy ręcznie wpisując kod kontrahenta zapisanego w bazie danych, wybierając z listy kontrahentów jaka proponuje się po wciśnięciu przycisku Kontrahent lub wybierając z listy pracowników, banków, wspólników i urzędów, dostępnych w menu rozwijanym po wciśnięciu strzałki obok przycisku.

Kategoria – przepisuje się tutaj kategoria sprzedaży związana z danym kontrahentem. Po wciśnięciu przycisku Kategoria program standardowo zaproponuje listę kategorii typu przychód.

Data wystawienia – data wystawienia dokumentu. Według tej daty następuje księgowanie dokumentów do księgowości kontowej

Data wydania – data faktycznego wydania towaru z magazynu. Zapisując dokument program sprawdza czy w tym dniu była (jest) wystarczająca ilość towaru na magazynie aby można było dokonać wydania ilości wynikającej z dokumentu.

Formularz WZ- zakładka Ogólne

Dokument liczony od – netto/brutto. Decyduje o sposobie wyliczania podatku VAT.

  • Netto – program zlicza wartość netto pozycji wg odpowiednich stawek VAT i wylicza podatek jako % tych sum. Wartość brutto dokumentu jest sumą netto + VAT.
  • Brutto – najpierw wyliczana będzie wartość brutto w poszczególnych stawkach, następnie podatek VAT i kwota netto jako różnica brutto i VAT.

Domyślny algorytm netto/brutto można wskazać na formularzu kontrahenta, na zakładce [Handlowe] pod opcją Dokument liczony od. Wskazany algorytm będzie podpowiadany na nowo tworzonym dokumencie po wybraniu kontrahenta, jeśli na dokument nie zostały wpisane pozycje.

W momencie pojawienia się na dokumencie pierwszej pozycji, blokowana jest możliwość zmiany sposobu naliczania podatku VAT. Aby zmienić algorytm naliczania podatku VAT na WZ w buforze, na którym są już pozycje należy zaznaczyć w Konfiguracji firmy/ Handel/ Parametry Pozwalaj na zmianę netto/brutto. Trzeba jednak pamiętać, że zmiana algorytmu przy dodanych pozycjach może spowodować nieznaczne różnice w cenach i wartości.

Rabat – odczytywany jest z listy rabatów związanej z danym kontrahentem i towarem. Pole to jest każdorazowo przeliczane po dopisaniu nowej pozycji. Zasady udzielania rabatów zostały opisane w rozdziale Udzielanie rabatów.

Jeżeli dla Operatora tworzącego dokument w Konfiguracji Programu/ Użytkowe/ Operatorzy zaznaczono parametr Płatność do WZ, wówczas pod rabatem pojawi się dodatkowo parametr Płatność, po zaznaczeniu którego możliwe będzie przyjęcie wpłaty gotówki za wydawany towar. Więcej informacji o tej funkcjonalności znajduje się w rozdziale Płatności do Wydań Zewnętrznych.

Razem brutto – łączna wartość brutto WZ (razem z podatkiem VAT). Wartość brutto jest wyliczana automatycznie, zgodnie z wybranym algorytmem (od brutto lub od netto). Użytkownik nie ma możliwości jej zmiany.

Netto – łączna wartość netto WZ (bez podatku VAT) wyliczana automatycznie, bez możliwości zmiany ręcznej.

Po terminie – kwota przeterminowanych płatności w kolorze czerwonym, klikając przycisk  istnieje możliwość wywołania listy przeterminowanych płatności (Preliminarz Płatności podmiotu, zawężony do płatności przeterminowanych wg terminu realizacji).

Zadłużeniekwota aktualnego zadłużenia, klikając przycisk  istnieje możliwość wywołania listy dokumentów nierozliczonych (Preliminarz Płatności podmiotu) – kwota zadłużenia jest pomniejszona o nierozliczone wpłaty kontrahenta.

U samej góry zakładki [Ogólne] formularza dokumentu WZ znajdują się znaczniki BuforFA.

Bufor – informuje o sposobie zapisu dokumentu.

  • jeśli bufor jest zaznaczony dokument zostanie zapisany, ale możliwa będzie zmiana jego zawartości lub całkowite usunięcie dokumentu,
  • jeśli parametr jest odznaczony (puste pole), następuje trwały zapis dokumentu. Możliwa będzie tylko jego korekta lub anulowanie. Standardowo, po dodaniu nowego dokumentu, pole bufor jest zaznaczone. Wszystkie dokumenty WZ (zatwierdzone i w buforze) powodują zmianę wartości i ilości towaru na magazynie.

FA – znacznik odpowiedzialny jest za automatyczne tworzenie Faktury Sprzedaży

  • jeśli parametr jest zaznaczony – zapis Wydania Zewnętrznego powoduje utworzenie Faktury Sprzedaży. Faktura ta jest w buforze, modyfikacji podlegają dane kontrahenta, forma i termin płatności.
  • jeśli parametr jest odznaczony (puste pole) – zapis Wydania Zewnętrznego nie powoduje powstania Faktury Sprzedaży. Użytkownik może przekształcić w późniejszym czasie kilka dokumentów WZ do jednej Faktury Sprzedaży.

Uwaga
Istnieje możliwość wystawiania dokumentów WZ i FA wpisując ilość towaru i jego wartość. Pole dostępne jest do edycji po zaznaczeniu parametru Zmiana wartości na pozycji FA, WZ w  menu System/ Konfiguracja/ Firma/ Handel/ Parametry. Jeśli wpiszemy wartość, wówczas program wyliczy przybliżoną cenę sprzedaży (z dokładnością do zaokrągleń).

Użytkownik powinien zdecydować się na zaznaczenie bądź odznaczenie parametru na początku pracy. W szczególności nie powinien wystawiać dokumentów WZ przy zaznaczonym parametrze, a następnie po odznaczeniu parametru przekształcać ich do jednej Faktury Sprzedaży. Takie działanie może spowodować różnice wartości na dokumentach.




Eksport dokumentów do systemu Comarch EDI

Comarch ERP Optima – eksport/import faktur do/z systemu Comarch EDI

Dla użytkowników programu Comarch ERP Optima, którzy współpracują z siecią sklepów obsługiwaną przez system EDI firmy COMARCH została stworzona dodatkowa funkcja, która pozwala na wymianę danych między systemami zgodnie z przyjętymi standardami elektronicznej wymiany dokumentów. Comarch ERP Optima obsługuje tylko specyfikacje standardową EDI. Wymiana danych dotyczy takich dokumentów jak: Faktury VAT (liczone algorytmem od netto)korekty do Faktur VAT (korekty ilościwartości). Przygotowanie programu Comarch ERP Optima do współpracy z systemem EDI.

Aby eksport przebiegł poprawnie spełnione muszą być następujące warunki:

  1. W System/Konfiguracja/Firma/ Dane firmy/ Pieczątka firmy należy uzupełnić pola:
    ILN/GLN własny – swój numer ILN/GLN
    ILN/GLN centrali – jeśli rozliczenia odbywają się przez centralę należy tam wpisać jej numer, jeśli firma jest niezależna należy ponownie wpisać swój numer ILN/GLN.
  2. Dla każdego z odbiorców obsługiwanych w systemie EDI należy wpisać jego numer ILN/GLN na karcie ewidencyjnej (formularz kontrahenta: zakładka Ogólne).

Uwaga
Format EDI wymaga cen zaokrąglonych do dwóch miejsc. Po wyeksportowaniu cennika lub dokumentów zawierających ceny z czterema miejscami po przecinku, ceny zostaną zaokrąglone do dwóch miejsc.

Eksport faktur/korekt sprzedaży

Eksport faktur/korekt sprzedaży jest możliwy z poziomu listy faktur. Jeśli użytkownik posiada licencję na funkcję odpowiedzialną za eksport do systemu EDI na liście faktur widoczny jest przycisk .

Po zaznaczeniu faktur/korekt, które mają być wyeksportowane należy wcisnąć przycisk .

W wyświetlonym oknie należy wskazać katalog (na dysku lokalnym lub w iBard24), w którym zostaną zapisane pliki z fakturami. Katalog można również wskazać posługując się przyciskiem .

Eksport faktur/korekt w formacie EDI

Faktury zostaną wyeksportowane po wciśnięciu przycisku .

Zasady eksportu faktur/korekt

  1. Każda faktura/korekta zapisywana jest do odrębnego pliku XML
  2. Eksport nie obejmuje korekt VAT
  3. Formą płatności musi być przelew
  4. Numer faktury/korekty nie może przekraczać 16 znaków
  5. Numer rachunku bankowego nie może przekraczać 30 znaków (dla sieci TESCO spacje i znaki specjalne przy eksporcie są pomijane)
  6. Faktury/korekty muszą być liczone algorytmem od netto
  7. Faktury/korekty muszą być wystawione w walucie PLN
  8. Na eksportowanych fakturach/korektach podana ilość nie powinna przekraczać dwóch miejsc po przecinku
  9. Konieczne jest wypełnienie kodu EAN dla sprzedawanych towarów (na karcie ewidencyjnej), a jeśli dany produkt nie posiada kodu paskowego w polu EAN należy wprowadzić 5-cyfrowy kod AAP (nadawany przez supermarket)
  10. Jeśli Rezerwacja Odbiorcy jest przekształcana do Faktury Sprzedaży, to następnie przy eksporcie faktury do systemu EDI w pliku zapisywane są dodatkowo dwie informacje, pobierane z dokumentu RO: Numer zamówienia, Data rezerwacji
  11. Jeśli do Faktury Sprzedaży jest utworzone Wydanie Zewnętrzne, to następnie przy eksporcie faktury do systemu EDI w pliku zapisywane są dodatkowo dwie informacje, pobierane z dokumentu WZ: Numer dostawy, Data dostawy
    Dodatkowo, jeśli na karcie kontrahenta, będącego nabywcą na fakturze sprzedaży, dodany jest atrybut DELIVERYADDRESS (typu lista) o wartości „Tak” to w pliku zostanie zapisany adres miejsca dostawy (adres Odbiorcy z dokumentu WZ)
  12. Jeśli do Faktury sprzedaży utworzona jest Rezerwacja Odbiorcy i na rezerwacji uzupełniona jest wartość atrybutu dokumentu ULTIMATECUSTOMERGLN (GLN odbiorcy zamówienia), to przy eksporcie faktury do systemu EDI wartość ta zapisywana jest w pliku (sekcja OrderedBy)
  13. Przy eksporcie „Kod kontrahenta u kupującego” w pierwszej kolejności zapisywana jest wartość atrybut dokumentu CODEBYBUYER. Jeżeli atrybut nie występuje to zapisywana jest wartość tego atrybutu z karty kontrahenta

Dodatkowo dla sieci MAKRO

Sieć MAKRO wymaga dodatkowej informacji w Fakturze, która będzie zawierała tzw. „kod towaru u kupującego”, „Kod kontrahenta u kupującego”, ”Numer zamówienia lub noty korygującej”, „Data zamówienia lub noty korygującej” aby program zapisywał takie informacje w pliku, należy skorzystać z funkcjonalności atrybutów.

Kod towaru u kupującego

  • w menu Ogólne/Atrybuty stworzyć atrybut towaru o kodzie BUYERITEMCODE, typu tekst, zależny od kontrahenta
  • na odpowiedniej karcie towaru, zakładka Atrybuty dodać atrybut „BUYERITEMCODE
  • ikoną plusa dodać Kontrahenta dla którego ten atrybut ma być używany
    • w kolumnie Wartość wprowadzić kod wymagany przez sieć MAKRO po wprowadzeniu danych zatwierdzić zmiany

Uwaga
Jeżeli atrybut o kodzie BUYERITEMCODE nie zostanie założony w programie lub nie zostanie przypisany kontrahentowi z wypełnioną kolumną wartość, w Fakturze (w pliku XML) jest zapisywana zawsze pusta wartość pola „kod wg. kupującego”

Kod kontrahenta ukupującego

Aby w pliku XML zawarta była informacja o kodzie, pod jakim firma dostawcy jest zarejestrowana u kupującego, należy wykorzystać funkcję atrybutów kontrahenta:

  • w menu Ogólne/Atrybuty utworzyć atrybut kontrahenta o kodzie CODEBYBUYER
  • na karcie kontrahenta (kupującego) dodać atrybut
  • jako wartość atrybutu wpisać kod firmy u kupującego

Numer zamówienia lub noty korygującej

  • w menu Ogólne/Atrybuty utworzyć atrybut dokumentu o kodzie BUYERORDERNUMBER
  • podczas wystawiania dokumentu dodać atrybut
    • jako wartość atrybutu wpisać numer wymagany przez sieć MAKRO

Uwaga
Jeżeli atrybut o kodzie BUYERORDERNUMBER nie zostanie założony w programie lub nie zostanie przypisany do dokumentu z wypełnioną kolumną wartość, w Fakturze (w pliku XML) jest zapisywany numer zamówienia skojarzonego dokumentu RO.

Data zamówienia lub noty korygującej

  • w menu Ogólne/Atrybuty utworzyć atrybut dokumentu o kodzie BUYERORDERDATE typu Data
  • podczas wystawiania dokumentu dodać atrybut
    • jako wartość atrybutu podać datę wymaganą przez sieć MAKRO

Uwaga
Jeżeli atrybut o kodzie BUYERORDERDATE nie zostanie założony w programie lub nie zostanie przypisany do dokumentu z wypełnioną kolumną wartość, w Fakturze (w pliku XML) jest zapisywana data wystawienia skojarzonego dokumentu RO

Dodatkowo dla korekt sieci TESCO

Korekty do sieci TESCO rozpoznawane są po odpowiednim ILN/GLN dla kontrahenta wskazanego na korygowanej fakturze. W przypadku korekt tworzony jest atrybut dokumentu CORRECTIONREASON o wartości

  • korekta wartości
  • korekta ilości

Dodatkowo dla korekty ilościowej tworzone są atrybuty dokumentu RETURNSNOTICENUMBER – wartość atrybutu wymagana (Numer zawiadomienia o zwrotach) oraz RETURNSNOTICEDATE (Data zawiadomienia o zwrotach). Dane te zapisywane są w pliku sekcja Returns.

Dla korekty można również podać wartości atrybutu CORRECTIONREASON = 3 (korekty wynikające z zapisów w Warunkach Handlowych np. bonusy, promocje, upusty, rabaty cenowe) Dla takiego dokumentu przenoszony jest jego opis (zakładka Płatności) do pliku sekcja Remarks.

Eksport zamówień

Eksport zamówień jest możliwy z poziomu listy zamówień. Jeśli użytkownik posiada licencję na funkcję odpowiedzialną za eksport do systemu EDI na liście zamówień widoczny jest przycisk .

Po zaznaczeniu zamówień, które mają być wyeksportowane należy wcisnąć przycisk .

W wyświetlonym oknie należy wskazać katalog (na dysku lokalnym lub w iBard24), w którym zostaną zapisane pliki z zamówieniami. Katalog można również wskazać posługując się przyciskiem .

Eksport zamówień w formacie EDI

Zamówienia zostaną wyeksportowane po wciśnięciu przycisku .

Zasady eksportu zamówień

    1. każde zamówienie zapisywane jest do odrębnego pliku XML
    2. nazwą pliku jest numer dokumentu z listy zamówień
    3. numer zamówienia nie może przekraczać 16 znaków
    4. numer rachunku bankowego nie może przekraczać 30 znaków (dla sieci TESCO spacje i znaki specjalne przy eksporcie są pomijane)
    5. zamówienia muszą być liczone algorytmem od netto
    6. zamówienia muszą być wystawione w walucie PLN
    7. na eksportowanych zamówieniach podana ilość nie powinna przekraczać trzech miejsc po przecinku
    8. konieczne jest wypełnienie kodu EAN dla towarów znajdujących się na zamówieniu (na karcie ewidencyjnej), a jeśli dany produkt nie posiada kodu paskowego w polu EAN należy wprowadzić 5-cyfrowy kod AAP (nadawany przez supermarket)
    9. Kod towaru u kupującego (jeżeli sieć handlowa tego wymaga)
      w menu Ogólne/Atrybuty stworzyć atrybut towaru o kodzie BUYERITEMCODE, typu tekst, zależny od kontrahenta
      na odpowiedniej karcie towaru, zakładka Atrybuty dodać atrybut „BUYERITEMCODE
      ikoną plusa dodać Kontrahenta dla którego ten atrybut ma być używany
      w kolumnie Wartość wprowadzić kod towaru u kupującego. Po wprowadzeniu danych zatwierdzić zmiany
    10. Kod kontrahenta u kupującego (jeżeli sieć handlowa tego wymaga)

Aby w pliku XML zawarta była informacja o kodzie, pod jakim firma sprzedawcy jest zarejestrowana u kupującego, należy wykorzystać funkcję atrybutów kontrahenta:

  • w menu Ogólne/Atrybuty utworzyć atrybut kontrahenta o kodzie CODEBYBUYER
  • na karcie kontrahenta (sprzedającego) dodać atrybut
  • jako wartość atrybutu wpisać kod firmy u kupującego

Eksport Awizo wysyłki do LEROY MERLIN

W programie istnieje możliwość utworzenia i wyeksportowania Awizo wysyłki. Dokument tworzony jest do zamówień tranzytowych – zamówienia dostarczane do Centrum Logistycznego w Strykowie (ze Strykowa towar przewożony jest do sklepów docelowych w ramach transportu wewnętrznego LEROY MERLIN). W zamówieniach tranzytowych pojawia się pole z informacją o „Ostatecznym Odbiorcy Towaru”, czyli sklepie docelowym (UltimateCustomer).

Dokument Awizo tworzony jest z poziomu listy rezerwacji odbiorcy i może być wystawiony do pojedynczej lub kilku rezerwacji. W celu utworzenia Awizo należy zaznaczyć rezerwacje i wybrać przycisk lub  z menu kontekstowego Utwórz/Edytuj Awizo.

Zasady tworzenia Awizo do rezerwacji

  1. Dokument generowany jest do rezerwacji zrealizowanej (zrealizowanej częściowo) zatwierdzonym dokumentem WZ. Rezerwacja może być również zamknięta, pod warunkiem, że był do niej wygenerowany dokument WZ
  2. Rezerwacje muszą być wystawione na tych samych kontrahentów
  3. Do rezerwacji może być wystawiony tylko jeden dokument Awizo
  4. Wskazane rezerwacje, do których generowane jest Awizo, jeśli mają uzupełniony kod dostawcy (atrybut dokumentu CODEBYBUYER) to musi być identyczny (wszystkie zaznaczone rezerwacje muszą mięć wtedy uzupełniony kod dostawcy).

Rezerwacje, do których wystawiony jest dokument Awizo, na liście w kolumnie Status mają znacznik AW. Wybranie przycisku  (lub z menu kontekstowego Utwórz/Edytuj Awizo) na rezerwacji ze znacznikiem AW powoduje edycję/ podgląd skojarzonego Awizo. Usuwanie dokumentu Awizo dostępne jest na liście rezerwacji z menu kontekstowego „Usuń awizo” (jeśli jest w buforze). Zatwierdzony dokument można przywrócić do bufora również z  menu kontekstowego za pomocą opcji „Przywróć awizo do bufora”.

Formularz dokumentu Awizo

Dokument Awizo składa się z trzech części: Nagłówka, Pozycji towarowych, Opakowań

Formularz awizo

1.Nagłówek:

 – Zapisz zmiany – zapisanie formularza.

 -Zamknij –zamyka okno dokumentu.

 –Eksport awizo w formacje Comarch EDI – przycisk aktywny na zatwierdzonym Awizo lub po odznaczeniu parametru Bufor (naciśnięcie przycisku spowoduje zatwierdzenie Awizo).

 –Drukuj etykiety – przycisk aktywny na zatwierdzonym Awizo lub po odznaczeniu parametru Bufor (naciśnięcie przycisku spowoduje zatwierdzenie Awizo).

Nr Awiza – numer awiza jest wymagany i musi być unikalny. Pole uzupełniane automatycznie na podstawie daty dostawy DDMMRRRR. Jeżeli w danym dniu wystawione jest więcej niż jedno awizo dla danego kontrahenta (nabywcy) to zostanie dodany przyrostek 01, 02, 03 itd.

Data awiza – domyślnie podstawiana data bieżąca

Nabywca – kontrahent przeniesiony z rezerwacji (zwykle LEROY MERLIN)

Odbiorca – kontrahent przeniesiony z rezerwacji (zwykle Centrum Logistyczne Stryków)

Typ transportu lista rozwijalna z możliwością wyboru typu transportu (zwykle drogowy)

Warunki dostawy – lista rozwijalna z możliwością wyboru (zwykle DDP – Dostarczone, cło opłacone)

2. Pozycje towarowe (lewa dolna lista).

Lista domyślnie pogrupowana jest po kolumnie Nr odbiorcy i Nr zamówienia (dla danego odbiorcy). Składa się z następujących kolumn:

Nr odbiorcy – ostateczny odbiorca (wartość atrybutu dokumentu ULTIMATECUSTOMERGLN) przenoszony z rezerwacji. Istnieje możliwość ręcznego uzupełnienia (po wcześniejszym usunięciu grupowania).

Nr zamówienia – numer przenoszony z rezerwacji. Istnieje możliwość ręcznego uzupełnienia (po wcześniejszym usunięciu grupowania).

Kod – kod towaru przenoszony z rezerwacji.

Ilość całkowita (domyślnie ukryta) – jest to całkowita ilość do zapakowania (przeniesiona z rezerwacji ilość zrealizowana).

Spakuj – w polu tym użytkownik podaje ilość do zapakowania (po wygenerowaniu Awiza podpowiada się Ilość całkowita). Po spakowaniu, ilość w tej kolumnie pomniejszona jest o ilość już zapakowaną. Po całkowitym spakowaniu towaru ilość w tej kolumnie wynosi 0.

Ilość zapakowana – ilość, która została już zapakowana.

EAN (domyślnie ukryta) – kod EAN towaru przeniesiony z rezerwacji.

JM (domyślnie ukryta) – jednostka miary towaru przeniesiona z rezerwacji.

Nazwa (domyślnie ukryta) – nazwa towaru przeniesiona z rezerwacji.

Nr rezerwacji (domyślnie ukryta) – numer rezerwacji, z której został przeniesiony towar.

3. Opakowania (prawa dolna lista)

Na potrzeby Awizo możemy rozróżnić trzy rodzaje opakowań: nadrzędne, podrzędne, zwykłe

Opakowanie nadrzędne – Opakowanie, które zawiera opakowania podrzędne. Do opakowania nadrzędnego nie można przypisać (zapakować) bezpośrednio towarów.

Opakowanie podrzędne – Opakowanie, które jest skojarzone z opakowaniem nadrzędnym. Do opakowania podrzędnego przypisane są (zapakowane) towary.

Opakowanie zwykłe – Opakowanie, które nie jest skojarzone z opakowaniem nadrzędnym. Do opakowania zwykłego są przypisane (zapakowane) towary.

Opakowaniem nadrzędnym może być np. paleta zawierająca tylko paczki z towarami (opakowania podrzędne). Opakowaniem zwykłym może być np. paleta tylko z samymi towarami.

 – Dodaj – służy do dodania opakowania. Po wybraniu przycisku pojawia się okno ze standardowymi przyciskami do zapisywania i zamykania okna.

Formularz opakowania

Numer opakowania – kolejny numer opakowania, pole uzupełnia się automatycznie.

Numer opakowania nadrzędnego – lista rozwijalna z możliwością wyboru numeru opakowania nadrzędnego (proponowane numery opakowań nadrzędnych). Pole pozostaje puste, jeśli dane opakowanie jest opakowaniem nadrzędnym lub zwykłym. Opakowanie możemy przypisać do opakowania nadrzędnego również z listy opakowań. W tym celu należy przytrzymać opakowanie (lewym przyciskiem myszy) przeciągnąć i upuścić na opakowaniu nadrzędnym.

Opis – pole na wpisanie dodatkowej informacji

Typ – lista rozwijalna z typami opakowań

Numer seryjny SSCC – seryjny numer jednostki wysyłkowej, domyślnie uzupełniony kolejnym, wolnym kodem SSCC. Istniej możliwość wygenerowania nowego numeru za pomocą przycisku . Numer seryjny SSCC wymaga konfiguracji po stronie programu (szczegółowe informacje w punkcie Konfiguracja kodów SSCC)

Ostateczny odbiorca – lista rozwijalna, uzupełniona na podstawie kolumny Nr Odbiorcy znajdującej się na liście z pozycjami towarowymi. Opakowanie nadrzędne nie musi mieć wskazanego ostatecznego odbiorcy. Na opakowaniach zwykłych i podrzędnych ostateczny odbiorca powinien zostać uzupełniony. Jeśli opakowanie nadrzędne ma wskazanego ostatecznego odbiorcę, to wszystkie opakowania podrzędnego wchodzące w skład tego opakowania nadrzędnego, również muszą mieć wskazanego tego samego ostatecznego odbiorcę. Jeśli na opakowaniu zostanie wskazane opakowanie nadrzędne, to ostateczny odbiorca z opakowania nadrzędnego, zostanie automatycznie przepisany na to opakowanie.

Numer zamówienia – lista rozwijalna, uzupełniona na podstawie kolumny Nr Zamówienia znajdującej się na liście z pozycjami towarowymi. Jeżeli pole z ostatecznym odbiorcą zostanie wcześniej uzupełnione to lista z zamówieniami będzie zawężona tylko dla tego odbiorcy. Na opakowaniu nadrzędnym nie wskazujemy numeru zamówienia. Na opakowaniach zwykłych i podrzędnych numer zamówienia powinien zostać uzupełniony.

Waga w kg – całkowita masa opakowania wyrażona w kilogramach. Na opakowaniu nadrzędnym wylicza się automatycznie( jest sumą z wszystkich jego podrzędnych opakowań), można również ją zmienić podając wartość z klawiatury.. Można podać inną masę. Masa powinna być uzupełniona dla wszystkich rodzajów opakowań.

Objętość w m3 – całkowita objętość opakowania wyrażona w metrach sześciennych. Na opakowaniu nadrzędnym wylicza się automatycznie( jest sumą z wszystkich jego podrzędnych opakowań), można również ją zmienić podając wartość z klawiatury. Objętość powinna być uzupełniona dla wszystkich rodzajów opakowań.

 – Edycja pozycji – służy do edycji opakowania lub ilości zapakowanego towaru.

 – Usuń – służy do usuwania opakowań lub zapakowanych towarów. Jeśli zostanie usunięte opakowanie to automatycznie usuną się wszystkie zapakowane do niego towary. Jeśli zostanie usunięte opakowanie nadrzędne to również zostaną automatycznie usunięte wszystkie skojarzone opakowania podrzędne wraz z ich towarami.

 – Zapakuj towary – służy do pakowania towarów. W celu przypisania towaru do paczki należy po lewej stronie wybrać towar (lub kilka towarów), w kolumnie Spakuj podać pakowaną ilość, po prawej stronie wskazać paczkę, a następnie nacisnąć przycisk. Towary można dodać do paczki również przez ich „przeciągnięcie”. W tym celu należy przytrzymać zaznaczone towary (lewym przyciskiem myszy) przesunąć i upuścić na opakowaniu.

Pakowane towary muszą mieć ten sam numer zamówienia i ostatecznego odbiorcę, co wskazywana paczka.

Jeśli wskazywana paczka nie ma uzupełnionego numeru zamówienia lub ostatecznego odbiorcy to dane te zostaną przeniesione z pakowanego towaru.

Do opakowań nadrzędnych nie można pakować towarów.

Gdy towar zostanie przypisany do opakowania to jego zapakowaną ilość można zwiększać lub zmniejszać przez edycję kolumny Ilość towaru. Zmiany zostaną automatycznie uwzględnione w kolumnie Spakuj oraz Ilość zapakowana.

Nie można zatwierdzić dokumentu Awizo z pustymi opakowaniami.

 –Rozpakuj towary – służy do rozpakowania towarów. W celu rozpakowania całego opakowania (podrzędnego lub zwykłego) należy je wskazać, a następnie nacisnąć przycisk. Wszystkie towary przypisane do tego opakowania zostaną rozpakowane.   Jeżeli ma zostać rozpakowany całkowicie pojedynczy towar, to należy go wskazać, a następnie nacisnąć przycisk lub w kolumnie Ilość towaru wpisać 0 (należy wtedy odświeżyć listę przez klawisz F5 lub kliknąć myszką w dowolne pole).

Kolumny dostępne na liście opakowań

Nazwa – nazwa opakowania/ nazwa towaru.

Nr opakowania – numer opakowania.

Ilość towaru – ilość zapakowanego towaru.

Opis – opis opakowania.

Numer zamówienia – numer zamówienia pobierany z opakowania.

Ostateczny odbiorca – ostateczny odbiorca pobierany z opakowania.

Kod SSCC (domyślnie ukryta)kod pobierany z opakowania.

Objętość w m3 (domyślnie ukryta) – objętość pobrana z opakowania.

Waga w kg (domyślnie ukryta) – masa pobrana z opakowania.

Eksport Awizo

Przy eksporcie Awizo wymagany jest również Kod produktu u kupującego. W tym celu należy:

  • w menu Ogólne/Atrybuty stworzyć atrybut towaru o kodzie BUYERITEMCODE, typu tekst, zależny od kontrahenta
  • w menu Handel/ Cennik na karcie każdego towaru, który będzie pakowany na dokumencie Awizo dodać atrybut „BUYERITEMCODE” (zakładka Atrybuty)
  • ikoną plusa dodać Kontrahenta, dla którego ten atrybut ma być używany (Nabywca z dokumentu Awizo)
  • w kolumnie Wartość wprowadzić kod wymagany przez sieć LEROY MERLIN, po wprowadzeniu danych zatwierdzić zmiany

Jeśli w importowanych zamówieniach z sieci LEROY MERLIN uzupełniony jest Kod produktu u kupującego, to jego wartość zostanie dodana automatycznie na kartotekę towarową (szczegółowe informacje w rozdziale Import zamówień, punkt import pozycji)

W celu eksportu Awizo do pliku XML w formacie EDI należy na zatwierdzonym dokumencie lub przy odznaczonym parametrze Bufor (dokument po wybraniu opcji eksportu zostanie automatycznie zatwierdzony) nacisnąć przycisk . W wyświetlonym oknie należy wskazać katalog (na dysku lokalnym lub w iBard24), w którym zostanie zapisany plik Awizo. Katalog można również wskazać posługując się przyciskiem .

Eksport awizo w formacie EDI

Awizo zostanie wyeksportowane po wciśnięciu przycisku .

Wydruk Awizo

Wydruk formularza Awizo dostępny jest z górnego menu programu.

Przycisk wydruku  aktywny jest na zatwierdzonym Awizo lub przy odznaczonym parametrze Bufor (naciśnięcie przycisku spowoduje zatwierdzenie Awizo).

Po rozwinięciu  dostępne są następujące wydruki:

Etykiety – drukuje się komplet etykiet, po jednej na każdą paczkę + list przewozowy, w układzie poziomym po dwie etykiety na stronie.

Etykiety (jedna na stronie) – drukuje się komplet etykiet, po jednej na każdą paczkę + list przewozowy, w układzie pionowym po jednej etykiecie na stronie.

Etykiety zbiorcze – drukują się tylko etykiety na opakowania nadrzędne + list przewozowy, w układzie poziomym po dwie etykiety na stronie.

Etykiety zbiorcze (jedna na stronie) – drukują się tylko etykiety na opakowania nadrzędne + list przewozowy, w układzie pionowym po jednej etykiecie na stronie.

Jeśli opakowanie nadrzędne zawiera opakowania podrzędne skojarzone z różnymi numerami zamówień to na etykiecie opakowania nadrzędnego w polu Numer wz-ki: drukowany jest napis ZGRUPOWANA

Na etykietach w polu Ostateczny odbiorca towaru drukowana jest nazwa z karty kontrahenta (kontrahent rozpoznawany jest po numerze ILN wskazanym na opakowaniu w polu Ostateczny odbiorca.) w następujący sposób: drukowane jest pierwszych 12 znaków, 13 znak jest pomijany, 14 znak i kolejne drukowane są już od nowej linii. Przy wpisywaniu nazwy na karcie kontrahenta należy mieć na uwadze powyższy mechanizm.

Konfiguracja kodów SSCC

W celu nadania/ generowania na opakowaniu przez program seryjnego numeru jednostki wysyłkowej (kodu SSCC) należy uzupełnić parametry w konfiguracji programu System/ Konfiguracja/ Firma/ Magazyn/ Kody SSCC.

Cyfra uzupełniająca – może przyjmować wartości od 0 do 9. Stosowana jest tylko i wyłącznie po to, aby zwiększyć pojemność numeru SSCC.

Prefiks GS1 – kod kraju, pole 3 cyfrowe. Prefiks polskiej organizacji krajowej to 590.

Numer identyfikacyjny firmy – numer jednostki kodującej. Pole z możliwością wpisania od 4 do 7 cyfr.

Numer seryjny od – indywidualny numer jednostki logistycznej. Pole z możliwością wpisania od 1 do 9 cyfr. W Polsce składa się od 6 do 9 cyfr.

Liczba znaków prefiksu, numeru identyfikacyjnego firmy i numeru seryjnego nie może przekroczyć 16 znaków.

Import zamówień

Zamówienia od odbiorcy mogą być w systemie importowane jako dokumenty Rezerwacji Odbiorcy. Funkcja importu jest dostępna z poziomu listy rezerwacji. Po wciśnięciu przycisku  należy wskazać plik z zamówieniem.

Import nagłówka:

  1. Numer zamówienia z pliku jest przepisywany w pole Nr zamówienia na dokumencie rezerwacji.
  2. Kontrahent jest rozpoznawany na podstawie numeru ILN/GLN z karty ewidencyjnej kontrahenta.
  3. Data wystawienia i data rezerwacji są importowane z pliku z zamówieniem.
  4. Dokument jest zawsze liczony algorytmem od netto.
  5. Jeżeli w pliku uzupełniony jest kod promocji dla nagłówka (pole PromotionReference w sekcji Order‑Header) to zostanie przeniesiony w pole Opis (zakładka Dodatkowe) na dokumencie rezerwacji
  6. Kod kontrahenta u kupującego (CODEBYBUYER) przenoszony jest z pliku jako atrybut dokumentu.

Import pozycji:

1.Towary są rozpoznawane wg kodów EAN z karty towaru, uzupełnionych na zakładce Ogólne lub Jednostki i kody. Dodatkowo przenoszona jest jednostka miary powiązana z tym kodem EAN.

2. Jeśli w bazie nie ma towaru o kodzie EAN występującym na zamówieniu – program założy brakującą kartotekę w poniższy sposób: 

  • kod towaru – kod EAN pobrany z pliku
  • kod EAN – kod EAN pobrany z pliku
  • nazwa – nazwa towaru pobrana z pliku
  • jednostka miary – jednostka pobrana z pliku. Jeśli jednostka w pliku nie występuje lub nie jest wyszczególniona w specyfikacji Comarch EDI, to przyjmowana jest jednostka „szt”
  • stawka VAT sprzedaży/zakupu – 23%
  • Jeśli program nie będzie w stanie założyć brakującej kartoteki towarowej, to nie zostanie zaimportowany cały dokument.

3. Jeśli na zamówieniu są podane ceny towaru – zostaną one przepisane na dokument Rezerwacji Odbiorcy  w systemie Comarch ERP Optima.

4. Jeśli na zamówieniu nie ma podanych cen lub są ceny zerowe – program na dokumencie RO zaproponuje ceny sprzedaży przypisane kontrahentowi (z uwzględnieniem rabatów).

5. Jeżeli w pliku uzupełniony jest kod promocji dla pozycji (pole PromotionReference w sekcji Line-Item) to zostanie przeniesiony w pole Opis dla danej pozycji dokumentu rezerwacji odbiorcy (zakładka Ogólne na formularzu pozycji dokumentu).

6. Jeśli w pliku uzupełniony jest opis towaru dla pozycji (pole Remarks) to zostanie przeniesiony w pole Opis dla danej pozycji dokumentu rezerwacji odbiorcy (zakładka Ogólne na formularzu pozycji dokumentu).

7. Jeśli w pliku uzupełniony jest Kod produktu u kupującego (pole BuyerItemCode w sekcji Line-Item) to zostanie on przeniesiony na kartotekę towarową (Handel/ Cennik) jako wartość atrybutu BUYERITEMCODE zależnego od kontrahenta. Jeśli dany atrybut znajduje się już na towarze, to jego wartość nie zostanie nadpisana.

W przypadku importu zamówień tranzytowych z LEROY MERLIN przenoszona jest również informacja o „Ostatecznym Odbiorcy Towaru” (wartość pola ILN w sekcji UltimateCustomer). Informacja ta zapisywana jest na rezerwacji odbiorcy jako wartość atrybutu dokumentu ULTIMATECUSTOMERGLN (atrybut dokumentu typu tekst).

Import faktur zakupu

Faktury sprzedaży mogą być w systemie importowane jako faktury zakupu. Funkcja importu jest dostępna z poziomu listy faktur zakupu. Po wciśnięciu przycisku  należy wskazać plik z fakturą sprzedaży. Dokument po imporcie zapisywany jest do bufora.

Import nagłówka:

  1. Numer faktury z pliku przepisywany jest w pole Numer obcy na dokumencie faktury zakupu.
  2. Kontrahent jest rozpoznawany na podstawie numeru ILN/GLN z karty ewidencyjnej kontrahenta.
  3. Data wystawienia i data zakupu są importowane z pliku.
  4. Forma płatności pobierana jest z karty kontrahenta.
  5. Termin płatności importowany jest z pliku.
  6. Dokument jest zawsze liczony algorytmem od netto.
  7. Numer zamówienia (wartość pola BuyerOrderNumber) przenoszony jest na zakładkę Płatności do pola Opis/Atrybuty.

Import pozycji:

  1. Towary są rozpoznawane wg kodów EAN z karty towaru, uzupełnionych na zakładce Ogólne lub Jednostki i kody. Dodatkowo przenoszona jest jednostka miary powiązana z tym kodem EAN.
  2. Jeśli w bazie nie ma towaru o kodzie EAN występującym na fakturze – program założy brakującą kartotekę w poniższy sposób.
  • kod towaru – kod EAN pobrany z pliku
  • kod EAN – kod EAN pobrany z pliku
  • nazwa – nazwa towaru pobrana z pliku
  • jednostka miary – jednostka pobrana z pliku. Jeśli jednostka w pliku nie występuje lub nie jest wyszczególniona w specyfikacji Comarch EDI, to przyjmowana jest jednostka „szt”
  • stawka VAT sprzedaży/zakupu – stawka pobrana z pliku
  • PKWiU – wartość pobierana z pliku
  • Jeśli program nie będzie w stanie założyć brakującej kartoteki towarowej, to nie zostanie zaimportowany cały dokument.

3. Wartość pozycji przenoszona jest z pliku XML.


4. Informacja zawarta w tagu BuyerItemCode zapisywana jest w polu opis na elemencie pozycji.

Import korekt do faktur zakupu

Korekty do faktur sprzedaży mogą być w systemie importowane jako korekty do faktur zakupu. W pliku zapisana jest informacja do jakiego dokumentu źródłowego jest wystawiona korekta (numer obcy dla faktury zakupu). Funkcja importu jest dostępna z poziomu listy faktur zakupu. Po wciśnięciu przycisku  należy wskazać plik z korektą do faktury sprzedaży. Dokument po imporcie zapisywany jest do bufora.

Import nagłówka:

  1. Numer korekty faktury z pliku przepisywany jest w pole Numer obcy na dokumencie korekty faktury zakupu.
  2. Kontrahent jest rozpoznawany na podstawie numeru ILN/GLN z karty ewidencyjnej kontrahenta.
  3. Data wystawienia i data zakupu są importowane z pliku.
  4. Forma płatności pobierana jest z karty kontrahenta.
  5. Termin płatności pobierany jest z pliku.
  6. Dokument jest zawsze liczony algorytmem od netto.
  7. Numer zamówienia (wartość pola BuyerOrderNumber) przenoszony jest na zakładkę Płatności do pola Opis/Atrybuty.

Import pozycji:

  1. W importowanym pliku towary mają zapamiętany numer pozycji z korygowanego dokumentu. Numer ten wykorzystywany jest do rozpoznawania towarów podczas importu korekty. W związku z tym na dokumentach, do których będą importowane korekty, nie należy usuwać lub dodawać pozycji towarowych.

Uwaga
Korekty muszą być importowane w kolejności, w jakiej zostały wystawione.

Eksport cennika w formacie Comarch EDI

Funkcja eksportu cennika w formacie EDI jest dostępna z poziomu okna wywołanego przy standardowym eksporcie cennika (Ogólne/ Cennik), pod przyciskiem , z zakładki Comarch EDI. Funkcja służy zapisaniu cennika dla wybranego kontrahenta w pliku xml.

Uwaga
Wybranie konkretnego kontrahenta jest konieczne do wykonania eksportu.

Eksport cennika w formacie EDI

Podczas eksportu należy określić:

  • podmiot, któremu wysyłamy cennik.
  • zakres towarów, które mają być ujęte w pliku cennika (wybrana grupa/ wszystkie, aktywny/ nieaktywny)
  • grupę cenową, która będzie zapisana w cenniku (na liście dostępne są wszystkie ceny sprzedaży netto)

Uwaga
W przypadku, gdy w oknie zostanie wybrany konkretny kontrahent do pliku wysyłane są ceny uwzględniające wszystkie przydzielone rabaty:

Jeśli kontrahent ma rabat typu stała cena – zostaje ona wysłana do pliku, niezależnie od wybranej w oknie grupy cenowej.

Jeśli kontrahent ma przypisany rabat procentowy (standardowy lub na wybrane pozycje) – w pliku zostaną zapisane ceny ze wskazanej grupy cenowej, pomniejszone o przydzielony upust.

Cennik jest zapisywany w pliku XML we wskazanej lokalizacji.




Analizy dla modułów księgowych

Rejestry VAT

Analiza jest dostępna tylko z poziomu zakładek Rejestr VAT, Do deklaracji VAT-7 i Do deklaracji VAT-UE

Zestawienie kosztów/ przychodów wg kategorii

Wykres przedstawia strukturę kosztów pod względem kategorii przypisanej do: 

  • nagłówka faktury – wartość doliczana jest do kategorii widocznej w nagłówku zapisu. Kategorie elementów są pomijane.
  • Elementu faktury – wartość poszczególnych pozycji dopisywana jest do przypisanych im kategorii/kategorii2. Jeśli element nie ma przypisanej kategorii – jego wartość doliczana jest do pozycji NIEOKREŚLONA.

Istnieje możliwość analizy kosztów w oparciu o kategorie ogólne lub szczegółowe.

Zestawienie kosztów uwzględnia zapisy z rejestru za wybrany okres.

Przejmij filtr z aplikacji – raport generowany jest dla pozycji wyfiltrowanych na liście zapisów w chwili otwarcia analizy.

Parametry do ustalenia (po odznaczeniu parametru przejmującego filtr z listy):

Zestawienie wg nagłówków/ elementów – użytkownik decyduje, czy zestawienie ma być liczone wg kategorii przypisanych do nagłówków czy elementów zapisu.

Kategorie elementu – użytkownik decyduje, czy zestawienie ma być liczone dla kategorii czy kategorii2.

Kategorie ogólne/ wszystkie – użytkownik określa, czy analiza ma być wykonywana w oparciu o kategorie ogólne czy szczegółowe. W przypadku kategorii ogólnych – wszystkie pozycje z przypisanymi kategoriami szczegółowymi są wliczane w odpowiednią kategorię ogólną.
np. kategoria ogólna to Koszty, a przypisane do niej kategorie szczegółowe to Biuro, Telefon, Materiały Biurowe. W raporcie liczonym dla kategorii szczegółowych pojawią się trzy pozycje: Biuro, Telefon, Materiały biurowe, gdzie zsumowane będą zapisy z poszczególnymi kategoriami. W raporcie liczonym dla kategorii ogólnej wszystkie zapisy z kategorią Biuro, Telefon, Materiały biurowe trafią do jednej pozycji Koszt.

Okres – proponowany okres jest pobierany z listy. Można go jednak zmienić (np. posługując się kalendarzem dostępnym pod prawym przyciskiem myszy).

Rejestry VAT wg stawek

Analiza prezentuje zapisy w rejestrze VAT w układzie wg stawek VAT.

Filtr przejmowany z listy – wymusza przejęcie filtra zgodnie z ustawieniami na liście.

Parametry możliwe do ustalenia:

Od… Do… – zakres dat, z których są pobierane zapisy do analizy.

Rejestr VAT wg klasyfikacji

Analiza prezentuje zapisy w rejestrze VAT w układzie wg klasyfikacji związanej z rozliczeniem podatku VAT.

W zależności od tego, czy jest to rejestr zakupów czy sprzedaży, klasyfikacja jest robione ze względu na:

  • w rejestrze zakupów – wg rodzaju zakupu (towary, inne, środki trwałe) i odliczenia VAT,
  • w rejestrze sprzedaży – wg odbiorcy (krajowy/eksportowy i finalny/firma) oraz wg statusu sprzedaży (fiskalna, fakturowana, detaliczna).

Parametry:

Filtr przejmowany z listy – wymusza przejęcie filtra zgodnie z ustawieniami na liście.

Od… Do…– zakres dat, z których są pobierane zapisy do analizy. Dostępne wyłącznie, jeśli filtr nie jest przejmowany z listy.

Ewidencja samochodów

Koszty używania samochodu

Analiza prezentuje koszty używania samochodów prywatnych do celów służbowych w rozbiciu na poszczególne samochody. Możliwa jest analiza wykonana wg faktycznie poniesionych wydatków bądź wg przejazdów (tzn. kosztów wynikających z pomnożenia ilości przejechanych kilometrów razy stawkę za kilometr) bądź wg rozliczeń (tzn. kosztów podlegających zaksięgowaniu).

Zestawienie wg – możliwość wyboru porównania kosztów wg faktycznie poniesionych wydatków, wg przejechanych kilometrów bądź wg rozliczeń .

Okres – okres za jaki ma być wykonana analiza.

Rok i miesiąc (Od, Do) – zakres miesięcy za jaki wykonywana jest analiza rozliczeń. Kontrolki widoczne wyłącznie wtedy, gdy wybrana jest analiza wg rozliczeń.

Ewidencja dodatkowa

Ewidencja dodatkowa wg kategorii

Ewidencja dodatkowa umożliwia rejestrację dokumentów kosztowych, które nie są zapisywane w żadnej innej ewidencji w programie (np. zakupy, niepotwierdzone fakturą).

Wykres przedstawia strukturę kosztów dodatkowych pod względem kategorii przypisanej do:

  • nagłówka dokumentu – wartość doliczana jest do kategorii widocznej w nagłówku zapisu. Kategorie elementów są pomijane.
  • Kwot dodatkowych dokumentu – wartość poszczególnych pozycji dopisywana jest do przypisanych im kategorii. Jeśli element nie ma przypisanej kategorii/kategorii2 – jego wartość doliczana jest do pozycji NIEOKREŚLONA.

Przejmij filtr z aplikacji – raport generowany jest dla pozycji wyfiltrowanych na liście zapisów w chwili otwarcia analizy.

Parametry do ustalenia (po odznaczeniu parametru przejmującego filtr z listy):

Zestawienie wg nagłówków/ kwot dodatkowych – użytkownik decyduje, czy zestawienie ma być liczone wg kategorii przypisanych do nagłówków czy kwot dodatkowych zapisu.

Kategorie elementu – użytkownik decyduje, czy zestawienie ma być liczone dla kategorii czy kategorii2 z kwot dodatkowych.

Kategorie ogólne/ wszystkie – użytkownik określa, czy analiza ma być wykonywana w oparciu o kategorie ogólne czy szczegółowe. W przypadku kategorii ogólnych – wszystkie pozycje z przypisanymi kategoriami szczegółowymi są wliczane w odpowiednią kategorię ogólną.

Okres – proponowany okres jest pobierany z listy. Można go jednak zmienić (np. posługując się kalendarzem dostępnym pod prawym przyciskiem myszy).

Ewidencja środków trwałych

Struktura majątku firmy

Wykres służy do analizy wartości majątku trwałego firmy w układzie grup środków trwałych lub ich kategorii. Możliwa jest analiza zarówno według wartości brutto środków trwałych jak i wartości netto (pomniejszonej o dokonane umorzenia). raport nie uwzględnia środków zlikwidowanych i zbytych.

Parametry:

Klasyfikacja wg – umożliwia wybór, czy analiza będzie wykonana w układzie grup środków trwałych czy kategorii.

Wartości – umożliwia wybór, czy analizujemy wartości netto czy brutto środków trwałych.

Rodzaj – określa, czy analizujemy środki trwałe, czy wartości niematerialne i prawne.

Wartość środka trwałego

Wykres jest dostępny z poziomu listy środków trwałych.

Wykres obrazuje zmiany wartości środka trwałego w czasie jego eksploatacji. Prezentowane są zarówno zmiany brutto tej wartości (uwzględniające wartość zakupu, przeszacowania oraz modernizacje) jak i wartości netto (uwzględniającej dodatkowo umorzenie środka).

Jedynym parametrem na wykresie jest możliwość wyboru środka trwałego.

Lista dokumentów środków trwałych: zakładka Wszystkie

Struktura kosztów amortyzacji

Wykres umożliwia analizę struktury kosztów amortyzacji według grup środków trwałych bądź według kategorii dokumentów amortyzacji.

Parametry:

Klasyfikacja wg – umożliwia wybór, czy analiza będzie wykonana w układzie grup środków trwałych czy kategorii.

Rok, Miesiąc – określa, za jaki miesiąc dokonujemy analizy.

Rodzaj – określa, czy analizujemy środki trwałe, czy wartości niematerialne i prawne.

Księga Podatkowa: Zapisy KPiR

Zapisy księgowe wg kategorii

Raport jest dostępny z poziomu Księgi Podatkowej (Księgowość/ Zapisy KPiR).

Wykres prezentuje zestawienie przychodów lub kosztów według kategorii zapisów księgowych. Istnieje możliwość analizowania przychodów lub kosztów w oparciu o kategorie ogólne lub szczegółowe.

Wykres jest kreowany automatycznie zgodnie z ustawionymi parametrami w oknie Księga podatkowa, jednak istnieje możliwość wyboru zapisów: z księgi, bufora lub wszystkich za wybrany okres bezpośrednio na wykresie.

Przejmij filtr z aplikacji – raport generowany jest dla pozycji wyfiltrowanych na liście zapisów w chwili otwarcia analizy.

Po odznaczeniu parametru możliwe są do ustalenia inne parametry:

Raport przychodów/ kosztów – użytkownik określa, czy zestawienie ma prezentować przychody czy koszty.

Zapisy księga/ bufor/ wszystkie – raport może obejmować tylko zapisy zatwierdzone do księgi, tylko zapisy w buforze (na brudno) lub wszystkie zapisy.

Kategorie ogólne/ szczegółowe – użytkownik określa, czy analiza ma być wykonywana w oparciu o kategorie ogólne czy szczegółowe. W przypadku kategorii ogólnych – wszystkie pozycje z przypisanymi kategoriami szczegółowymi są wliczane w odpowiednią kategorię ogólną.

Okres – proponowany okres jest pobierany z listy. Można go jednak zmienić (np. posługując się kalendarzem dostępnym pod prawym przyciskiem myszy).

Zapisy księgowe wg kolumn

Raport jest dostępny z poziomu Księgi Podatkowej (Księgowość/ Zapisy KPiR).

Wykres prezentuje obroty w poszczególnych kolumnach księgi podatkowej za wybrany okres.

Przejmij filtr z aplikacji – raport generowany jest dla pozycji wyfiltrowanych na liście zapisów w chwili otwarcia analizy.

O odznaczeniu inne parametry możliwe do ustalenia to:

Zapisy księga/ bufor/ wszystkie – raport może obejmować tylko zapisy zatwierdzone do księgi, tylko zapisy w buforze (na brudno) lub wszystkie zapisy.

Okres – proponowany okres jest pobierany z listy. Można go jednak zmienić (np. posługując się kalendarzem dostępnym pod prawym przyciskiem myszy).

Bilans aktualny

Raport jest dostępny z poziomu Księgi Podatkowej (Księgowość/ Zapisy KPiR).

Wykres prezentuje zestawienie przychodów lub kosztów za dany okres czasu zgodnie z poszczególnymi kolumnami książki przychodów i rozchodów z możliwością podziału na konkretnego wspólnika. Na podstawie przychodów i kosztów jest wykazywany dochód/strata z uwzględnienie spisów z natury i przekroczenia limitu na koszty reprezentacji i reklamy.

Wykres jest kreowany automatycznie zgodnie z ustawionymi parametrami w oknie Księga podatkowa, jednak istnieje możliwość wyboru zapisów: z księgi, bufora lub wszystkich za wybrany okres bezpośrednio na wykresie.

Dostępne parametry:

Wspólnik – użytkownik może wybrać jednego ze wspólników .

Zapisy księga/ bufor/ wszystkie – raport może obejmować tylko zapisy zatwierdzone do księgi, tylko zapisy w buforze (na brudno) lub wszystkie zapisy.

Data od: – możliwość wybory daty, od której zapisy mają być brane pod uwagę.

Data do: – możliwość wybrania daty ograniczającej zapisy.

Księga Handlowa: Plan kont

Obroty na kontach

Analiza jest dostępna z poziomu Planu kont oraz Obrotów i sald.

Analiza obrotów na kontach kosztowych lub przychodowych z podziałem na poszczególne konta.

Wykres prezentuje obroty na kontach wg zadanych parametrów:

Konta typu przychody lub typu koszty/ koszty – obroty muszą dotyczyć określonego kont typu.

Za wyłączeniem kont – przy wyborze typu kont można wyłączyć daną grupę kont.

Funkcja może być wykorzystana szczególnie w przypadkach, gdy ewidencja kosztów jest prowadzona w dwóch układach: rodzajowym (konta zespołu 4) i kalkulacyjnym (konta zespołu 5). Wybór kont typu Koszty z wyłączeniem zespołu 4 (5) pozwoli uniknąć dwukrotnego prezentowania na wykresie tych samych kosztów.

Obroty winien/ ma – obroty muszą dotyczyć określonego kont typu po stronie winien lub ma.

Okres – obroty na kontach wyliczane są dla wskazanego okresu czasu.

Zapisy zatwierdzone/ bufor/ wszystkie – istnieje możliwość uwzględnienia w wyliczanych wartościach tylko zapisów zatwierdzonych, tylko zapisów w buforze lub wszystkich.

Waluta – użytkownik ma możliwość wyboru dowolnej waluty zdefiniowanej w programie. W przypadku wyboru konkretnej waluty program uwzględni w analizie tylko zapisy z kont prowadzonych w tej walucie. Również wartość zostanie wykazana w walucie obcej.

Jeśli użytkownik wybierze opcje wszystkie – wtedy program uwzględni wszystkie zapisy, niezależnie od waluty, w jakiej zostały wprowadzone. Wartość będzie wykazana w walucie systemowej PLN, zgodnie z kursami wprowadzonymi na poszczególnych zapisach księgowych.

Menu z wykresami podrzędnymi jest wywoływane po wciśnięciu prawego przycisku myszy na wykresie nadrzędnym.

Obroty i salda na koncie

Wykres prezentuje historię obrotów i sald konta w roku obrachunkowym w rozbiciu na poszczególne miesiące.

Użytkownik ma do wyboru następujące parametry:

Numer konta – wybór konta, którego ma dotyczyć analiza – możliwość wyboru z planu kont. Konto jest przekazywane z procedury nadrzędnej (formularza konta lub z wykresu nadrzędnego).

Uwzględniać bufor – wskazuje, czy mają być uwzględniane zapisy wszystkie, czy tylko zatwierdzone (na czysto).

Salda narastająco – wskazuje sposób obliczania sald – narastająco oznacza, że salda w poszczególnych miesiącach będą obliczane narastająco z uwzględnieniem bilansu otwarcia. Wyłączenie parametru oznacza, że salda w poszczególnych miesiącach będą liczone wyłącznie z uwzględnieniem obrotów z danego miesiąca.

Waluta – użytkownik ma możliwość wyboru waluty, w jakiej ma być wyliczona analiza. W przypadku kont walutowych istnieje możliwość wybrania waluty, w jakiej konto jest prowadzone – wartość zostanie wykazana w walucie obcej. Jeśli użytkownik wybierze opcje wszystkie – wtedy wartość zostanie wykazana w walucie systemowej PLN, zgodnie z kursami wprowadzonymi na poszczególnych zapisach księgowych.

Program nie filtruje listy walut, jakie mają być dostępne dla konkretnego konta. W przypadku, gdy użytkownik wybierze walutę inną niż waluta konta – nie zostaną wyświetlone żadne wyniki.

Obroty na koncie wg kategorii

Analiza służy do prezentacji obrotów na wybranym koncie z podziałem na kategorie (zgodnie z kategoriami zapisów księgowych).

Parametry:

Numer konta – wybór konta, którego ma dotyczyć analiza. Istnieje możliwość wyboru z planu kont.

Obroty – wybór strony, według której analizujemy obroty (Dt, Ct).

Zapisy – do wyboru zapisy księgowe, które będą uwzględniane w analizie, według stanu ich zatwierdzenia: na czysto (zatwierdzone), w buforze lub wszystkie.

Od, Do – okres, którego dotyczy analiza (zakres dat analizowanych księgowań). Proponowane są daty od początku okresu obrachunkowego, do daty bieżącej.

Waluta – użytkownik ma możliwość wyboru waluty, w jakiej ma być wyliczona analiza. W przypadku kont walutowych istnieje możliwość wybrania waluty, w jakiej konto jest prowadzone – wartość zostanie wykazana w walucie obcej. Jeśli użytkownik wybierze opcje wszystkie – wtedy wartość zostanie wykazana w walucie systemowej PLN, zgodnie z kursami wprowadzonymi na poszczególnych zapisach księgowych.

Program nie filtruje listy walut, jakie mają być dostępne dla konkretnego konta. W przypadku, gdy użytkownik wybierze walutę inną niż waluta konta – nie zostaną wyświetlone żadne wyniki.

Persaldo na koncie wg kategorii

Analiza służy do prezentacji sald na wybranym koncie z podziałem na kategorie (zgodnie z kategoriami zapisów księgowych).

Bilans otwarcia uwzględniany jest w saldzie wyłącznie wg tej kategorii, jaka została określona na dokumencie b.o.

Wartości dodatnie reprezentują saldo winien, wartości ujemne reprezentują saldo ma

Parametry:

Numer konta – wybór konta, którego ma dotyczyć analiza – możliwość wyboru z planu kont.

Saldo na dzień – określamy datę, na którą chcemy obliczyć saldo.

Zapisy – do wyboru zapisy księgowe, które będą uwzględniane w analizie, według stanu ich zatwierdzenia: na czysto (zatwierdzone), w buforze lub wszystkie.

Waluta – użytkownik ma możliwość wyboru waluty, w jakiej ma być wyliczona analiza. W przypadku kont walutowych istnieje możliwość wybrania waluty, w jakiej konto jest prowadzone – wartość zostanie wykazana w walucie obcej. Jeśli użytkownik wybierze opcje wszystkie – wtedy wartość zostanie wykazana w walucie systemowej PLN, zgodnie z kursami wprowadzonymi na poszczególnych zapisach księgowych.

Program nie filtruje listy walut, jakie mają być dostępne dla konkretnego konta. W przypadku, gdy użytkownik wybierze walutę inną niż waluta konta – nie zostaną wyświetlone żadne wyniki.

Obroty na kontach wg kategorii

Wykres przedstawia obroty na kontach typu koszty lub przychody wg kategorii. Użytkownik ma możliwość analizy struktury obrotów ze względu na kategorie dekretów księgowych.

Parametry, które należy określić dla raportu to:

Konta typu przychody/ koszty – typ konta.

Za wyłączeniem kont – przy wyborze typu kont można wyłączyć daną grupę kont.

Funkcja może być wykorzystana szczególnie w przypadkach, gdy ewidencja kosztów jest prowadzona w dwóch układach: rodzajowym (konta zespołu 4) i kalkulacyjnym (konta zespołu 5). Wybór kont typu Koszty z wyłączeniem zespołu 4 (5) pozwoli uniknąć dwukrotnego prezentowania na wykresie tych samych kosztów.

Obroty winien/ ma – obroty muszą dotyczyć określonego kont typu po stronie winien lub ma.

Okres – obroty na kontach wyliczane są dla wskazanego okresu czasu.

Zapisy zatwierdzone/ bufor/ wszystkie – istnieje możliwość uwzględnienia w wyliczanych wartościach tylko zapisów zatwierdzonych, tylko zapisów w buforze lub wszystkich.

Waluta – użytkownik ma możliwość wyboru dowolnej waluty zdefiniowanej w programie. W przypadku wyboru konkretnej waluty program uwzględni w analizie tylko zapisy z kont prowadzonych w tej walucie. Również wartość zostanie wykazana w walucie obcej.

Jeśli użytkownik wybierze opcje wszystkie – wtedy program uwzględni wszystkie zapisy, niezależnie od waluty, w jakiej zostały wprowadzone. Wartość będzie wykazana w walucie systemowej PLN, zgodnie z kursami wprowadzonymi na poszczególnych zapisach księgowych.

Obroty i salda na koncie

Analiza służy do prezentacji obrotów na wybranym koncie z podziałem na kategorie (zgodnie z kategoriami zapisów księgowych).

Wykres został opisany jako wykres podrzędny dla analizy obrotów na kontach wywoływanej z poziomu planu kont.

Obroty na koncie wg kategorii

Wykres kołowy przedstawia obroty na danym koncie wg kategorii. Operator może analizować strukturę obrotów na koncie ze względu na kategorie dekretów księgowych. Wykres może być istotny w przypadku nie rozbudowanej analityki kont.

Wykres został opisany jako wykres podrzędny dla analizy obrotów na kontach wywoływanej z poziomu planu kont.

Persaldo na koncie wg kategorii

Analiza służy do prezentacji sald na wybranym koncie z podziałem na kategorie (zgodnie z kategoriami zapisów księgowych).

Wykres został opisany jako wykres podrzędny dla analizy obrotów na kontach wywoływanej z poziomu planu kont.

Konto księgowe – formularz

Obroty i salda na koncie

Analiza służy do prezentacji obrotów na wybranym koncie z podziałem na kategorie (zgodnie z kategoriami zapisów księgowych).

Wykres został opisany jako wykres podrzędny dla analizy obrotów na kontach wywoływanej z poziomu planu kont.

Obroty na koncie wg kategorii

Wykres kołowy przedstawia obroty na danym koncie wg kategorii. Operator może analizować strukturę obrotów na koncie ze względu na kategorie dekretów księgowych. Wykres może być istotny w przypadku nie rozbudowanej analityki kont.

Wykres został opisany jako wykres podrzędny dla analizy obrotów na kontach wywoływanej z poziomu planu kont.

Persaldo na koncie wg kategorii

Analiza służy do prezentacji sald na wybranym koncie z podziałem na kategorie (zgodnie z kategoriami zapisów księgowych).

Wykres został opisany jako wykres podrzędny dla analizy obrotów na kontach wywoływanej z poziomu planu kont.

Obroty i salda

Obroty na kontach

Analiza dotyczy obrotów na kontach kosztowych lub przychodowych z podziałem na poszczególne konta.

Wykres został opisany w rozdziale dotyczącym analizy dostępnej z poziomu planu kont.

Obroty i salda na koncie

Wykres prezentuje historię obrotów i sald konta w roku obrachunkowym w rozbiciu na poszczególne miesiące.

Wykres został opisany jako wykres podrzędny dla raportu Obroty na kontach dostępnego z poziomu planu kont.

Obroty na koncie wg kategorii

Analiza służy do prezentacji obrotów na wybranym koncie z podziałem na kategorie (zgodnie z kategoriami zapisów księgowych).

Wykres został opisany jako wykres podrzędny dla raportu Obroty na kontach dostępnego z poziomu planu kont.

Persaldo na koncie wg kategorii

Analiza służy do prezentacji sald na wybranym koncie z podziałem na kategorie (zgodnie z kategoriami zapisów księgowych).

Wykres został opisany jako wykres podrzędny dla raportu Obroty na kontach dostępnego z poziomu planu kont.

Obroty na kontach wg kategorii

Analiza podobna do raportu Obroty na kontach, z tym, że kryterium podziału nie są poszczególne konta, ale kategorie zapisów księgowych.

Wykres został opisany w rozdziale dotyczącym analizy dostępnej z poziomu planu kont.

Obroty i salda na koncie

Wykres prezentuje historię obrotów i sald konta w roku obrachunkowym w rozbiciu na poszczególne miesiące.

Wykres został opisany jako wykres podrzędny dla analizy obrotów na kontach wywoływanej z poziomu planu kont.

Obroty na koncie wg kategorii

Analiza służy do prezentacji obrotów na wybranym koncie z podziałem na kategorie (zgodnie z kategoriami zapisów księgowych).

Wykres został opisany jako wykres podrzędny dla analizy obrotów na kontach wywoływanej z poziomu planu kont.

Dzienniki – Zapisy księgowe

Obroty w dzienniku

Wykres dostępny jest z poziomu Zapisów księgowych zakładka [Dzienniki].

Obroty po stronie Wn i po stronie Ma są prezentowane w układzie miesięcznym. Wykres jest kreowany zgodnie z parametrami ustawionymi w oknie Zapisy księgowe.

W zależności od ustawień na liście zapisów jest liczony dla wszystkich dzienników lub tylko wybranego.

Bezpośrednio na wykresie operator ma możliwość wyboru jedynie rodzaju zapisów: zatwierdzonych, z bufora lub wszystkich.

Obroty w dziennikach wg kategorii

W Księgowości/ Dzienniki dostępny jest raport Obroty w dziennikach wg kategorii. Dostępny jest z menu wydruków zdefiniowanych dla Listy zapisów księgowych (Księgowość/ Dzienniki). Raport pozwala uzyskać analizę wg kategorii ogólnych oraz szczegółowych.

Raport wyliczany jest na podstawie zapisów widocznych na liście. W związku z tym w chwili wyliczania raportu uwzględniane są ustawienia zdefiniowane w oknie z listą zapisów:

  • zapisy: bufor/ zatwierdzone/ wszystkie,
  • dziennik: wszystkie lub wybrane,
  • za okres: dzień/ miesiąc/ rok.

Z poziomu wykresu można zdefiniować czy raport ma być wyliczany na podstawie kategorii ogólnych czy szczegółowych. Jeśli na zapisie nie została zdefiniowana kategoria – wartość będzie dopisana do pozycji Nieokreślona.

Uwaga
Raport wyliczany jest na podstawie kategorii określonych dla elementów zapisu księgowego. Kategoria wpisana do nagłówka nie jest uwzględniana.

Zapisy na kontach

Raport zapisów księgowych na danym koncie podawanym przy wywołaniu analizy lub na wszystkich kontach. Istnieje możliwość podania zakresu dat za jaki ma zostać sporządzony raport oraz zadecydowania czy interesują nas zapisy z  bufora, zatwierdzone, czy wszystkie.

Zapisy od konta do konta

Raport zapisów księgowych od konta do konta. Mamy możliwość podania zakresu kont oraz zadecydowania czy interesują nas zapisy z bufora, zatwierdzone, czy wszystkie. Jeśli wywołanie analizy następuje z zakładki konto i jest wypełnione pole maska to ustawienie to jest również brane pod uwagę przy wywołaniu analizy. W takim wypadku można również zastosować parametr „Bez kont uwzględnionych w masce”.

Rozrachunki

Struktura wiekowa rozrachunków na kontach

Analiza ta pozwala na uzyskanie sumy przeterminowanych należności lub zobowiązań w poszczególnych przedziałach oraz zapisów, które składają się na sumy w poszczególnych przedziałach.

Parametry możliwe do ustalenia to:

Wykonanie analizy: stan aktualny / na wybrany dzień – możliwość wyboru czy analiza ma zostać przeprowadzona na dzień generowania raportu lub na dzień wybrany przez użytkownika.

W drugim przypadku program wyliczając kwoty dla poszczególnych przedziałów uwzględnia rozliczenia historycznie czyli stan na podany dzień. Oznacza to, że jeśli data rozliczenia dekretu jest późniejsza niż data wybrana przez użytkownika – dekret będzie uwzględniony w raporcie jako nierozliczony.

Raport dla: Należności/ Zobowiązań – w przypadku zaznaczenia „Należności” pobierane są dane ze strony Winien, natomiast wybranie opcji „Zobowiązania” powoduje pobieranie danych ze strony Ma. Dekret z ujemną kwotą po stronie Wn w strukturze wiekowej rozrachunków zostanie ujęty jako zobowiązanie, natomiast dekret z ujemną kwotą po stronie Ma jako należność.

Dla kont: od … do … – użytkownik ma możliwość podania zakresu kont.

Waluta – domyślnie jest wybrana waluta „-wszystkie-„ i wyświetlane są kwoty w walucie systemowej (PLN). Jeśli użytkownik wybierze konkretną walutę, wtedy wyświetlane będą kwoty w walucie obcej.

Uwzględniać zapisy w buforze – zaznaczenie tego parametru powoduje, że są uwzględniane dekrety zarówno zatwierdzone jak i w buforze. Odznaczenie tego parametru skutkuje pobieraniem do analizy tylko dekretów zatwierdzonych.

Obliczenia według: Terminu płatności/ Daty księgowania – dla wybranej pierwszej opcji dekrety są grupowane do poszczególnych przedziałów na podstawie terminu płatności, natomiast jeśli została wybrana druga opcja – według daty księgowania.

Przedziały – domyślnie podpowiadają się następujące przedziały:

  • Przedział 1 – do 30 dni (1-30 dni),
  • Przedział 2 – do 60 dni (31-60 dni),
  • Przedział 3 – do 90 dni (61-90 dni),
  • Przedział 4 – do 180 dni (91-180 dni),
  • Przedział 5 – do 360 dni (181-360 dni).

Użytkownik ma możliwość zdefiniowania własnych przedziałów.

Zakładka [Dane serii wykresu] zawiera wyniki wykonywanej analizy w formie tabeli z wynikami. Po podwójnym kliknięciu na wybrany wiersz, wyświetlane są dekrety wchodzące do wybranego przedziału. Wyświetlenie dekretów następuje także po jednokrotnym kliknięciu na wybranej części wykresu. Do listy zapisów tworzących wybrany przedział użytkownik może także przejść za pomocą ikony  Wprzód albo kombinacji klawiszy <CTRL>+<RIGHT> lub ikony  Na koniec albo kombinacji klawiszy <CTRL>+<END>.

Na zakładce [Dane serii wykresu] użytkownik ma możliwość ustalenia podobnych parametrów jak na zakładce [Wykres].

Wykonanie analizy: stan aktualny / na wybrany dzień – analogicznie jak na zakładce [Wykres].

Analiza na dzień – analiza jest wykonywana historycznie, na zadany przez użytkownika dzień.

Raport dla: Należności / Zobowiązań / Wszystkich – analogicznie jak na zakładce [Wykres]. Dodatkowo użytkownik może wybrać opcję Wszystkich, co powoduje wyświetlenie zapisów zarówno ze strony Wn jak i Ma wybranego zakresu kont. W takiej sytuacji należności będą prezentowane ze znakiem plus, a zobowiązania ze znakiem minus.

Dla kont: od … do … – analogicznie jak na zakładce [Wykres].

Waluta – analogicznie jak na zakładce [Wykres].

Uwzględniać zapisy w buforze – analogicznie jak na zakładce [Wykres] .

Obliczenia według: Terminu płatności / Daty księgowania – analogicznie jak na zakładce [Wykres].

Terminowość: Wszystkie / w terminie / Po terminie – wybranie jednej z tych opcji powoduje wyświetlenie zapisów o wybranym statusie płatności.

Przedziały –.domyślnie podpowiadają się przedziały analogiczne jak na zakładce [Wykres]. Użytkownik może wybrać przedział, dla którego zostaną wyświetlone zapisy. Dostępne są następujące możliwości:

  • Przedział 1 – do 30 dni (1-30 dni),
  • Przedział 2 – do 60 dni (31-60 dni),
  • Przedział 3 – do 90 dni (61-90 dni),
  • Przedział 4 – do 180 dni (91-180 dni),
  • Przedział 5 – do 360 dni (181-360 dni),
  • Więcej – powyżej 360 dni.

Uwaga
Zaznaczenie opcji WszystkiePo terminie pozwala użytkownikowi zdefiniować własne przedziały. Tylko dla wybranej opcji Po terminie użytkownik ma możliwość wyboru przedziału, dla którego zostaną wyświetlone zapisy.

Wydruki dla struktury wiekowej rozrachunków księgowych

Z zakładki [Wykres] dostępny jest wydruk Wykres [Struktura wiekowa rozrachunków księgowych].

Z zakładki [Dane serii wykresu] dla analizy „Struktura wiekowa rozrachunków księgowych” dostępny jest Wydruk struktury wiekowej zawierający tabelę z kwotami zapisów w poszczególnych przedziałach, a także informacje o wybranych parametrach.

Z zakładki [Dane serii wykresu], dla analizy „Zapisy struktury wiekowej rozrachunków księgowych”, dostępne są następujące wydruki:

  • Zapisy struktury wiekowej wg kont,
  • Suma zapisów struktury wiekowej wg kont,
  • Zapisy struktury wiekowej wg podmiotów,
  • Suma zapisów struktury wiekowej wg podmiotów,
  • Zapisy struktury wiekowej. 



Instrukcja użytkownika: Edycja wykresów


Spis treści

Ogólna idea wykresów

    • Przewijanie list

Ogólna idea wykresów

Idea wykresów polega na stworzeniu jednolitego, spójnego mechanizmu pozwalającego m.in. na wygodne definiowanie wykresów (inaczej: analiz) prezentujących graficznie i/albo tabelarycznie wybrane dane z bazy, podłączanie wykresów w przewidzianych (przez programistę) punktach programu i wykonywanie. Jest to więc mechanizm analogiczny jak w przypadku wydruków. Z jedną zasadniczą różnicą. Mianowicie wydruki są z samej swej natury pasywne – wykresy natomiast posiadają bardzo ważną cechę aktywności.

Aktywność wykresu polega na możliwości jego interakcji z Użytkownikiem, w tym także na możliwości wykonania wykresu podrzędnego po kliknięciu przez Użytkownika w wybrany punkt. Interakcja następuje po wykonaniu przez Użytkownika odpowiedniej akcji na bieżącym wykresie i może mieć postać:

  • Eksploracji wykresu

Eksploracja polega na wybraniu jednego z punktów bieżącego wykresu i zagłębieniu się w niego to znaczy wykonaniu wykresu podrzędnego dla danych pobranych z tego punktu.

Można np. kliknąć na ‘kawałku tortu’ obrazującym łączne obroty na wybranym rejestrze kasowym/bankowym i dostać podwykres obrazujący rozbicie wartości tego ‘kawałka’ na obroty poszczególnych raportów. Mamy tu do czynienia z tzw. akcją drill-down. Następnie można wybrać jeden z raportów i, klikając w punkt jemu odpowiadający, wyświetlić listę zapisów składających się na obroty tego raportu (ta z kolei akcja, polegająca na wyświetleniu listy a nie podwykresu jest nazywana drill-through).

Oczywiście mamy możliwość powrotu z eksploracji do poprzedniego wykresu (tzw. nadwykresu; jest to tzw. akcja drill-up) aż do wykresu, od którego zaczęliśmy. Całość przypomina więc surfowanie po stronach WWW – nieprzypadkowo zatem, jak się przekonamy później, okno wynikowe z wykresami posiada wiele analogii do przeglądarki internetowej.

  • Przeładowania (odświeżenia) danych na wykresie

Po zmianie przez Użytkownika parametrów wpływających na dane na wykresie jest możliwe przeładowanie tych danych, a więc powtórne wykonanie wykresu. Odświeżenie wykresu może również być wykonane (na żądanie) bez zmiany jakichkolwiek wartości parametrów (np. ze względu na możliwość zmian dokonanych w bazie w związku z normalną pracą tej albo innych stacji roboczych).

  • Zmiany parametrów graficznych wykresu

Wśród możliwych do zmiany parametrów mogą się także znajdować parametry graficzne nie wpływające na same dane wykresu ale określające jego postać graficzną (np. powiększenie, typ wykresu, wymiarowość: 3D/2D,...). Te parametry również można zmieniać na bieżąco z poziomu okna z wykresem.

  • Wydrukowania wykresu na drukarce graficznej

Wydruk wykresu jest realizowany poprzez mechanizm wydruku bieżącego widoku oraz standardowym mechanizmem wydruków. Będzie o tym mowa w rozdziale poświęconym wydrukom wykresów.

  • Zmiany ustawień graficznych wykresu (np. typu wykresu, jego tytułu, zmiany palety kolorów i inne).
  • Resetuj ustawienia wykresu – przywraca domyślne ustawienia graficzne.
  • Eksport wykresu - zapis wykresu w formie graficznej w jednym ze standardowych formatów graficznych.
  • Eksport – zapis danych w formie tekstowej w jednym ze standardowych formatów tekstowych.

Integracja modułu wykresów z resztą systemu polega na udostępnieniu przez moduł wykresów mechanizmu podobnego jak w przypadku wydruków: w dowolnym oknie aplikacji programista może udostępnić obsługę analiz.

Z punktu widzenia Użytkownika wykresy są zwykle dostępne w tych samych punktach programu (tzw. punkty wywołania wykresów, w skrócie: wywołania), co wydruki. Do każdego punktu wywołania można podłączyć dowolną ilość wykresów (tzw. wykresów startowych), z których jeden jest domyślny (domyślność analiz można zmieniać przez przełączanie specjalnej flagi określonej na poziomie podłączenia, a w przypadku nie ustawienia tej flagi na żadnym z połączeń wykresów startowych domyślnym wykresem jest pierwszy w kolejności lp – kolejność tą można zmieniać wykorzystując mechanizm bąbelkowania).

Wykresy mogą być zagnieżdżane tzn. każdy wykres może mieć dowolną ilość podłączonych do niego (pod)wykresów (dzieci). Z drugiej strony ten sam wykres może być równocześnie podłączony do dowolnej ilości (nad)wykresów (ojcowie). Zagnieżdżanie wykresów może zawierać zapętlenia, tzn. wykres a może mieć podwykres B, który z kolei posiada podwykres a (co więcej, wykres może być podłączony nawet do samego siebie).

Edycja (dodawanie, modyfikacja, testowanie, usuwanie) wykresów, ich podłączanie (także warunkowe) do punktów wywołania oraz do siebie nawzajem, ustalanie domyślności i kolejności a także różne inne operacje są dostępne z poziomu specjalnego drzewa hierarchii wykresów.

Wykresy, podobnie jak wydruki, są podzielone na dwie grupy:

  • wykresy standardowe (dostarczane przez Comarch)
  • wykresy użytkownika (definiowane).

Edycja wykresów standardowych przez Użytkownika jest bardzo ograniczona – sprowadza się do zmiany dostępności wykresu (globalny / operatora lub stanowiska), zmiany ustawień opcji wysyłania wyniku oraz przełączania domyślności wykresów.

Wyniki wykonania wykresów (ich graficzna postać i/albo dane tabelaryczne składające się na serie danych wykresu) są umieszczane na specjalnym oknie wynikowym analiz. Okno to stanowi dla Użytkownika właściwe środowisko pracy z analizami. To tu Użytkownik widzi wyniki analizy, może zmieniać parametry i przeliczać wykres, tu także może nawigować po grafie wykresów (eksplorować wykresy czyli przechodzić do podwykresów i wracać z powrotem) oraz wykonywać inne, pomocnicze operacje (np. drukowanie wyników, ich zapis do pliku w wybranym formacie czy wysyłanie wyników analizy do innych programów).

Uszczegółowienie koncepcji

Hierarchiczna struktura wykresów (nawigacja po grafie wykresów)

Przyciski wykresów na toolbarze, punkty wywołania wykresów

Jak powiedziano na początku, w programie istnieją specjalne punkty (tzw. punkty wywołania wykresów, w skrócie: wywołania), do których można podłączać analizy. Od strony Użytkownika punkty te są zazwyczaj tożsame z punktami podłączania wydruków: tam gdzie na toolbarze pojawiają się przyciski wydruków, zwykle pojawiają się także kontrolki do obsługi wykresów. Są to dwa przyciski: przycisk z ikoną wykresu, którego naciśnięcie powoduje wykonanie domyślnego wykresu startowego oraz przycisk z ikoną strzałki w dół powodujący rozwinięcie popup-menu z wyborem wykresu startowego, który należy wykonać. Wykonanie akcji na jednej z kontrolek wykresu powoduje załadowanie danych i otwarcie okna z wynikami (wykresem w postaci graficznej i/albo tabelarycznej).

Okno z wynikami posiada własne przyciski wydruków; pozwala to na definiowanie wydruków analiz. Ponieważ jest jedno wspólne okno wynikowe, na którym pojawiają się wszystkie wykresy – definicje wydruków dla wszystkich wykresów w systemie są wspólne; może tak być bo zawsze będziemy robić wydruk na podstawie kolejki o ustalonej strukturze, w której zgromadzone są dane wykresu.

Wykresy startowe, domyślnybieżący wykres startowy

Do każdego wywołania można podłączyć dowolną ilość wykresów – są to tzw. wykresy startowe danego wywołania. Wykresy te są odpowiednio posortowane (wg lp) a jeden z nich jest domyślnym wykresem startowym danego wywołania. Domyślność wykresu startowego oznacza dla Użytkownika najprostszą możliwość wykonania wykresu – poprzez jeden klik lewym przyciskiem myszy w główny przycisk analiz. Każdy inny wykres startowy w tym punkcie może być wykonany tylko poprzez jego wybór z menu kontekstowego.

Określanie domyślnego wykresu startowego danego punktu wywołania przebiega wg następującego algorytmu:

      1. Sprawdzamy czy do wywołania (np. kontekstu) jest podłączony wykres użytkownika z zaznaczoną flagą Domyślny. Jeśli tak – wykres ten jest domyślnym wykresem startowym – kończymy poszukiwanie.
        Jeśli nie:
      2. Sprawdzamy czy do kolejnych gałęzi nadrzędnych wywołania (np. procedury, potem roota) jest podłączony wykres użytkownika z zaznaczoną flagą Domyślny. Jeśli tak – wykres ten jest domyślnym wykresem startowym – kończymy poszukiwanie.
        Jeśli nie:
      3. Sprawdzamy czy do wywołania (np. kontekstu) jest podłączony wykres standardowy z zaznaczoną flagą Domyślny. Jeśli tak – wykres ten jest domyślnym wykresem startowym – kończymy poszukiwanie.
        Jeśli nie:
      4. Sprawdzamy czy do kolejnych gałęzi nadrzędnych wywołania (np. procedury, potem roota) jest podłączony wykres standardowy z zaznaczoną flagą Domyślny. Jeśli tak – wykres ten jest domyślnym wykresem startowym – kończymy poszukiwanie.
        Jeśli nie:
      5. Pobieramy pierwszy w kolejności lp wykres startowy użytkownika podłączony do wywołania a w przypadku jego braku do kolejnych gałęzi nadrzędnych wywołania. Jeśli taki wykres znajdziemy – wykres ten jest domyślnym wykresem startowym – kończymy poszukiwanie.
        Jeśli nie:
      6. Pobieramy pierwszy w kolejności lp wykres startowy standardowy podłączony do wywołania a w przypadku jego braku do kolejnych gałęzi nadrzędnych wywołania. Jeśli taki wykres znajdziemy – wykres ten jest domyślnym wykresem startowym – kończymy poszukiwanie.

Obsługa przycisków wykresu jest analogiczna jak w przypadku wydruków; mamy tu trzy akcje:

  • Wykonaj domyślny wykres startowy (przycisk główny wykresów lub klawisz F12),
  • Wybierz wykres startowy z menu kontekstowego i wykonaj go (dodatkowy przycisk wykresów z ikoną strzałki lub klawisz Alt-F12) oraz
  • Edycja węzła wykresów¬ (Ctrl + lewy klawisz myszy na przycisku głównym lub klawisz Ctrl-F12).

Po wykonaniu domyślnego lub wybranego wykresu startowego jest otwierane okno wynikowe analiz. Obiekt wykresu po aktywacji (otwarcie okna z wykresem) widzi tylko węzeł narysowanego wykresu a więc mimo, że do danego wywołania możemy mieć podłączoną dowolną ilość wykresów startowych – tylko jeden z nich jest ‘bieżącym wykresem startowym’.

Wykresy startowe mogą być filtrowane przez zastosowanie dynamicznych warunków, które decydują czy w danej sytuacji (przy bieżących ustawieniach przez aplikację zmiennych występujących w warunku podłączenia wykresu) dany wykres startowy ma być widoczny w danym kontekście czy też nie.

Zagnieżdżanie wykresów (podwykresy)

Każdy wykres (w szczególności także wykresy startowe dla danego wywołania) może mieć dowolną ilość wykresów podrzędnych (podwykresów) podłączonych do niego w uporządkowany sposób; jeden z tych podwykresów jest traktowany jako domyślny (decyduje ustawienie flagi Domyślny podłączenia a w przypadku jej nie ustawienia dla żadnego podwykresu - kolejność podwykresów wg lp; kolejność tą można zmieniać na drzewie hierarchii wykresów używając mechanizmu bąbelkowania).

Z drugiej strony każdy wykres może być podłączony do dowolnej ilości wykresów nadrzędnych w stosunku do niego.

Nie ma tu ograniczenia aby wykresy ‘nie zapętlały’ się tzn. aby dla żadnego łańcucha wykresów nie zachodziła sytuacja, że jakiś wykres występuje w tym łańcuchu więcej niż jeden raz. Takie podejście, poza prostotą implementacji ma tą dodatkową zaletę, że pozwala wykonać ten sam wykres jako swój podwykres, ale z innymi parametrami.

Nie przewidujemy na razie implementacji warunkowego zagnieżdżania wykresów.

Graf wykresów – nawigacja w czasie wykonywania

Ponieważ każdy wykres może posiadać dowolną liczbę wykresów podrzędnych - mamy do czynienia z ukierunkowanym grafem i podczas wykonywania wykresów zachodzi konieczność umożliwienia nawigacji poprzez ten graf.

Przede wszystkim w każdym węźle-wykresie (poza ‘liśćmi’ nie zawierającymi już podwykresów) musimy umożliwić tzw. drill-down czyli eksplorację do węzłów (wykresów) podrzędnych – jest to realizowane jako akcja wykonywana przy kliknięciu w punkt wykresu. Jeśli klikamy prawym klawiszem – pojawia się menu kontekstowe zawierające pozycje odpowiadające wykresom podrzędnym. Natomiast lewy klik na punkcie wykresu powoduje wykonanie domyślnego podwykresu.

Ponieważ zbiór wykresów podłączonych do wywołania stanowi graf, po którym możemy się poruszać – istnieje potrzeba zapamiętywania przebytych ścieżek i ponownego poruszania się po nich (w ramach jednej ‘sesji’ z danym wywołaniem). Ciąg wykonań wykresów danego punktu wywołania, począwszy od bieżącego wykresu startowego nazywamy historią wykonań wykresów. Zapis wykonania wykresu do historii następuje przy wczytywaniu bieżącego wykresu startowego, a następnie przy wykonywaniu akcji Eksploruj. W odpowiednich zmiennych zapamiętywane są dane pozwalające odtworzyć wyświetlony uprzednio wykres w niezmienionej postaci (z dokładnością do zmian wynikających z odświeżenia wyników); dane te to oczywiście zapytanie i wartości parametrów ostatnio użyte w tych zapytaniach oraz ostatnie wartości parametrów graficznych. Na każdym wykresie (poza bieżącym startowym dla opcji Na początek), na specjalnych przyciskach, są dostępne dodatkowo cztery opcje: Na początek (powrót do bieżącego wykresu startowego), Wstecz (powrót do poprzednio wykonanego wykresu), Wprzód (przejście do następnego ‘historycznie’ wykresu) i Na koniec (przejście do ostatniego ‘historycznie’ wykresu).

Opcja Wstecz (także Na początek ) nie pojawia się w przypadku gdy jesteśmy na bieżącym wykresie startowym. Wszystkie parametry wykresu (z zapytania i graficzne), do którego się cofamy są odtwarzane na podstawie odpowiednich zmiennych ale dane wykresu są przeładowywane (jest to robione ze względów technicznych – nie przewidujemy cache-owania danych wynikowych wykresu).

Analogiczne uwagi dotyczą opcji Wprzód, którą dodatkowo trzeba odróżniać od Eksploruj także w tym sensie, że nawet jeśli Wprzód powoduje przejście do podrzędnego wykresu (tak jak Eksploruj) to po pierwsze nie koniecznie jest to ten sam wykres podrzędny (jeśli jest ich więcej), a po drugie opcja Eksploruj dotyczy klikniętego w momencie jej wybrania punktu a opcja Wprzód bierze pod uwagę punkt poprzednio kliknięty, tj. kliknięty w trakcie wykonywania opcji Eksploruj, które wprowadziło dany wykres do historii.

Uwaga
Zapisujemy do kolejki historii tylko bieżący wykres startowy i eksploracje (każdą). Cofanie ani posuwanie się wprzód nie dopisuje do kolejki rekordów a tylko przesuwa pointer wskazujący bieżącą pozycję. Eksploracja usuwa wszystkie rekordy z kolejki historii będące ‘po’ rekordzie odpowiadającym eksplorowanemu wykresowi, dopisuje rekord docelowego podwykresu i ustawia na nim pointer. Powoduje to ‘zapominanie’ części historii po wykonaniu eksploracji ale jest to standardowe zachowanie (por. MSIE).

Edycja wykresów

Do wygodnego podłączania wykresów startowych do wywołań oraz wykresów do wykresów (zagnieżdżanie) zostało utworzone specjalne wielopoziomowe drzewo (korzeń, procedura, kontekst, wykresy startowe, wykresy podrzędne). Poza podstawowymi operacjami takimi jak dodawanie, podłączanie i odłączanie wykresów, ich edycja (w tym testowanie) i usuwanie dostępne będą także różne funkcje pomocnicze, np. włączanie/wyłączanie flagi domyślności, bąbelkowanie, szukanie wykresu zawierającego w definicji podany ciąg znaków i inne.

Źródła danych do wykresów

Każdy wykres może być tworzony w oparciu o jedno z niżej wymienionych źródeł:

  • Zapytanie SQL i dane w bazie

Jest to podstawowy rodzaj źródła danych dla wykresów.

Przez zapytanie rozumiemy tu ciąg dowolnych instrukcji T-SQL, w którym ostatnią jest instrukcja SELECT o strukturze zgodnej ze strukturą specjalnej kolejki. Struktura ta, w przypadku gdy mamy do czynienia z prawdziwym wykresem, a nie tylko z tabelą wynikową, nakłada pewne ograniczenia na typy i zawartość pierwszych trzech kolumn zapytania. Pierwsza kolumna numeruje wiersze wyniku zatem musi być całkowita a jej wartości unikalne, druga kolumna określa wartości na osi X - musi więc być rzeczywista lub całkowita a jej wartości unikalne, wreszcie trzecia kolumna określa opisy osi X – powinna być znakowa a jej wartości unikalne choć akurat te wymagania są tylko zaleceniami a nie formalnymi wymogami. W przypadku wykresów typu ‘tylko tabela’ powyższe ograniczenia nie obowiązują.

Wszystkie kolumny zwracane przez SELECT muszą być nazwane. Jeśli więc w liście tej występują agregaty lub stałe – należy koniecznie użyć aliasów (np. SELECT PunktID=1, TrN_TrNID, TrN_NumerPelny, RazemNetto=SUM(TrE_WartoscNetto) FROM ... ).

W tekście zapytania w definicji wykresu mogą występować tzw. parametry dynamiczne, których wartości są wyliczane i wstawiane w miejsce definicji (odwołań do) tych parametrów przed przesłaniem wynikowego zapytania na serwer. Poza parametrami dynamicznymi w zapytaniu można umieszczać wyrażenia, zmienne tekstowe, wstawki tekstowe i wiele innych konstrukcji, które przed podaniem zapytania do serwera SQL są rozwijane (wyliczane i podstawiane wartościami).

Język użyty w zapytaniu wykresu jest więc połączeniem T-SQL i specjalnego języka obsługi parametrów dynamicznych, tzw. DPL, opisanego w osobnym dokumencie.

  • Kolejka globalna wypełniona przez aplikację

Dane serii wykresu mogą także pochodzić ze specjalnych kolejek. Ma to miejsce w przypadkach, gdy aplikacja dysponuje już danymi (często uzyskanymi w inny sposób niż tylko wykonanie SELECT-ów).

  • Wywołanie procedury

Wykonanie ‘wykresu’ może polegać nie tylko na uzyskaniu wyników i ich graficznej i/albo tabelarycznej prezentacji (wykresy normalne / wykresy typu ‘tylko tabela’), ale także na wywołaniu procedury (tzw. drill-trough).

W tym przypadku składnia ‘zapytania’ nie ma nic wspólnego z SQL-em – wywołanie procedury następuje zgodnie ze składnią języka DPL.

Parametry dynamiczne wykresów

Parametrem dynamicznym wykresu (w skrócie: parametrem) nazywamy zmienną występującą w zapytaniu lub parametrach graficznych (można np. sparametryzować tytuł wykresu), której wartość jest ustalana i wstawiana w miejsce definicji parametru w czasie wykonywania wykresu (tzw. runtime).

Ogólna składnia definicji parametru dynamicznego jest następująca:

?@[H]Picture[(_Q|_NQ)]|[Nazwa|]Prompt:Default[@?]                                        (PD)

W przypadku, gdy chcemy użyć w parametrze bardziej wyrafinowanych opcji lub zadeklarować wszystkie parametry w jednym miejscu – używamy deklaracji parametru dynamicznego mającej postać:

@PAR Definicja Opcje PAR@                                                                                      (PD-DEKL)

gdzie Definicja jest określona przez (PD).

Deklaracja różni się od definicji pod jeszcze jednym, istotnym względem. Mianowicie deklaracja przy rozwinięciu jest usuwana z tekstu. Definicja parametru jest natomiast zamieniana jego wartością.

Niezależnie od tego czy zadeklarujemy czy też zdefiniujemy parametr dynamiczny – najczęściej występuje potrzeba wielokrotnego odwoływania się jego wartości w innych częściach tekstu – korzystamy wówczas z odwołania do parametru dynamicznego (nazywanego także definicją powtórzonego parametru):

??[(_Q|_NQ)]Nazwa                                                                                                                        (PD2)

Szczegółowy opis parametrów dynamicznych został umieszczony w osobnym dokumencie.

Początkowe wartości parametrów (tzn. te, które są użyte przy pierwszym wykonaniu wykresu w danej sesji wywołania) mogą być przekazywane do wykresu z poniższych źródeł i wg poniższej kolejności określającej priorytet źródła:

  • Z danych pobranych z eksplorowanego punktu wykresu nadrzędnego – nie dotyczy to oczywiście bieżącego wykresu startowego.
  • Z kolejki parametrów dynamicznych wykresu nadrzędnego (wiązanie po nazwie) – nie dotyczy to oczywiście bieżącego wykresu startowego

Jeśli np. W zapytaniu nadrzędnym i podrzędnym mamy parametr o nazwie RaportyZamkniete to eksplorując wykres z ustawioną wartością parametru dziedziczymy tą wartość na podwykresie.

  • Parametry dynamiczne zdefiniowane w parametrach graficznych dziedziczą wartości z parametrów dynamicznych zdefiniowanych w zapytaniu bieżącego wykresu.
  • Z kolejki zmiennych dynamicznych przekazanych do wykresu z aplikacji (dokładniej: z okna, z którego uruchamiamy analizę) – dotyczy to tylko bieżącego wykresu startowego.
  • Z wartości domyślnych określonych w definicji parametru (także włączając opcjonalny odczyt ostatnio użytych wartości z rejestru).

Z takimi początkowymi wartościami parametrów tworzony jest wykres po raz pierwszy (w sesji danego wywołania). Przed tym jednak na oknie wykresu są tworzone kontrolki wszystkich parametrów a ich wartości ustalane są na wartości początkowe. Po narysowaniu wykresu możliwa jest edycja parametrów za pomocą wykreowanych kontrolek i odświeżenie wykresu z nowymi wartościami parametrów.

Na oknie wynikowym analiz znajduje się znacznik określający, czy pobrane dane są zgodne z bieżącymi ustawieniami kontrolek parametrów czy też nie (podobnie jak przycisk lejka w konstruktorze filtra).

Uwaga
Jeśli w parametrach graficznych definicji wykresu umieścimy parametr /@AutoRefresh to odświeżanie będzie następowało automatycznie (tj. bez wciskania przycisku odświeżenia) przy każdej zmianie któregokolwiek z parametrów dynamicznych (zapytania lub graficznych).

Oto szczegóły mechanizmu, którego używa obiekt przy ustalaniu wartości parametrów wykresu.

Przed wykonaniem bieżącego wykresu startowego lub potomnego po raz pierwszy w danej sesji wywołania obiekt przeszukuje zapytanie i parametry graficzne wykresu w poszukiwaniu parametrów dynamicznych. Po znalezieniu wszystkich parametrów, przed wykonaniem wykresu obiekt stara się ustalić ich wartości:

  • Jeśli mamy do czynienia z bieżącym wykresem startowym – są przeszukiwane parametry przekazane z aplikacji. Wiązanie odbywa się po Nazwie parametru. Dotyczy to tylko parametrów dynamicznych zdefiniowanych w zapytaniu.
  • Jeśli wykonujemy opcję Eksploruj - najpierw sprawdzane jest zapytanie wykresu nadrzędnego (dokładniej kolekcja Fields jego wynikowego recordsetu) w poszukiwaniu kolumn o nazwie zgodnej z Nazwą parametru. Jeśli taka kolumna zostanie znaleziona – jest pobierany kliknięty rekord z kolejki z danymi nadrzędnego wykresu a następnie w miejsce parametru wstawiana jest wartość z odpowiedniej kolumny tego rekordu. Dotyczy to zarówno parametrów zapytania jak i graficznych. Jeśli szukana kolumna nie zostanie znaleziona - jest przeszukiwana kolejka parametrów dynamicznych nadwykresu (czyli eksplorowanego wykresu). Jeśli w kolejce tej zostanie znaleziony parametr o nazwie Nazwa – następuje odziedziczenie wartości. Oczywiście dla parametrów zdefiniowanych w zapytaniu przeszukiwana jest kolejka parametrów dynamicznych ‘nadzapytania’ a dla parametrów zdefiniowanych w parametrach graficznych – kolejka parametrów dynamicznych ‘nadparametrów’ graficznych.
  • Jeśli mamy do czynienia z parametrem dynamicznym zdefiniowanym w parametrach graficznych, niezależnie od wyników poprzednich poszukiwań, następuje próba odziedziczenia wartości tego parametru z parametru dynamicznego o takiej samej nazwie, zdefiniowanego w zapytaniu bieżącego wykresu. Mamy tu zatem do czynienia z bezwarunkowym dziedziczeniem wartości graficznych parametrów dynamicznych z wartości zapytaniowych parametrów dynamicznych bieżącego wykresu.
  • W obu przypadkach jeśli poszukiwania nie dadzą rezultatu – wartość parametru jest ustalana na podstawie jego Defaultu (wartości odczytanej z definicji parametru)

Wszystkie parametry danego wykresu, łącznie z ustalonymi wartościami zapisywane są w odpowiedniej kolejce. Na podstawie tej kolejki kreowane są dynamicznie kontrolki parametrów i od razu rysowany wykres.

Przed wykonaniem wykresu, który już wcześniej został wczytany (Na początek, Wstecz, Wprzód Na koniec, Odśwież) następuje wykreowanie kontrolek parametrów tego wykresu z wartościami ostatnio użytymi i narysowanie wykresu w oparciu o te wartości. Teraz Użytkownik może manipulować wartościami parametrów poprzez kontrolki – wartości te są zapisywane do kolejki w momencie wykonania akcji Odśwież.

Zmienne dynamiczne przekazywaneaplikacji do bieżącego wykresu startowego

Zmienne dynamiczne mają za zadanie zainicjalizować wybrane parametry dynamiczne wykresu wartościami przekazanymi z aplikacji. Wartości tych zmiennych są ustalane w czasie wykonywania programu i przesyłane do bieżącego wykresu startowego. Można np. przekazać z procedury-listy zmienną zawierającą aktualnie zastosowany filtr na liście.

Uwaga
Zmienne dynamiczne są podstawiane pod parametry dynamiczne tylko dla bieżącego wykresu startowego (nie dotyczą podwykresów – tam występuje dziedziczenie wartości parametrów o zgodnej nazwie).

Wyrażenia

Wyrażenia to ciągi znaków występujące w zapytaniach oraz w parametrach graficznych wykresu takie, których wartości są obliczane przed wykonaniem wykresu. W wyrażeniach mogą występować m.in. odwołania do parametrów dynamicznych a także zmienne i funkcje systemowe. Wyrażeń używa bardzo często do określania wartości początkowych parametrów dynamicznych (np. bieżąca data).

Składnia wyrażenia jest następująca:

{ciąg_znaków}                                                                                                                 (W)

Szczegółowy opis wyrażeń został umieszczony w osobnym dokumencie.

Predefiniowane wstawki tekstowe

Wstawki tekstowe

Potrzeba wprowadzenia wstawek tekstowych wynikła z trudności, jakie występowały przy utrzymywaniu standaryzacji dużej liczby wykresów oraz potrzeby wyodrębnienia części wspólnych wielu analiz (likwidacja redundancji).

Co do standaryzacji chodzi o to aby np. powtarzające się na wielu wykresach analogiczne kontrolki (lub grupy kontrolek, np. zakres dat) wyglądały na każdym wykresie tak samo (‘dymek’, opcje graficzne, warunek poprawności, komunikat itp.). Do tej pory zmiana jakiejkolwiek własności takiej kontrolki wiązała się z koniecznością wykonania tej zmiany we wszystkich odpowiednich wykresach. Stosując predefiniowane wstawki tekstowe – robimy zmianę w jednym miejscu. Podobnie ma się rzecz, jeśli chodzi o parametry graficzne, które, poza tytułem, typem wykresu i wyborem serii powinny być w zasadzie identyczne dla wszystkich wykresów.

Wyodrębnienie wspólnych części wykresów polega na tym, że jeżeli mamy kilka wykresów o bardzo podobnej konstrukcji (różniących się tylko detalami) to za pomocą predefiniowanych wstawek tekstowych można jak gdyby stworzyć jedną, sparametryzowaną definicję wykresu. Oczywiście, formalnie rzecz biorąc, definicji będzie kilka, tyle tylko, że będą one posiadały jedynie wywołanie odpowiedniej, wspólnej wstawki z różnymi parametrami. Tyle ogólnych impresji. Przejdźmy do konkretów.

Pierwszą czynnością, jaką wykonuje moduł wykresów po wczytaniu definicji wykresu z bazy, jeszcze przed podaniem tekstów (zapytanie i grafika) do preparsingu, jest poszukiwanie w tych tekstach deklaracji predefiniowanych wstawek tekstowych (PWT) i ich rozwijanie.

Deklaracja PWT w tekście zapytania bądź grafiki ma następującą składnię:

@INS Nazwa||[Parametry] [ParametryX] INS@                                                       (PWT0)

gdzie Nazwa jest unikalną (w ramach bazy wykresu) nazwą wstawki (NO CASE) a opcjonalne człony Parametry i ParametryX posiadają następującą składnię:

Parametr[, Parametr...]                                                                                                  (PWTP)

^NazwaParametruX=WartoscParametruX

[^NazwaParametruX=WartoscParametruX,...]                                                         (PWTPX)

gdzie Parametr jest dowolnym ciągiem znaków (NO CASE) , nie zawierającym przecinka (seperator parametrów), znaku ^ (definicja parametru typu X) ani ciągu znaków ‘ INS@’ (spacja, INS@ - terminator PWT). Parametry typu X muszą występować po parametrach zwykłych i nie mogą być z nimi wymieszane. Zostaną one omówione w dalszej części tego rozdziału.

Parametry są przekazywane do definicji wstawki i decydują o wstawianiu do niej tekstów warunkowych (patrz następny rozdział) i wstawek podrzędnych (tzw. podwstawek).

Definicja wstawki jest traktowana jak normalny tekst – wynika stąd, że wstawki mogą być zagnieżdżone. Deklaracja (pod)wstawki we wstawce ma postać:

@INS Nazwa|[Warunek]|[Parametry] INS@                                                            (PPWT)

gdzie Nazwa jest unikalną (w ramach bazy wykresu) nazwą wstawki podrzędnej (NO CASE) a opcjonalny człon Warunek posiada następującą składnię:

Segment[,Segment...]                                                                                                     (PWTW)

gdzie Segment jest dowolnym ciągiem znaków (NO CASE), nie zawierającym przecinka (seperator segmentów) ani ciągu znaków

‘ INS@’ (spacja, INS@ - terminator PWT). Ponieważ podwstawka może zostać wywołana z parametrami (deklaracja w tekście nadrzędnym) – sprawdzamy czy parametry te spełniają Warunek wstawienia podwstawki. Jeśli Warunek jest spełniony - następuje zamiana deklaracji podwstawki na jej rozwinięcie, jeśli nie – usunięcie deklaracji podwstawki. Walidacja warunku odbywa się w następujący sposób:

  • Jeśli Warunek jest pusty – uznaje się, że jest spełniony
  • Jeśli Warunek nie jest pusty – uznaje się, że jest spełniony, jeśli dla co najmniej jednego z jego członów (Segment) istnieje odpowiednik (równość NO CASE) wśród przekazanych do podwstawki parametrów zwykłych (nie typu X).

Uwaga
Walidacja dotyczy parametrów przekazanych z nadrzędnego tekstu. Parametry określone w deklaracji podwstawki są jedynie przekazywane do jej rozwinięcia w przypadku, gdy to rozwinięcie jest wstawiane.

Uwaga
Warto zwrócić uwagę na fakt, że przed sekwencją kończącą INS@ musi występować co najmniej jedna spacja, zatem deklaracja:

@INS Ala

INS@

nie jest poprawna gdyż bezpośrednio przed końcowym INS@ występuje ENTER zamiast spacji.

Przy rozwijaniu wstawki jej rozwinięcie pobierane jest z tej bazy (wykresów standardowych lub użytkownika), z której pobrano definicję wykresu. W przypadku nie znalezienia wstawki o podanej nazwie, jeśli mamy do czynienia z wykresem użytkownika, wstawka jest następnie poszukiwana w bazie wykresów standardowych.

Teksty warunkowe

Omawiając parametry przekazywane w deklaracji wstawki wspomnieliśmy o tzw. tekstach warunkowych. Tekst warunkowy jest dowolnym ciągiem znaków, który może zostać wstawiony do definicji wstawki przy spełnieniu określonych warunków.

Tekst warunkowy może występować jedynie w definicji predefiniowanej wstawki tekstowej, a jego składnia jest następująca:

@IF(Warunek) Tekst IF@                (TW)

gdzie Warunek jest analogiczny jak w definicji (PPWT) a Tekst jest dowolnym ciągiem znaków nie zawierającym sekwencji zakończenia ‘ IF@’ (spacja, IF@). Ponieważ TW może występować jedynie w definicji PWT – są określone parametry przekazane do definicji PWT z jej deklaracji w tekście nadrzędnym. Parametry te pozwalają na walidację warunku Warunek (mechanizm dokładnie taki sam jak w przypadku PPWT).

Uzupełniającym elementem składni tekstu warunkowego jest zaprzeczony tekst warunkowy:

@IFNOT(Warunek) Tekst IFNOT@                              (TWNOT)

różni się on od TW tylko tym, że tekst jest wstawiany jeśli warunek jest pusty albo żaden jego człon nie ma odpowiednika wśród przekazanych parametrów.

Uwaga
Warto zwrócić uwagę na fakt, że przed sekwencją kończącą IF@ (IFNOT@) musi występować co najmniej jedna spacja, zatem deklaracja:

@IF(FAPA)

xxx

IF@

nie jest poprawna gdyż bezpośrednio przed końcowym IF@ występuje ENTER zamiast spacji.

Analogicznie do powyższych zostały wprowadzone teksty warunkowe:

@IFAND(Warunek) Tekst IFAND@                                                                                             (TWAND)

oraz

@IFANDNOT(Warunek) Tekst IFANDNOT@                                                                            (TWANDNOT)

różniące się od opisanych jedynie sposobem sprawdzania Warunku, który w tym przypadku uważa się za spełniony tylko wtedy gdy jest pusty lub dla wszystkich jego członów (Segment) istnieje odpowiednik (równość NO CASE) wśród przekazanych do podwstawki parametrów zwykłych (nie typu X).

Rozszerzone parametry tekstowe (parametry typu X)

Opisany wyżej mechanizm nie pozwala na parametryzowanie wstawek tekstowych. Przypuśćmy, że chcemy zdefiniować wstawkę wstawiającą zakres dat. Wstawki tej chcemy użyć zarówno w analizie a1 gdzie wartości domyślne dat mają być odpowiednio Today() i Today()+1 i w analizie a2 z wartościami domyślnymi Date(Month(Today()), 1, Year(Today())) i Today(). Aby wstawka mogła zrealizować oba te zadania – musi obsługiwać parametry rozszerzone.

Składnia rozszerzonego parametru tekstowego wstawianego do wstawki jest następująca:

@INSP(Nazwa)                                                                                                                                 (INSP)

gdzie Nazwa jest nazwą parametru przekazanego z tekstu nadrzędnego (zapytania, grafiki bądź podwstawki).

Składnia przekazania w/w parametru tekstowego jest określona przez (PWTPX). We wzorze tym NazwaParametruX odpowiada Nazwie w (INSP) (równość jest typu NO CASE). Wartość parametru może być ustalona ale może też zawierać element @INSP().

Parametry graficzne wykresu

Aby nie zmieniać struktury tabeli z wykresami przy dodawaniu w przyszłości obsługi kolejnych parametrów graficznych wprowadzamy jedną, parsowaną kolumnę stringową ParametryGraficzne. Kolumna ta powinna zawierać ustawienia wszystkich potrzebnych parametrów graficznych danego wykresu w postaci:

/@SymbolGr[=WartoscGr(BezApostrofów)]                                                            (PG)

gdzie SymbolGr jest nazwą parametru graficznego a WartoscGr jego wartością początkową. Kolumna ParametryGraficzne jest parsowana przy wczytywaniu definicji wykresu i składana przy zapisie.

Opcjonalna wartość WartoscGr jest wartością parametru, z którą wykres jest rysowany pierwszy raz; wartość ta może zostać zmieniona w trakcie oglądania wykresu przez edycję odpowiedniej kontrolki dynamicznej, wykreowanej na podstawie parametru dynamicznego wykresu dotyczącego wartości danego parametru graficznego. Wartość WartoscGr może bowiem zawierać parametry dynamiczne.

W wartościach parametrów graficznych obu typów mogą występować wyrażenia.

Oto najważniejsze symbole dostępnych parametrów graficznych:

SymbolGrZnaczenieWartościDPDD(*)PD(*)
HeaderNameTytuł wykresu11
XAxisNameTytuł osi X11
YAxisNameTytuł osi Y11
TypeTyp wykresu1 – kolumnowy, 2 – liniowy, 4 – kołowy,...1111
DepthGłębokość 3D0 – wykres 2D, >0 – wykres 3D011001
LineWidthGrubość linii1-10 (dotyczy typu 2)210
PointWidthGrubość słupka1-10 (dotyczy typu 1)00
ShowDataLabelsWyświetla wartości punktów0 – nie pokazuje, 1 – pokazuje1111
SeriesDefinicje seriiKol,...,Kol gdzie Kol,...,Kol - numery kolumn zapytania (4<=Kol<=24).4141
NoHeadOnColsWykaz kolumn, które mają nie mieć headeraKol,...,Kol gdzie Kol,...,Kol - numery kolumn zapytania (1<= Kol <=24).00
HideColsWykaz kolumn, które mają być ukryte (zerowej szerokości)Kol,...,Kol gdzie Kol,...,Kol - numery kolumn zapytania (1<=Kol<=24).00
AutoRefreshAutomatyczne odświeżanie po zmianie któregokolwiek parametru0 – nie, 1 – tak0111
SkipFirstExecNie wykonywanie akcji (zapytania, procedury) za pierwszym razem, dopiero po odświeżeniu. Dotyczy tylko wykresu startowego .0 – wykonuj akcję także przy pierwszym wykonaniu wykresu, 1 – nie wykonuj akcji przy pierwszym wykonaniu wykresu (np. nie chcemy wykonywać zapytania z domyślnymi wartościami parametrów)0111
NoPunktIDColZapytanie nie zawiera kolumny z licznikiem wierszy0 – zawiera kolumnę z ID wiersza, 1- nie zawiera kolumny z ID wiersza, tworzona jest techniczna kolumna z ID wiersza niewidoczna dla użytkownika.01

Default jest wartością, która jest podstawiana, gdy w parametrach graficznych dany parametr w ogóle nie występuje i PodstawDefault=1. Gdy w parametrach graficznych dany parametr w ogóle nie występuje i PodstawDefault=0 – to wartość parametru nie jest w ogóle podstawiana.

Default(*) jest wartością, która jest podstawiana, gdy w parametrach graficznych dany parametr występuje ale nie ma podstawionej wartości (np. /@3D, /@PokazujEtykietyDanych) i PodstawDefault(*)=1 . Gdy w parametrach graficznych dany parametr występuje ale nie ma podstawionej wartości i PodstawDefault(*)=0 – to wartość parametru nie jest w ogóle podstawiana.

Uwaga. Parametr NoHeadOnCols mimo, że formalnie przynależy do parametrów graficznych dotyczy tabeli z wynikami a nie wykresu. Stąd nie należy się dziwić, że wykres typu ‘tylko tabela’ ma aktywne pole z parametrami graficznymi.

Kompletny wykaz obsługiwanych parametrów i sposób ich ustawiania opisuje osobny dokument.

Graficzne zmienne symboliczne.

Graficzne zmienne symboliczne to zmienne postaci @NAZWAZMIENNEJ, występujące w parametrach graficznych wykresu, których wartości podstawiane są do parametrów graficznych przed narysowaniem wykresu ale już po załadowaniu wyników. Poniższa tabela zawiera wszystkie obsługiwane w tej chwili zmienne graficzne:

Nazwa zmiennejOpis (wartość)
RECORDSZwraca ilość rekordów wyniku zapytania.
Przykład użycia: /@ShowXLabelsEvery={@Records/3}

Uwaga
Nazwy zmiennych graficznych są CASE SENSITIVE.

Wywoływanie funkcji

Akcja wykonywana podczas eksploracji wykresu (lub wykonywania wykresu startowego) nie zawsze musi polegać na narysowaniu wykresu czy pobraniu danych w postaci tabelarycznej – zamiast tego może także być wywołana funkcja (procedura). Najczęstsze zastosowanie polega na wywołaniu procedury okna z odfiltrowaną listą zapisów składających się na wartość klikniętego punktu wykresu - mamy wówczas do czynienia z tzw. drill-through. Składnia wywoływania funkcji jest zgodna z językiem DPL i została opisana w oddzielnym dokumencie.

Wykresy bez wykresów - tabelewynikami

Moduł analiz posiada możliwość pobierania danych bez rysowania wykresu. W takim przypadku wyniki nie są prezentowane graficznie a tylko w postaci tabelarycznej. Oczywiście tabela danych wynikowych, podobnie jak wykres, jest aktywna. Oznacza to, że można eksplorować jej rekordy wykonując analizy podrzędne.

Wykres typu ‘tylko tabela’ nie posiada rzecz jasna żadnych parametrów graficznych.

Uwaga
Wykres typu ‘tylko tabela’ nie zawiera ograniczeń jakie narzucamy dla zapytań normalnych wykresów – zapytania mogą tu zwracać 1-20 kolumn zupełnie dowolnych typów i o dowolnym znaczeniu.

Przekazywanie do wykresów zaznaczonych pozycji

Wykres może odwoływać się do pozycji zaznaczonych na liście. Oczywiście aby takie odwołanie było możliwe – okno aplikacji musi nie tylko posiadać, ale także eksportować zaznaczenia do modułu wykresów (innymi słowy programista danego okna musiał przewidzieć, że Użytkownik będzie chciał w tym miejscu odwołać się w definicji wykresu do zaznaczeń na liście). Jeśli w/w jest spełniony, zbudowanie wykresu opartego o zaznaczenia może być obsłużony na dwa sposoby

Obsługa zaznaczeń: Tabela tymczasowa

  • We właściwościach ogólnych wykresu:

Ustawieniu na wykresie flagi Obsługa zaznaczeń: Tabela tymczasowa

  • W zapytaniu wykresu:
  • Zadeklarowaniu ukrytego parametru dynamicznego @PAR ?@Hs50|ZazGUID|ZazGUID:’’ PAR@
  • Wykonaniu JOIN-a do tabeli WkrZaznaczenia2 (np. ... JOIN WkrZaznaczenia2 ON BNa_BNaID = WkZ2_GIDNumer ...).
  • Umieszczeniu w filtrze zapytania warunku WkZ2_GUID=??_QZazGUID na odziedziczony ze zmiennej dynamicznej GUID

Obsługa zaznaczeń: Klauzula IN

  • We właściwościach ogólnych wykresu:

Ustawieniu na wykresie flagi Obsługa zaznaczeń: Klauzula IN

  • W zapytaniu wykresu:
  • Zadeklarowaniu ukrytego parametru ‘wirtualnego’ @PAR ?@X|Zaznaczenia|Zaznaczenia:1@? PAR@
  • Zastosowanie w zapytaniu składni którą silnik wykresów rozwinie do postaci klauzuli IN, składnia powinna wyglądać w ten sposób: „WHERE {Zaznaczenia(ID rekordu, 1)}” ( przykładowe zapytanie: SELECT Knt_KntID, Knt_Kod, Knt_LimitKredytu FROM cdn.Kontrahenci WHERE {Zaznaczenia(Knt_KntID, 1)} )

Eksport wyników wykresu

Wyniki wykonania analizy (wykres w postaci graficznej oraz tabela z wynikami) mogą być zapisywane do pliku, służą do tego ikony Eksport wykresu/Eksport tabeli dostępne na wstążce. Plik ten (tzw. plik wynikowy) może mieć jeden z następujących formatów:

  • Z zakładki wykres: bmp, emf, gif, jpeg, png, tiff, wmf, pdf, xls, mht (wykres graficzny)
  • Z zakładki dane serii wykresu: xlix, xls, xml, txt, html (dane tabelaryczne)

Interface Użytkownika

Edycja wykresów

Drzewo hierarchii wykresów

Podstawową procedurą edycji wykresów jest drzewo hierarchii wykresów. Procedura ta umożliwia wykonywanie wszystkich operacji edycyjnych dla wykresów standardowych i użytkownika:

  • oglądanie struktury połączeń wykresów (do wywołań oraz wykresów do siebie nawzajem),
  • podłączanie i odłączanie wykresów (w tym edycja warunków podłączenia wykresów startowych),
  • określanie domyślności i przestawianie kolejności wykresów (bąbelkowanie)
  • dodawanie, edycję, testowanie i usuwanie wykresów (można usuwać tylko wykresy nie posiadające podwykresów),
  • szukanie podanego ciągu znaków w nazwie wykresu, kontekstu lub procedury,
  • proste filtrowanie drzewa,
  • aktualizację bazy,
  • oglądanie zmiennych dynamicznych wysyłanych z aplikacji do wykresu w danym momencie.

Należy zwrócić uwagę, że edycja wykresów standardowych przez zwykłego (tj. nie pracującego w specjalnym trybie super-user) Użytkownika ma bardzo ograniczony charakter. Użytkownik nie może zmienić ani logicznej struktury wykresów standardowych (podłączanie/odłączanie) ani żadnych parametrów identyfikujących te wykresy (np. nazwa), wpływających na wyniki (np. zapytanie) czy też wygląd (parametry graficzne) wykresów standardowych. Wykresy standardowe nie mogą być także dodawane ani usuwane przez Użytkownika. Jedyne możliwe w tym przypadku modyfikacje dotyczą opcji wysyłania wyniku, ustalania domyślności wykresów i warunków ich podłączenia. Zmiany te jednak nie są zapisywane do pliku z wykresami standardowymi (który można traktować jako READ/ONLY), a do specjalnych tabel SQL-owych, będących podzbiorami funkcjonalnymi odpowiednich pełnych tabel (patrz rozdział poświęcony bazie danych). W tabelach tych są zapisywane modyfikacje ustawień wykresów standardowych dla poszczególnych Użytkowników.

Drzewo hierarchii wykresów - zakładka Ogólne

Na drzewie hierarchii wykresów analizy standardowe są widoczne w kolorze szarym, a ich nazwa jest pisana kursywą, analizy użytkownika są przedstawione czcionką czarną regularną.

Wszystkie akcje dostępne dla podświetlonego obiektu (gałąź na drzewie) są możliwe do wykonania z poziomu menu podręcznego otwieranego przez kliknięcie prawym klawiszem myszy na obiekcie. W menu są również podane skróty klawiszowe do poszczególnych akcji. Dla podstawowych i najczęściej wykonywanych akcji pod listami umieszczono dodatkowo przyciski.

Poniżej krótki opis znaczenia poszczególnych przycisków.

 - dodanie nowego wykresu i podłączenie go do podświetlonej gałęzi. Kliknięcie przycisku z Ctrl lub z Shift powoduje zainicjalizowanie dodawanego wykresu danymi podświetlonego wykresu (wzorca), z tym, że użycie Shift wymusza podłączenie nowego wykresu na tym samym poziomie co wzorzec czyli do ojca wzorca (a nie do wzorca).

 - edycja wykresu (otwarcie formularza definicji wykresu).

 - usunięcie wykresu. Usuwany wykres nie może mieć podłączonych podwykresów.

 - wybór wykresu z listy i podłączenie go do podświetlonej gałęzi.

 - odłączenie podświetlonego wykresu.

 - otwiera płaską listę wykresów, opisaną w rozdziale 3.1.3. Na liście tej można m.in. znaleźć wykresy nie podłączone do żadnego wywołania a więc niewidoczne na drzewie hierarchii (i nie możliwe do wykonania z poziomu programu).

 - otwiera listę wstawek tekstowych, opisaną w rozdziale 3.1.4.

 - wyszukiwanie podanego ciągu znaków w nazwach procedur, kontekstów i wykresów.

 - testuj analizę

 - odfiltrowuje (lub nie) gałęzie procedur i kontekstów nie wypełnione, tj. takie, do których nie są podłączone żadne wykresy.

 - odfiltrowuje (lub nie) gałęzie procedur innych niż aktualna (tj. ta, z której zostało wywołane drzewo konfiguracji wykresów).

Wybrane pozycje menu:

Edytuj warunek podłączenia – akcja dostępna tylko dla wykresów startowych. Pozwala ustalić warunek jaki musi być spełniony aby dany wykres był możliwy do wykonania (wyboru) w danym punkcie. Warunek musi mieć postać wyrażenia, w którym mogą występować funkcje systemowe i funkcje a także zmienne zabindowane przez aplikację.

Przełącz domyślny – ustawia dany wykres jako domyślny w danym punkcie (z dokładnością do bazy wykresu) lub usuwa takie ustawienie.

Kopiuj/Wklej wykres – kopiuje/wkleja definicję wykresu (akcja pomocna w kopiowaniu definicji pomiędzy panelami, głównie przy kopiowaniu wykresów standardowych na drzewo wykresów użytkownika).

Poziom procedur/kontekstów – (roz)zwija gałęzie drzewa do wybranego poziomu.

Druga zakładka dotyczy przekazanych z aplikacji zmiennych dynamicznych.

Na liście mamy nazwy i aktualne wartości zmiennych, które byłyby w tym momencie przekazane do wykresu.

Drzewo hierarchii wykresów - zakładka Zmienne dynamiczne

Formularz wykresu

Do edycji wykresu służy formularz definicji wykresu. Składa się on z trzech zakładek, które kolejno omówimy.

Zakładka Ogólne

Formularz definicji wykresu - zakładka Ogólne

Przycisk  służy do założenia hasła blokującego zmiany w definicji wykresu dla Użytkowników nie znających hasła. Przy wejściu na formularz tak zabezpieczonego wykresu nie mamy możliwości dokonania jakichkolwiek zmian chyba, że wciśniemy przycisk z kluczykiem i wpiszemy poprawne hasło. W takim przypadku definicja zostanie odblokowana i będzie również możliwa zmiana hasła (w tym jego wyczyszczenie czyli odbezpieczenie definicji).

Warto zwrócić uwagę na przycisk , służący do testowania edytowanego wykresu. Dokładniej przycisk ten służy do wykonania testu edytowanego wykresu z zastosowaniem bieżących ustawień na formularzu. Po jego naciśnięciu jest wykonywany w trybie testowym edytowany wykres. Tryb testowy polega na tym, że bezpośrednio przed przesłaniem zapytania na serwer zapytanie to (ze wstawionymi bieżącymi wartościami parametrów dynamicznych) jest podawane do edycji Użytkownika. Po wykonaniu wykresu jest możliwa normalna nawigacja począwszy od węzła odpowiadającego edytowanemu wykresowi. Wykonaniu każdego wykresu w trybie testowym towarzyszy okno pozwalające na edycję zapytania przed przesłaniem go do serwera.

Pozostałe kontrolki są albo standardowe albo ich opis w pełni wyjaśnia zastosowanie. Dlatego tutaj ograniczymy się tylko do nadmienienia o jednej istotnej sprawie. Mianowicie w celu ułatwienia posługiwania się językiem stosowanym w definicji wykresu (połączenie SQL i języka parametrów dynamicznych) opracowano system zagnieżdżonych wizardów. Wizardy te pozwalają tworzyć i edytować deklaracje i odwołania do parametrów dynamicznych, wyrażenia, zmienne tekstowe, szablon zapytania SQL itp.. Są one dostępne po kliknięciu prawym klawiszem myszy tekstu zapytania lub parametrów graficznych wykresu.

Lista wykresów

Do wyboru wykresu, który chcemy podłączyć jak również do edycji wykresów zaimplementowano listy wykresów (rys. 6 przedstawia listę wykresów standardowych; wykresy użytkownika posiadają analogiczną listę). Lista ta może służyć również do edycji wykresów nie podłączonych do żadnego wywołania.

Lista wykresów

Po wykonaniu akcji dodania lub edycji wykresu jest otwierany opisany w poprzednim rozdziale formularz definicji wykresu.

Należy zwrócić uwagę na to, że dodanie definicji wykresu z tego poziomu nie spowoduje jego podłączenia na drzewie hierarchii. Wykres taki nie będzie nigdzie podłączony do chwili wykonania na nim akcji ‘Podłącz wykres’ dostępnej na drzewie hierarchii wykresów.

Lista wstawek tekstowych do wykresów

Do edycji wstawek tekstowych służą listy wstawek tekstowych do wykresów (rys. 7 przedstawia listę wstawek do wykresów standardowych; wstawki użytkownika posiadają analogiczną listę).

Lista wstawek tekstowych

Uwaga
Z powodu braku relacji program nie sprawdza czy wstawka została gdziekolwiek użyta. Wynika stąd możliwość skasowania wstawki, do której istnieje odwołanie. Należy uważać na to aby nie dochodziło do takich sytuacji.

Formularz wstawki tekstowej do wykresu

Formularz wstawki tekstowej do wykresu wygląda następująco (rys. 8 przedstawia formularz wstawki standardowej; wstawki użytkownika posiadają analogiczny formularz).

Formularz wstawki tekstowej (standardowej)

kno operacyjne wykresów

Głównym elementem modułu wykresów z punktu widzenia Użytkownika jest tzw. okno operacyjne wykresów. Okno to zaraz po otwarciu wyświetla wykres startowy a następnie pozwala na nawigację po grafie wykresów i zmianę parametrów dynamicznych wykonywanych wykresów.

Głównym elementem okna jest kontrolka REGION zawierająca wykres.

Pod wykresem dostępne są przyciski nawigacyjne, przycisk odświeżania wykresu oraz panel z kontrolkami parametrów dynamicznych.

Na drugiej zakładce umieszczone zostały kontrolki dynamicznych parametrów graficznych wykresu (jeśli ich brak – zakładka ta nie pokazuje się) a na trzeciej – lista z danymi serii wykresu przedstawionymi w formie tabelarycznej.

Na toolbarze okna są dostępne przyciski obsługujące wydruki wykresu i eksport danych do Excela. Wydruk z poziomu pierwszych dwóch zakładek produkuje plik .wmf (którego link jest wstawiany do definicji wydruku) a z trzeciej i czwartej zakładki – kolejkę z danymi serii wykresu (wydruk tu podłączony powinien więc operować na kolejce). Eksport danych do Excela obejmuje dane serii wykresu a więc dane z listy na trzeciej zakładce.

Jedną z podstawowych akcji wykonywanych na wykresie jest eksploracja do wykresu podrzędnego. Następuje to przez kliknięcie lewym klawiszem myszy w wybrany punkt wykresu (wykonanie podwykresu domyślnego) lub kliknięcie prawym klawiszem myszy w wybrany punkt wykresu i wybór z menu podwykresu, który chcemy wykonać.

Umieszczone pod wykresem przyciski nawigacyjne służą do poruszania się po historii wykonanych wykresów od startowego począwszy. Odpowiada to analogicznym przyciskom w internetowych browserach. Należy jednak zwrócić uwagę, że wykonanie każdej akcji nawigacji (Wstecz, Wprzód itp.) wiąże się z odświeżeniem danych (powtórne załadowanie – brak cache’owania wyniku).

Jak powiedziano wcześniej, bieżący wykres startowy zostaje po raz pierwszy wykonany z wartościami początkowymi parametrów dynamicznych (nadpisanymi ewentualnie wartościami zmiennych dynamicznych przekazanych z aplikacji). Po zmianie któregokolwiek z parametrów przycisk odświeżenia zmienia ikonę na  co ma sygnalizować, że dane na wykresie nie odpowiadają bieżącym nastawom parametrów. Aby uzgodnić dane z parametrami należy wykonać odświeżenie. Sytuacja taka nie występuje jeśli w parametrach graficznych wykresu użyto parametru /@AutoRefresh – wówczas dane odświeżają się automatycznie po każdej zmianie dowolnego parametru.

Okno operacyjne wykresów - zakładka Wykres

Okno operacyjne wykresów - zakładka Dane serii wykresu

Implementacja techniczna

Silnik wykresów

Jak powiedziano wcześniej, za załadowanie danych, a więc najczęściej wykonanie zapytania SQL, odpowiada silnik zapytań wykresów (SWQUERY).

Aby jednak wyprodukować ostateczną postać zapytania, które jest podawane do SWQUERY, należy najpierw wczytać z bazy definicję wykresu (robi to silnik wczytujący/zapisujący wykresy SWDB) a następnie poddać zapytanie z definicji odpowiednim przekształceniom (rozwinięcie zmiennych tekstowych, wstawienie wartości parametrów dynamicznych, obliczenie wyrażeń itp.). Wszystkie te czynności są wykonywane przez silnik parametrów dynamicznych SWPDL.

Załadowane przez SWQUERY dane można wyświetlić w postaci tabelarycznej albo graficznej. W tym drugim przypadku wykorzystywany jest kolejny silnik – silnik graficzny wykresów.

Uzyskane wyniki można na koniec wysłać do urządzenia zewnętrznego (np. zapisać do pliku, podać innemu programowi itp.) – tymi czynnościami zajmuje się silnik wysyłania wyników SWOUT.

Poniżej przedstawiono schemat blokowy silnika analiz.

Baza danych

Lokalizacja danych

Dane dotyczące wykresów standardowych i użytkownika są przechowywane w bazie konfiguracyjnej systemu Comarch ERP Optima.

Dane dotyczące możliwych do zmiany (i zmienionych) przez Użytkownika ustawień wykresów standardowych są pamiętane w specjalnych tabelach (z dołączoną literą ‘U’ na końcu nazwy) w bazie SQL.

Wydruki wykresów

Wydruki wyników analiz mogą być realizowane przez wydruk bieżącego widoku.

Dla niektórych wykresów przygotowane są specjalne wydruki umieszczone w standardowym mechanizmie wydruków.

Przykład

Rozważmy następujący przykład.

Załóżmy, że bieżący wykres startowy jest podpięty do okna z rachunkami bankowymi i ma wyświetlić obroty na poszczególnych rachunkach odfiltrowanych tak jak na liście a dodatkowo takich, że obroty na nich przekraczają ustaloną na specjalnym spinie wartość. Załóżmy także, że chcemy osobno uwzględniać bądź nie raporty zamknięte i otwarte. Eksploracja punktu (odpowiadającego wybranemu rachunkowi) powinna móc spowodować albo otwarcie wykresu rozbicia w/w obrotów na obroty na poszczególnych raportach (drill down) rachunku albo wywołanie listy raportów rachunku (drill through).

Dane bieżącego wykresu startowego mogą być następujące:

Nazwa                   =‘Obroty na poszczególnych rachunkach’

TypAkcji                               = e_op_WykresyTypAkcjiSQL

Zapytanie             =‘SELECT PunktID=1, RachunekID=Bra_BraID, RachunekSymbol=Bra_Symbol, BRa_SaldoBO, ObrotyNaRachunku=SUM(BRp_Przychody- BRp_Rozchody)

FROM cdn.BnkRachunki JOIN cdn.BnkRaporty ON Bra_BraID=BRp_BraID

WHERE ((BRp_Zamkniety=1 AND ?@X|RaportyZamkniete|Raporty &zamknięte:1@?=1) OR (BRp_Zamkniety=0 AND ?@X|RaportyOtwarte|Raporty &otwarte:1@?=1)) AND

BRa_Typ=?@O(Kasa:1|Konto:2|Karta:3)|RachunekTyp|&Typ rachunku:2@? AND

?@s255_NQ|FiltrApp|Filtr z aplikacji:@?

GROUP BY Bra_BraID,Bra_BraID,Bra_Symbol,Bra_SaldoBO HAVING SUM(BRp_Przychody- BRp_Rozchody) >= ?@n14.2|MinObroty|Obroty minimum:100.00@?’

ParametryGraficzne= ‘/@Type=1 /@Depth=100 /@HeaderName=Obroty na rachunkach /@XAxisName=Rachunek /@YAxisName=Obroty /@Series=5,4’

Dane pierwszego ‘podwykresu’:

Nazwa                   = ‘Obroty raportów w ramach rachunku’

TypAkcji               = e_op_WykresyTypAkcjiSQL

Zapytanie             = ‘SELECT Brp_BrpID, RaportID=Brp_BrpID, NumerRaportu=Brp_NumerPelny, ObrotyRaportu=BRp_Przychody-BRp_Rozchody FROM cdn.BnkRaporty

WHERE

BRp_BraID=?@n3|RachunekID|Id raportu:1@? AND

((BRp_Zamkniety=1 AND ?@X|RaportyZamkniete|Raporty &zamknięte:1@?=1) OR (BRp_Zamkniety=0 AND ?@X|RaportyOtwarte|Raporty &otwarte:1@?=1))

ORDER BY Brp_BrpID’

ParametryGraficzne = ‘/@Type=1 /@Depth=100 /@HeaderName={'Obroty na raportach rachunku ' & ?@Hs20_Q|RachunekID|-:1@?} /@XAxisName=Raport /@YAxisName=Obroty /@Series=5,4’

Dane drugiego ‘podwykresu’:

Nazwa                   = ‘Lista raportów rachunku’

TypAkcji                               = e_op_WykresyTypAkcjiProc

Zapytanie             = OP_KASAI.DLL|CALLBRPLISTA('BRA',?@s6|RachunekID|Rachunek:0@?)

ParametryGraficzne = ‘’

Programista w danym wywołaniu przekazuje do obiektu wykresu związanego z tym wywołaniem pewne parametry wynikające z bieżących ustawień zmiennych w aplikacji, np. filtr zastosowany na liście rachunków bankowych (zmienna dynamiczna FiltrApp). Przed wykonaniem bieżącego wykresu startowego obiekt wykresu poszukuje w zapytaniu parametrów. Znajduje, że należy podać wartości parametrów RaportyZamkniete, RaportyOtwarte, RachunekTyp, FiltrAppObrotyMin. Poszukuje parametrów o takich nazwach w kolejce zmiennych dynamicznych przekazanych z aplikacji i znajduje tylko jeden z nich: FiltrApp. Wpisuje jego wartość do kolejki a wartość innych, nie znalezionych parametrów pobiera z ich defaultów. Po podstawieniu wartości parametrów do zapytania jest wykonywany wykres i tworzone są kontrolki ze wszystkimi parametrami dynamicznymi. Teraz można zmienić wartości w tych kontrolkach i ponownie wykonać wykres (przycisk Odśwież).

Eksploracja punktu bieżącego wykresu startowego do pierwszego podwykresu:

Mamy unikalne Id klikniętego punktu; odczytujemy rekord z danymi tego punktu. Z zapytania w pierwszym podwykresie odczytujemy, że potrzebna jest wartość parametrów RachunekID, RaportyZamknieteRaportyOtwarte. Przeszukujemy nazwy kolumn zapytania wykresu nadrzędnego aby sprawdzić, w których kolumnach znajdują się szukane wartości parametrów: poszukujemy kolumn o nazwach RachunekID, RaportyZamknieteRaportyOtwarte. Znajdujemy tylko pierwszą z nich (kolumna 5.). Wartości dwóch pozostałych parametrów ‘dziedziczymy’ z ustawionych parametrów wykresu nadrzędnego (zgodność nazw parametrów w obu zapytaniach). Podstawiamy odczytane wartości wszystkich parametrów i wykonujemy zapytanie podwykresu.

Eksploracja punktu bieżącego wykresu startowego do drugiego podwykresu:

Mamy unikalne Id klikniętego punktu; odczytujemy rekord z danymi tego punktu. Z zapytania w drugim podwykresie odczytujemy, że potrzebna jest wartość parametru RachunekID. Przeszukujemy nazwy kolumn zapytania wykresu nadrzędnego aby sprawdzić,w której kolumnie znajduje się szukana wartość parametru: poszukujemy kolumny o nazwie RachunekID. Znajdujemy – jest to 5. kolumna. Podstawiamy odczytaną wartość parametru i wykonujemy zapytanie podwykresu (wołamy funkcję).




Zapisy kasowe/bankowe – operacje seryjne

Seryjne dodawanie/zmiana kategorii

Funkcja jest dostępna w menu kontekstowym pod prawym klawiszem myszy na liście zapisów kasowych/bankowych. Działa na zapisy znajdujące się w otwartych raportach. Opcja jest niedostępna w przypadku, kiedy baza współpracuje w zakresie handlu z Comarch ERP XL.

Seryjne dodawanie/zmiana konta przeciwstawnego

Funkcja jest dostępna w menu kontekstowym pod prawym klawiszem myszy na liście zapisów kasowych/bankowych. Działa na zapisy znajdujące się w otwartych i zamkniętych raportach. Opcja jest niedostępna w przypadku, kiedy baza współpracuje w zakresie handlu z Comarch ERP XL.

Seryjna zmiana podmiotu

Seryjna zmiana podmiotu (wraz z numerem rachunku bankowego) dostępna jest na zapisach nieautomatycznych i nierozliczonych, będących w otwartym raporcie (w zamkniętym raporcie tylko dla operatorów z zaznaczonym parametrem Prawo zmiany zapisów k/b w zamkniętych raportach).

Funkcja jest dostępna z poziomu operacji seryjnych oraz w menu kontekstowym, pod prawym klawiszem myszy.

Seryjna ustawienie opisu

Seryjne ustawienie Opisu dostępne jest na zapisach w otwartym raporcie (w zamkniętym raporcie tylko dla operatorów z zaznaczonym parametrem Prawo zmiany zapisów k/b w zamkniętych raportach).

Funkcja jest dostępna z poziomu operacji seryjnych oraz w menu kontekstowym, pod prawym klawiszem myszy.

Seryjne usuwanie rozliczenia

W menu kontekstowym (pod prawym klawiszem myszy) oraz w Operacjach seryjnych dostępna jest opcja Usuń rozliczenia. Opcja działa zarówno dla podświetlonej, jak i dla zaznaczonych pozycji.

Przy próbie usunięcia rozliczeń opcją Usuń rozliczenia jeżeli przynajmniej jednego z rozliczeń danego dokumentu nie uda się usunąć, pojawia się odpowiedni komunikat np. Operacja nie została pomyślnie wykonana z powodu błędów. FA/10/2017: Nie można usunąć rozliczeń płatności. Co najmniej jedno z nich zostało wybrane na dokumencie kompensaty. i żadne z rozliczeń dokumentu nie jest usuwane.

Dotyczy wersji: 2018.6.1

Seryjna zmiana ustawień split payment

Seryjna zmiana parametru Split payment i Kwota VAT pojawia się, gdy wybrano rejestr bankowy prowadzony w PLN  oraz na liście wszystkich zapisów kasowych/bankowych (pole Rejestr jest puste). Jeśli wśród zaznaczonych zapisów wyświetlają się zapisy znajdujące się w rejestrze kasowym lub zapisy w innej walucie parametry dotyczące split payment nie zostaną zmienione, a w logu z przebiegu tej operacji pojawi się komunikat:

KW/4/2018/EUR: Nie można zmienić ustawień split payment/kwoty VAT. Parametry te można zmieniać tylko na zapisach w rejestrze bankowym w walucie systemowej.